Loslaten, afscheid nemen, het doet zo'n pijn.....

Op deze mooie donderdagmorgen in Nieuw-Vossemeer tijd voor wat bezinning. Terwijl Leonard Cohen door het huis klinkt en hij liedjes zingt, die al mijn hele leven bij me horen, (nu 'Dance me till the end of love') zit ik, met Teun naast me, aan de keukentafel. Mijn uitzicht naar de tuin, goudbruin gekleurd, een lichte zonnestraal, de herfst is gearriveerd. Deze muziek maakt me melancholiek, en ik hou er zo ongenadig van. Ik hou ook wel van die sfeer, een beetje ingetogen, en het past bij mijn leven op de donderdag. De donderdag is een groot verschil met alle andere dagen van de week. Donderdagen praat ik soms met mensen hier bij me thuis. Donderdagen zijn voor mij en Teun. Donderdagen zijn stil. Donderdagen zijn eigenlijk dagen die van mijzelf zijn. Donderdagen waarop ik naar hart toe kruip, waar ik dichtbij mijn gevoel ben, maar waarop ook mijn verdriet soms even boven komt. Want ja, verdriet is er ook. Het voelen van gemis, het voelen van teleurstelling, soms door het leven, soms door een mens, soms omdat ik nog zoveel woorden zou willen zeggen tegen die mensen, die niet meer om me heen zijn hier op aarde. Want hoe zeg je nu tegen die ene mens, dat je de lol die je ooit samen had, zo enorm kunt missen. Hoe zeg je dat nu, terwijl je nog steeds ongekend veel lol hebt. Maar dan met iemand anders. Hoe zorg je nu dat niemand zich benadeelt voelt, maar dat gevoel voor de ene mens, niks van doen heeft met gevoel voor de andere mens. Dat vroeger er was en nu er is. En ja ik begrijp het, het mag er allemaal zijn. En op donderdag lijkt het alsof ik alle ruimte heb die in me is, om hierbij stil te staan.

Op alle andere dagen sta ik 'aan' zeker op mijn werk, dan ben ik Anita, de directeur, de leidinggevende, de mens die keuzes maakt en durft te maken. Dan sta ik waar ik volmondig 'ja' tegen zeg. Dan ben ik er voor iedereen. Dan voel ik soms de stevigheid van alles daar in Hilversum. Dan geniet ik op een andere manier, van de houtkachel in de Huiskamer, van de manier waarop mijn team zich ontwikkelt, van de dingen die ik zie of mag zien. En vandaag, ben ik Anita, met haar hoofd in de wind. De wandeling langs het kanaal, de Nespresso in mijn eigen witte kopje, mijn flesje water ernaast. De boterham in de broodrooster, die ik nu nog steeds niet heb gegeten, het NRC op tafel. De wijnkast die bomvol staat met heerlijkheden, maar die minder opengaat omdat ik door de weeks nagenoeg niks meer drink. En niet te vergeten heb ik alle tijd voor Teun, mijn grootste vriend. Vanmorgen nog zei ik tegen Marjolein en Ria hoeveel ik van dit hondje hou. Gek? Nee, helemaal niet. Als je ziet, hoeveel liefde een hondje je geeft. Ria gebruikte een hele mooie zin, iets in de sfeer van 'ze doen je één keer pijn, als ze gaan'. En ja dat geloof ik zomaar. En dan ben ik eigenlijk gekomen waar ik naar toe wilde in deze blog, het loslaten, het afscheid nemen, het doet zoveel pijn....

En dan ben ik weer waar ik altijd ben, het afscheid nemen, het loslaten. Het is zo belangrijk, dit te doen, zoals dit je past. Want juist dat laatste stukje helpt je ook om daarna weer door te gaan, met een nog gevulder hart. Met die mens, dat hondje, in je hart. En hoe doe je dat dan...tja, op jouw manier, of op de manier die bij jou en je familie past. Geef er jouw invulling aan, zeg tegen elkaar (als het leven je deze mogelijkheid geeft) wat je nog wilt zeggen. Kijk nog een keer diep in de ogen van je liefste, als dat kan en weet dan, dat het goed is. Op dit moment is er in mijn leven weer verlies, verdriet en pijn. En nee, het went nooit. Het raakt meer en meer. En alsjeblieft zeg wat je nog wilt zeggen, huil, lach, bewonder, Ramses zong er zo mooi over. En eigenlijk geldt dit voor het leven zelf ook. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. En misschien hoort hier nog wel 'verwonder' bij. Verwonder je maar, en oordeel niet. En terwijl ik dit schrijf zingt Leonard 'like a bird on the wire'. Zoals de vogel op een kabel zit en alles aanschouwt, probeer op die manier te verwonderen. Dan zie je het leven heel anders, en in mijn beleving is het leven dan een stukje mooier...dankjewel mama voor deze wijsheid. Ja deze vrouw, met wie ik misschien wel een iets afstandelijker relatie had, dan met mijn vader, deze vrouw heeft me zoveel geleerd. Ik ben zo blij dat zij, dat jij mama, mijn moeder was. Dankjewel. Ik zie ons nog dansen voor mijn geschiedenis examen op 'Born to be alive' van Patrick Hernandez omdat ik zo zenuwachtig was. En ja, toen haalde ik een 3. Tja...en ook de manier hoe je daarmee omging, je veroordeelde me niet, je liet me geloven, dat een zwak moment kan en mag in het leven. En daarmee stimuleerde je me om uiteindelijk met alle hobbels die daarbij hoorden, gewoon mijn diploma te halen. Je oordeelde niet, ook niet als mensen niet meer kwamen toen je ziek was, en toen men toch afscheid van je wilde nemen toen het einde nabij was, was het goed. Je was zo trouw. Je bleef geloven in het goede van de mens. En mam, dat doe ik ook. Ik probeer jouw geloof te prediken in mijn leven. Ik ben geloof ook een beetje zoals jij mam. Stil, ingetogen soms. En af en toe komt die ondeugende vader van mij, in me naar boven. Dan dans ik de sterren van de hemel, dan geniet ik met alles in mij. En op donderdag mam, dan ben ik een beetje zoals jij altijd was. Dankjewel....

Kijk daar ligt ie dan onze Teun. En door de bruingouden beukenhaag heen zie ik hem liggen. Volgens mij is Teun ongekend gelukkig. Vanmorgen zei een mevrouw tegen me, toen ik met hem naar het veldje liep 'Teuntje is zo lief'. En op zo'n moment lijkt ik zo'n gelukkige 'moeder' die iets moois hoort over haar kind. Ja Teun is lief. En terwijl ik nu glimlach, denk ik aan de laatste woorden van mijn moeder op haar sterfbed 'kind, het is toch nog goed gekomen met je'. En haar slotakkoord was 'en jouw kop vergeet ik nooit'. En ik maar wachten op iets heel liefs...een soort van 'ik hou van je' ofzo. Maar dat zij van me hield, heeft ze me laten voel bij leven. En dat probeer ik dan ook maar te doen in mijn eigen leven, jou laten voelen dat je zo de moeite waard bent, of dat ik echt van je hou. En hoe geweldig is het, als je in staat bent, bij leven dit te zeggen, te laten voelen aan degene voor wie dat bestemd is. Dus lieve mensen, als je einde nabij is, zeg wat je te zeggen hebt. Hou elkaar vast. En voor mijn vriendinnetje, daar in het mooie Friese land, 'dag, ik zie je weer, ooit. Bedankt voor jouw zijn in mijn leven'. Liefs! Het doet zo'n pijn...