Leven is balanceren op soms ragfijne lijntjes.....

Terwijl hier op de keukentafel een waanzinnig mooi boeket van Suzie Fleurs uit Voorschoten staat te pronken, met van die typische kleuren en mooie sterke rozen, allerlei tinten rood, oranje, de herfst in huis, zit ik ongekend lekker moe te zijn. Mijn leven in Hilversum is nu even 6 dagen per week, druk, met van alles, los van de uitvaarten, afscheidsdiensten, natuurgraven en begrafenissen, lijkt het alsof ik al weken in de 9e versnelling ren en vlieg. Die oude Mercedes van mij tikt een dezer dagen de 240.000 kilometer aan en eindelijk heb ik de schade, die ik cadeau heb gekregen in Hilversum, ingepland om te laten repareren. En als dat moet gebeuren in die drie dagen in december, dan kom ik gewoon mijn dorp niet meer uit. Hoe heerlijk is dat. Vandaag voor het eerst tijd, voor het buitenleven hier. Na een zaterdag met wel twintig man blad te hebben geharkt op de Bosdrift, heb ik hier vandaag lekker huisgehouden. Bladharken, en vooral, een stevige klus, ieder jaar weer, mijn leilinde knippen. Hoe prachtig staat deze er weer bij. En gelukkig gaf meneer pastoor mij vanmorgen de zegen, hij ging de Engelbewaarder aanroepen en ging hij voor me bidden, dat ik niet van die ladder af zou lazeren. Maar nee hoor, gelukt, klaar en opgeruimd. En hoe netjes staat deze er weer bij. En toen hij dit zei moest ik denken aan het liedje 'Engelbewaarder' van Marco Schuitemaker. Heerlijk, past ook bij mij. Haha.

En in dit soort periodes, waar letterlijk het lijkt alsof alles vraagt om keuzes, waarin er zoveel aan het gebeuren is, mensen soms bijzonder aandringend lastig zijn, soms zelfs lasterend zijn, ga ik door. Ben ik weinig thuis, en moet veel wijken voor mijn werk in Hilversum. En ja, als je van je werk houdt, dan is dat goed. Maar als ik de verjaardag van een van mijn vriendinnetjes vergeet, die zowaar 60 lentes jong is geworden, dan wordt het ernstiger. En dus, probeer ik af en toe pas op de plaats te maken. Mezelf even over te geven, aan het heerlijke werk, hier in en rond het huis.

Ziehier mijn prachtig gesnoeide leilinde. Helemaal alleen gedaan. Met publiek soms, een dame die door de straat rijdt en haar duim opsteekt. Mannen, die net als in de Muppetshow commentaar leveren, want een vrouw op de ladder, die dit soort klussen doet, is net even anders dan wat we gedwend zijn.

Met Teun, die met zijn lichtgevende nek band in het donker door het dorp trekt, op zoek naar egels en ander gespuis, geniet ik simpelweg. Ik mis verjaardagen, feestjes en ander moois, maar ik ben aanwezig in Hilversum, op de gekste momenten, omdat ik dit wil en vanuit mijn verantwoordelijkheid zo voel. Een boekpresentatie van een jong aanstormend talent Iede Hoorn in de funeraire wereld en Edsilia Rombley die 'Hemel & Aarde' zingt op de Bosdrift. En hoe heerlijk als mensen dan dansen, genieten en bewegen en Iede zijn boek mag presenteren. Ook dat is werken in de funeraire wereld. Veel films, met een raakvlak begraven, of rouw en verlies, zijn opgenomen dit jaar, op een van mijn begraafplaatsen. Zelfs de serie Oogappels heeft een scene opgenomen. Komt volgend jaar op tv. Je hoort het van me.

En nu wacht ik op Annemarie. Die klaar is in Wassenaar, en lekker naar me toekomt. Ik hou van de donderdagavond, het weerzien, het weer samen zijn. Een glas wijn, en meestal een lekker hapje op de bank. Ik heb heerlijke sushi en dimsum laten komen. Genieten. En dan weer twee dagen Hilversum. De keuze hier wonen en daar werken, daar sta ik nog 300% achter. Maar toen ik daar begon leek het een 'klein baantje' en het is verworden tot een grote baan, met allerlei ontwikkelingen, die maken dat je er echt wel 7 dagen kunt zijn. Onze zolder wordt als een dolle geboekt. Ik kreeg vandaag weer twee aanvragen. Prachtig, opleidingen, trainingen, samenkomsten, recepties, vergaderingen. Ik ben zo trots op deze plek. Uniek en anders. Dat is wat we zijn als Uitvaartstichting Hilversum. Maar geleidelijk aan ontstaat bij mij de wens, om af en toe eens niks te doen. Een boek, een filmpje, een avondje zomaar naar de kroeg. Opeens denk ik aan een barretje/restaurantje in Den Haag, de Paraplu. Daar had je soms van die geweldige jazzavonden. Lekker chillen met een mooi wijntje en een bitterbal. Dat zijn de dingen die ik wel lekker vind, zo af en toe. Gelukkig hebben we zondag weer cultuur in het kerkje. Ook zo lekker, en juist deze middag, Jan van de Velde met zijn muzikale vrienden, dat is genieten. Een beetje in de sfeer van Stef Bos, Boudewijn de Groot, een beetje die melancholie waar ik ook zo van hou. 

Ik geniet van mijn leven. Ik voel het soms als balanceren op een ragfijn lijntje. De Anita zijn die directeur is, de Anita zijn, die een beetje gek is, de Anita zijn, die mensen coacht en begeleidt, en morgen de Anita, die een lezing geeft over duurzaamheid, over samenwerken, bij de opening of het 1-jarige bestaan van een bedrijf, de Stadsboswachter, waar ik mee samenwerk. Leuk, al die rollen. Maar soms wil ik eventjes geen enkele rol, anders dan Anita, vrouw van, vriendin van, zijn. En gelukkig komen de donkere dagen eraan, en kan ik me soms lekker verstoppen onder een dekentje op de bank. Met een boek, ik lees nu een boek van Roek Lips. Prachtig boek, waardoor je weer gaat nadenken. Hij praat met allerlei mensen, over hun bestaan, de zin ervan, waarom je de dingen doet die je doet. Tja...zelfs op de bank denk ik nog na. Wat zou mijn moeder trots op me zijn, dat dit geworden is, van dat ondeugende kind. Die zo graag haar eigen gang ging. Die deed waar zij zin in had, die haar eigen weg koos. Ze glimlacht naar me, en kijkt af en toe eens uit de Hemel naar me om. Volgens mij steekt ze haar duim op. Het is toch nog goed gekomen met me....ik weet het zeker!

En iedere avond, als ik bij ons tuinhekje aan kom rijden, dan ben ik thuisgekomen. Dan valt alles van me af. Dan is het goed. Dan ben ik thuis. Thuis in de Achterstraat 9, in Nieuw-Vossemeer. Vanmiddag liep er een dame langs, en die zei 'u heeft een heel mooi oud huis'. En trots zei ik 'ja uit 1795' en op de Bosdrift ben ik net zo trots als ik zeg 'het pand is uit 1890' . Mooi dat oude, dat verhaal van vroeger, dat verhaal van wat ooit was. Zo is het ook hier, en zo is het ook met mijzelf, ik vertel steeds meer over vroeger, en volgens mij wordt je dan oud. Haha....