Alleen met liefde kan iets groeien

Deze tekst stond ooit op een stoel van mij, toen ik in 2004 in Schoonhoven ging wonen. Een vriendin van mij Karin, had met prachtige letters deze tekst op mijn stoel gezet. Een stoel waar je in kon liggen en zitten. Heerlijk, geen idee waar deze stoel gebleven is, soms gaat dat zo....Een tekst die ik daarna door Annemieke op een plank heb laten zetten. En deze plank is overal waar ik ga, vergrijsd, mat, niet meer gelakt. Deze plank staat in mijn hout hok. En gisteren heb ik deze plank wel drie keer in mijn handen gehad. Waarom, omdat dit een van die dingen is, die me dierbaar is. Deze plank gaat overal waar ik ga, en dat zal altijd zo zijn. Ik hou van dat vergrijsde hout, van het getekend door het leven zijn.

Gisteren hebben we het hout hok opgeruimd, ik had een partij zeiknat hout meegekregen van mijn collega's van de Bosdrift. En dit natte hout lag bovenop in mijn hout hok. Gisteren heb ik alles leeggehaald, helemaal en heeft Annemarie nog heel veel blokken en stammen gezaagd. En vervolgens hebben wij met etages erin, het hout teruggeplaatst, een vak vol nat hout onderin, afgedekt met een oude pallet en daarna nieuw gezaagde stammen, bijna droog en daarboven mijn eigen hout, ooit een grote pallet een paar kuub gekocht toen we hier kwamen wonen. Gedroogd, gerookt beukenhout. Dit ligt bovenop. Voor een paar jaar hout op voorraad. Fijn.  Prachtig staaltje werk. Heerlijk werk, om stil bij te kunnen zijn. Want stil ben ik, en verdrietig. Soms raakt een overlijden, een ongeval, een familie je zo intens, dat alles even stil staat. Dat alles in een ander perspectief komt te staan. En zo ook in dit geval, heel Nederland weet het, een ongeval op de A1 met 3 dodelijke slachtoffers. Ongekend....

En gisteren liep ik met Teun door de polder, de modder, de kou. In gedachten. In stilte. Een soort van loutering bijna, ervaar ik dan. En soms word ik zomaar teruggetrokken door een telefoontje, van een collega of iemand anders. Dan ben ik weer bij alles wat er is en speelt. Dan sta ik weer aan. Het is werkelijk soms alsof ik eventjes 'uit' mag als ik thuis ben. De rust van het huis, de tuin, mijn simpele hout hok, mijn auto stofzuigen, of iets anders wat heerlijk eenvoudig is, doet me goed. 

De komende weken zijn over het algemeen drukke weken, met veel bezigheden, een avond voor al onze relaties, dik 100 mensen in de aula op Zuiderhof. Fijn. Een prachtige theatervoorstelling over rouw en verlies a.s. zondag, helemaal uitverkocht, met een kleine verrassing voor iedere bezoeker. Een beetje leven geef ik iedere bezoeker mee. Werken op zaterdag, een diner met de Funeraire Academie in Eindhoven bij Dela. Kerstdiner bij een vrouwennetwerk, en een kerstavond voor mijn totale team en de Raad van Toezicht. Prachtig, de kerstboom staat buiten, er is muziek, we gaan zingen met elkaar. Kortom we zijn samen. Allemaal samen. En ondertussen geniet ik van de herfst, de eerste sneeuw soms, de tuin met herfstkleuren, de kou, het vocht, hoe gek, dit alles hoort ook zo bij Nederland. En, hoe ik het ook vervloek soms, ik zou het niet meer willen missen.

De beukenhaag, die goudgekleurd is. De bomen zonder blad, de eerste bolletjes, laten zich alweer voorzichtig zien. De kerstdagen komen eraan, vandaag is Sinterklaas overal op bezoek. De bak piet heeft iets lekkers op mijn bureau neergelegd hoorde ik net. En de straten zijn al versierd met kerstlichtjes. Hier in huis doen we dit altijd wat later. Kerst 2023, gek een beetje, een kerst zonder Roos, de jongste dochter. Zij is in Australië, en gaat, hoe gaaf in januari naar Nieuw-Zeeland. Zij gaat de beste wijnen proeven en mij hierover allerlei filmpjes sturen. Gaaf. Ik ben niet snel jaloers, nu een heel klein beetje. 6 januari vliegt ze daarheen. En wij, 6 januari gaan wij dansen in 't Wagenhuis. Het nieuwe jaar 2024 inwijden samen. Ik wens iedereen, een mooi 2024 toe. En ik wens iedereen veel kracht en liefde toe. Ik denk aan die familie in Hilversum en zal er zijn, nu en straks. Ik voel me verdrietig en gedragen door mijn team en alle vrijwilligers om me heen. We houden elkaar vast, ook in 2024. Want dat is wat je zo nodig hebt, die hand die de jouwe vasthoudt, die arm om je heen. Je bent niet alleen, nee je bent niet alleen...alleen met liefde kan iets groeien, geloof me....