Vrij zijn in de polder....

Zomaar een week vrij zijn en tijd hebben voor jezelf, en voor anderen. Een bezoekje aan oude vrienden, vrienden die komen logeren, een lunch met onze vriendin uit Sint Annaland en met elkaar de hond uitlaten, wandelen door de polder, uitgebreid de krant lezen. Wow, ik heb nu al het gevoel, dat ik weet hoe mijn leven er over een paar jaar uit gaat zien. En weer ervaar ik hoe fijn het is, om tijd te hebben. Om uit te rusten ook. Want wat was ik moe. Zomaar een uurtje slapen op de bank, een boek lezen, eventjes een container blad weghalen uit de tuin. Zalig. Maar ook werken, de cijfers van het laatste kwartaal, en daarmee een inzicht in het resultaat over 2023 krijgen. Wat mails beantwoorden, een teams meeting over een toezichthoudende rol, een wijnclub oprichten, kortom, op mijn manier ook weer veel te doen. En voor mij is het meest ultieme wat ik dagelijks ervaar, mijn rondje langs de Kreek, af en toe een foto maken, de dagen weer lichter zien worden. De zon die de bollen op laat komen, langs de weg de narcissen al zien staan, een keer al met mijn dakje open gereden, heerlijk. Wat een weldaad is deze week. En nu, op zaterdag, die ik heb vrijgemaakt, omdat ik merk dat ik nog steeds een beetje moe ben. En omdat ik weet dat er volgende week een ongekend drukke week voor me, voor ons ligt. 

Met onze prachtige Avond vol Licht. Een avond waar we iedereen die ons ontvallen is, in het licht zetten, met teksten, woorden en muziek. Waar we samen zingen, en waar we elkaar ontmoeten, tijd en aandacht hebben voor iedereen die ons lief is. Waarbij de prachtige begraafplaats Zuiderhof in het 'licht staat'. Werkelijk prachtig. 

Zo bijna sprookjesachtig mooi ziet onze begraafplaats er dan uit. Wil je ook komen, toegang is gratis, inloop vanaf 19.00 uur. Wil jezelf jou dierbare herdenken, in het licht zetten, en met elkaar genieten van mooie woorden, gedichten en muziek. Wij zijn er voor jou, voor jullie. En je bent welkom.

Deze zaterdag is een rustige zaterdag. Annemarie, Teun en ik. En een prachtig zonnetje, die de tuin al bijna voorjaarsachtig maakt. Een beetje koud, de knoppen van de planten, de bomen hebben er alweer zin in. De wereld ontwaakt. Hier in het dorp betekent dat carnaval en optochten en met elkaar dansen en zingen. Leuk een jaarlijks feest, waar ik zelf niets mee kan. Maar wat ik graag zie, omdat mensen er zo van houden. Omdat het dorp dan zo leeft, leuk hoe zo'n mooi dorpje, zo'n mooie dorpskern waar het normaal gesproken zo rustig is, dan zo vol leven is. Toen wij hier kwamen wonen zei een van de kinderen 'ik heb al drie keer iemand zien lopen vandaag, en het was iedere keer dezelfde mevrouw, de postbode'. Grappig hoe je kunt wennen aan deze rust. Ook Teun blaft als er iemand voorbij komt wandelen. Omdat hij het niet gewend is. En ondertussen ben ik zelf ook zo gewend aan de stilte. Fijn.

En terwijl mijn hele lijf, mijn hoofd tot rust is gekomen deze week, voel ik dat ik omschakel naar weer 'aan'. Ik heb veel nagedacht over mijn baan, mijn werk, mijn perspectief in Hilversum. En ook ben ik druk met andere nieuwe dingen. Een toezichthoudende rol, een coachtraject, wat klussen in en rond het huis, nieuwe trapbekleding volgende week, de buitenschilder die komen gaat, de nieuwe meterkast en de bekabeling voor zonnepanelen. Kortom, genoeg te doen. Fijn. 

En deze week heeft me ook weer het besef gegeven, dat gezond zijn, gelukkig zijn, zo ongelooflijk belangrijk is in dit leven. En dus leef ik nu, stel ik niet te veel meer uit, en pluk ik de dag. En bovenal geniet ik van al dat moois. Al die prachtige momenten, gesprekken en ontmoetingen. Ik heb het leven lief. Ik hoop jij ook. Deze week zingen we 'let it be' in de aula van de Zuiderhof, en ik weet dat ik dan een traantje zal laten, om al die lieve mensen die er niet meer zijn. Ik zal mijn ouders herdenken en glimlachen om alles wat zij mij hebben nagelaten. Ik zal mijn tranen voelen als ik denk aan de twee jonge zusjes uit Hilversum, hun foto staat op mijn werkkamer, aan hun ouders, aan de zus van mijn collega, de broer van mijn collega, maar ook voor mijn vrienden die ziek zijn. En weet dat de liefde altijd blijft, altijd...ik steek een kaars voor jou aan, donderdagavond in de aula van Zuiderhof. Ik brand een lichtje voor jou....

Een gedichtje voor jou:

Jij..

Ooit zo dichtbij

Naast me, met me

Jij en ik, wij

Nu ik je niet meer zie

Ben je er gewoon toch

In mij ben je er nog

In mijn woorden

In mijn gevoel

Jij, je weet wat ik bedoel

Jij...

Leeft voort in mij

Als het moeilijk is

Naast me, met me

Jij en ik, wij.....

Liefde is heel dichtbij

Laatst wandelde ik door de polder en zag ik een prachtige plas in de vorm van een hart, mooi en zo puur. En Annemarie maakte deze foto hiernaast in het bos, ik noemde deze foto 'vervlechting' mooi hoe ook in de natuur bomen samenkomen, onder de grond, en ook erboven. Een vriendin van mij, wiens dochter nog niet zo lang geleden is overleden, heeft een natuurgraf. En haar dochter zei me toen zij haar graf uitzocht 'ooit vinden mijn moeder en ik elkaar via de wortels van de begraafplaats'. De bomen komen bij elkaar, en deze boom is bijna een familieboom, allemaal dichtbij elkaar, en sommige bomen omarmen elkaar al. Mooi liefde is overal. Eigenlijk was deze foto de aanleiding voor de titel van deze blog. Want iedereen zoekt naarstig via datingsites naar liefde, naar verbinding, en gelukkig lukt dit ook met een regelmaat. Ik zie de liefde overal, buiten, in de natuur, op straat, soms onderweg. Grappig hoe een vrachtwagenchauffeur in de file vrolijk zwaait als hij Teun ziet zitten op de voorstoel van de auto. Of hoe hij vriendelijk bedankt met zijn knipperlicht als je hem laat invoegen. 

Hier in het dorp is een mevrouw die prachtige foto's van onze omgeving post op Facebook. En ook dit is een vorm van liefde, delen wat je ziet en hiermee breng je vaak een glimlach op iemands gezicht. Ik weet nog toen mijn vader in een rolstoel terechtkwam, hoe hij kon genieten van een wandeling door de polder. Die polder die hij al ruim 80 jaar kende, zag hij nu opeens, nu zijn wereld kleiner was geworden, zo anders. Hij zag de schoonheid van de plek, en ik voelde zijn liefde voor die plek, door met andere ogen te kijken. Ik merk dat ik steeds meer op hem lijk, ik zie zoveel schoonheid in de omgeving van mijn woonplek of werkplek. En foto's maken we met regelmaat als we hier in ons dorp, of in de omgeving zijn. Maar ook op mijn begraafplaatsen, zie ik in de app steeds meer mooie foto's van collega's voorbij komen. We delen wat we zien, en we ervaren de authenticiteit en de schoonheid van die plekken. En geloof me, ook die begraafplaatsen in Hilversum, zijn zo prachtig. En steeds weer als ik naar het NOS journaal kijk en zie hoe verwoestend de wereld soms is, en soms lijkt, dan ben ik me nog meer bewust van de rust en vrede hier in mijn leven. En dat woordje 'dankbaar' ligt dan zomaar weer op tafel. Want hoe dankbaar kun je zijn, als je buiten loopt en 'goedemorgen' kunt zeggen, of als je iemand in je armen mag sluiten, dicht tegen je hart. Hoe fijn is het, om de kachel even aan te kunnen zetten, en je hondje los door het dorp te kunnen laten lopen. Klein maar fijn. Ik merk ook, en hierin herken ik mijn vader dat ik heel tevreden ben met dit kleine leven hier. Groots een meeslepend, daar neem ik afscheid van. Ik laat het steeds meer los. 

Ik moet altijd glimlachen als mensen hier voor het eerst komen, in onze oude keuken, die je doet denken aan 'Swiebertje en de keuken van Saartje' de eenvoud van dit huis, met een heel koud toilet. Een wat afgesleten parket, oude deuren vaak met houten knoppen nog. Soms zijn verwachtingen van mensen die bij me komen heel anders. Dan denken ze dat ik groots en chique leef en woon. En dan woon ik in een 'prachtige oude dame uit 1795' zo noemde de vorige bewoonster dit huis. En weet je ook deze dame is vol liefde, zij omarmt je. Met al haar lieflijke ongemakken, met krakende trapjes en piepende deuren, met een klemmende voordeur in de winter, met haar mooie oude bomen, de juttepeer in de achtertuin, die langzaam aan zijn einde nadert, en af en toe een tak laat vallen, dwars door je hortensia's heen. En toch hoort dit huis bij mij. In het voorjaar glimlacht zij je tegemoet als zij bedekt is met een mooie laag verf, en weer staat te shinen. Haar paaltjes voor de deur, Amsterdammertjes lijken het, met kettingen ertussen, zijn weer mooi hersteld. Haar ramen zijn vervangen, de oude dame veert weer op. Zij voelt zich omringt door liefde en glimlacht weer in de Achterstraat. En weet je die liefde die was zo voelbaar, toen wij haar kochten...een huis vol liefde. 

Liefde, ik realiseer me hoe mijn leven gevuld is met liefde. Gisteren mocht ik iemand ontvangen hier, die ik al ken vanaf zijn geboorte. Nu is hij 30 en het voelt alsof het de zoon is, die ik zelf nooit heb gehad. Zo bijzonder, zo intens. 12 jaar geleden mocht ik hem weer ontmoeten na een lange tijd. En nu na 12 jaar was hij hier. Het voelt misschien zwaar, maar dat is het niet. Het is een manier van trots zijn, blij zijn, de weg tussen twee harten ligt open. De toekomst glimlacht, alsof een stille wens in vervulling is gegaan. Liefde...ja zo voelt het. Ik voel liefde voor veel mensen, heb intense vriendschappen, warme gevoelens, veel gevulde kamertjes in mijn hart, maar er is altijd een kamertje voor jou. En nu lijkt het alsof er weer een kamertje bezet is. Fijn. Simpelweg fijn. En volgens mij is een hart eindeloos groot en zijn nooit alle kamers bezet, er kan er altijd nog eentje bij.....

Gisterenochtend liep ik weer met Teun, en zag ik deze mooi gespleten boomstobbe. Teun ruikt hier altijd aan. Laatst sprak iemand me aan, hij zei 'jij maakt altijd foto's als je met Teun loopt buiten'. En ik zei 'het is ook zo mooi wat je allemaal ziet'. En eigenlijk zijn die foto's van mij, foto's voor jullie. De mensen die mijn blog lezen. Zo neem ik je mee in mijn eenvoudige leven. In mijn pure bestaan. Ik ben de komende week vrij, hier en daar een zakelijke afspraak, wel wat telefoontjes en mailtjes lezen, maar gewoon een hele week vrij. Als ik een afspraak heb, komen mensen naar mij toe. Maar ook wat vrienden bezoeken, wat mensen ontmoeten, een lunch op mijn geboortegrond, een coachgesprek aan de keukentafel, en natuurlijk gewoon lekker thuis, met Annemarie en Teun. En natuurlijk die twee hele oude poezen, de krant en de Nespresso. Ik zal foto's maken en liefde verspreiden. Ik zal genieten, glimlachen en denken. Uitdagingen te over, in het werk, en voor de toekomst. Ik gebruik mijn wandelingen, mijn autoritten ook om hierover na te denken. Vroeger belde ik veel in de auto. Nu denk ik, zing ik, en zie ik vooral. En ben ik op mezelf. Soms gewoon in stilte. Heb een mooie dag, een mooi weekend, vandaag nemen we afscheid van mensen van wie we houden, en morgen weer, dat hoort bij ons, dat hoort bij mij, mijn werk. Ook dat is liefde, loslaten.....

 

2024 is begonnen!

Het jaar 2024 is begonnen. Alles is anders, althans daar lijkt het op. Een jaar waarin ik hoop 65 jaar te gaan worden. Ongekend, wat een getal, wat een leeftijd. Vroeger zou dit mijn pensioengerechtigde jaar zijn, nu nog niet. En het is heel fijn, dat ik nog een paar jaar door mag gaan daar in het mooie Hilversum. En terwijl ik vandaag hier met Teun en Annemarie liep, in Scherpenisse, waar Teun toen hij uit de auto sprong, gelijk naar het restaurant toeliep. De eigenaresse moest erom lachen, want wij wilden nog even wandelen met Teun en Teun wist dat hij hier een hondensnoepje krijgt. Grappig, hoe hij als het ware weet waar wij van houden, gezelligheid, een lekkere lunch. Nee nog geen wijn, ik hoor het de lezer denken. Ik hou van wijn, maar ik drink niet altijd in mijn leven. Soms is het ook gewoon nog niet het moment. Alhoewel toen Roos mij vanmorgen een filmpje van de supermarkt in Christchurch Nieuw-Zeeland stuurde met het vak 'Sauvignon Blanc' toen wenste ik wel even, dat ik bij haar was. En dan zou genieten van het enorme aanbod aan prachtige wijnen. Maar ik, wij, wij waren gewoon in het mooie Zeeuwse land. Ik hou van deze plek, omdat het lijkt alsof alles daar stopt. Een prachtig en goed restaurant, met dit soort vergezichten, uitzicht op Yerseke, en je voelde daar de kou die in de lucht zit. De vorst die eraan komt. Leuk hoe nu al dit soort ritjes op de accu van mijn nieuwe Mercedes gereden worden. Grappig, en mijn vader zou zeggen 'kind koop nooit een auto met een stekker' en ja sorry Pap, ik heb het toch gedaan. Ooit is daar het moment, dat je je eigen waarheid krijgt en de wijsheid van je ouder is ingehaald door de tijd. Althans zo lijkt het. En jawel dat lijkt nu echt zo te zijn. Terwijl ik verlangend kan luisteren naar het geluid van een dieselmotor, rij ik nu in een A-klasse E250, gek, een soort disco autootje, vol lampjes, snufjes en allerlei gekke dingen. Loeisnel, maar wel heel netjes. Ach ja, mijn tijd komt nog wel een keer. Dit heet verantwoord bezig zijn. 

En ook dit weekend sta ik weer eventjes stil bij wat ooit was. Mijn moeder, het is morgen alweer 21 jaar geleden dat ik afscheid van haar moest nemen. En afgelopen week zei ik tegen Annemarie, 'het is al zo lang geleden, het lijkt wel alsof het een beetje slijt'...ik denk vaak aan haar, mis haar wijsheid, haar corrigerend vermogen, mis de vrouw die mij zo scherp zag, en toch verdwijnt zij naar de achtergrond...meer en meer. En dit doet niks af aan mijn liefde voor haar, maar ook dat realiseer ik me, ik ben nu 5 jaar jonger dan zij ooit was. Zij was 70 toen zij overleed, ik word 65 gekke gewaarwording. Toen ik ziek was, was ik bang dat ik ook niet zo oud mocht worden, en nu ben ik lekker bezig en goed op weg. Ben ik super gezond en ga ik nog veel jaren door. Tja...het is zo oneerlijk soms, hoe het gaat in je leven. Ik spreek dagelijks mensen, die soms bijna stikken in hun verdriet, hun gemis, en ik voel dan zo met hen mee. En ik, ik zelf ik wandel gewoon verder. Ik mis mensen, geef hen een kamer in mijn hart, en draag hen met me mee. Ongeacht waar ik ga, gaan zij met mij. Mooi wel, en de pijn van het missen, maakt me soms stil en in mijzelf gekeerd. Ik merk dat ik vaak op de bank lig te mijmeren. Dan sluit ik me af, voor alles en iedereen, dan ben ik alleen maar in mijzelf gekeerd. Of misschien wel in het ondertussen, zoals die mevrouw ooit zei. Dan ben ik in mijn hart, en in mijn hoofd. Als ik naar deze foto kijk, zie ik een prachtige vrouw, op wie ik mijn hele leven trots zal zijn. Op wie zij was, en hoe zij was, op haar gastvrijheid, haar menslievendheid, haar aandacht voor de medemens. Hoe zij haar hand reikte, naar jou, naar mij, naar iedereen die het nodig had.

En vanavond gaan we dansen. Dansen bij 'de dochter van de baas' hier op de Hoogte, bij 't Wagenhuis. Ik denk eigenlijk dat dit voor jonge mensen is, maar we gaan hoe dan ook even kijken. Een nieuwjaarsfeest, om te vieren dat 2024 er is. Om samen te dansen, om mensen uit het dorp te ontmoeten. Om te genieten van al het moois dat er is, naast al het verdriet. Ik voel het allemaal, het is er, het mag er zijn, en straks dan hebben wij in Hilversum op 1 februari a.s. onze Avond vol Licht, dan zetten we al die moeders, vaders, kinderen, mensen, oud en jong, die we verloren hebben hier in het leven, in het licht. Dan zingen we met elkaar het lied 'Let it be' van de Beatles. Ik steek dan mijn lichtje aan, voor jou, ook voor iedereen om me heen, die ziek is. Of ongelukkig, of gelukkig, ik brand een kaarsje voor jou. Omdat liefde nooit vergaat, onze liefde is voor altijd....en ik brand ook een kaarsje voor mijn ouders. Omdat ze altijd bij me zijn en blijven. Ik wens jou voor 2024 veel licht en ruimte, veel armen om je heen, als je dat nodig hebt, ik zal je dragen als het nodig is. Altijd weer zal ik je dragen. Zolang ik dragen kan....

En voor nu...een mooie zaterdag. Mijn boek, mijn glaasje water met bubbels, mijn dekentje op de bank. Heerlijk....

En deze foto is de muur van mijn kantoor. Ik vind dat zo een gave plek, om te mogen zijn...prachtig!