Terwijl ik vanmorgen lekker lang heb geslapen en nu ook alweer twee uur heb geslapen, tja die morfine doet meer dan de pijn wegdrukken, zit ik nu weer in onze woonkeuken en geniet ik van een overheerlijk kopje nespresso en een stukje witte chocolade erbij. Heerlijk...mijn benen tintelen nog steeds, maar de pijn is nu te dragen...ondertussen schildert Annemarie aan een prachtig nieuw werk...tja laat me raden, een vrouw, met grote borsten...die me af en toe ondeugend aankijken...schitterend, ik ben benieuwd of degene voor wie dit schilderij gemaakt wordt (ja een schilderij op verzoek...leuk he...) hier net zo trots op zal zijn...de kinderen vragen steeds van wie deze borsten nu weer zijn en Florine herkende de eigenaresse van deze borsten er al in...
Heerlijk die rust...zo moet het voelen als je niet meer hoeft te werken, maar bezig kunt zijn met die dingen die je leuk vindt, ik ga dan een boek schrijven, en niet over morfine, maar over allerlei andere dingen.
Weet je wat nog door mijn hoofd schoot - ben ik toch jarenlang als vrijwilliger betrokken geweest bij een Hospice, ben ik bezig geweest met mensen die kanker hebben, die dood gaan, die soms heel soms weer beter zijn geworden. En nu, alhoewel ik ervan uitga dat het goedaardig is, is er in mij een tumor aan het woekeren. Bizar he...ook vanuit het Hospice reageert men erg lief en betrokken. Ik vind het zo onwerkelijk.
Annemarie kan om half vijf met de neurochirurg bellen, ze maakt zich veel zorgen en heeft een aantal vragen die zij wil stellen. Ik hou jullie weer op de hoogte hoor.
Anita
1 opmerking:
Hoi Aniet,
Wat balen voor je al deze ellende, gelukkig verlies je de moed niet en dat is goed. Morgen weer een spannende dag maar dan weet je dat er iets gaat gebeuren met je alsmaar wachten daar wordt je gek van. Heel veel sterkte morgen ook voor Annemarie.
Ik kom gauw eens langs maar dan bel ik wel even.
Dikke kus Trudy
Een reactie posten