Gisterenmorgen zo rond een uur of elf zijn we vertrokken naar het LUMC. Eerst bloed prikken en daarna een gesprek met een vervanger van professor Willemze. Bloedwaarden zijn goed en we hadden nog even tijd om samen een broodje te eten in het ziekenhuis, alvorens we naar de elfde etage gingen.
Zo rond een uur of twee lag ik aan het infuus, de zuster prikte in een keer goed. Zij zag gelijk dat ik rollende aderen had, maar zij zou er rekening mee houden en de ader fixeren. Ik heb me voorgenomen dit begrip te onthouden, en tegen de volgende zuster te zeggen 'uw collega fixeerde de ader en prikte in een keer goed....' en eigenlijk ging toen alles vanzelf. Ik lag daar en mijn mede-patiente die alleen de Mabtera kreeg was al snel weer weg en om tien voor zeven was ik klaar. Het gekke is dat ik me al gelijk een stuk zieker voelde dan toen ik binnenkwam, al dat vergif zit toch in je lichaam...ik ben zelf naar buiten gewandeld en had Annemarie al gebeld, die buiten op me stond te wachten. Toen ik thuis kwam, had ik de neiging om steeds naar het toilet te willen, maar dat gaat niet goed. Vannacht erg transpireren. Moet dus weer laxeermiddelen, maagtabletten, prednison en een middeltje tegen de misselijkheid innemen. Maar ook voor vandaag heb ik alles alweer ingenomen. Ik merk dat al die medicijnen me tegenstaan, moet hier dus geen hobbel van maken nu!
Ben gisteren naar bed gegaan, voelde me ziek en heb geslapen tot vanmorgen vroeg. Was helemaal witjes en ongelooflijk moe...je hebt het gevoel dat er van alles in je lijf aan de gang is nu...maar als het goed is is dat natuurlijk ook zo. De chemo de vorige keer had de druk na een dag al doen afnemen. Ben benieuwd wat er nu aan het gebeuren is.
Oh ja...nog eventjes...de arts heb ik gevraagd wat wijsheid is...en hij adviseerde me om de eerste 14 dagen me zoveel mogelijk gedeisd te houden. De witte bloedlichaampjes zijn dan aan het zakken en er wordt een enorme aanslag gedaan op je afweermechanisme. Ik vroeg hem of ik de elfde dag naar feest kan gaan, het feest van Joost, maar hij raadt me dit sterk af, temeer daar je tussen de 10e en 14e dag het meest vatbaar bent. Dus zal ik deze wijsheid (dank je wel Jo-Anne) maar opvolgen en ook dit feest, waar ik ongelooflijk veel zin in heb/had niet gaan bezoeken. Dus tot en met maandag de 9e zal ik proberen zo min mogelijk dingen te ondernemen en dan gaat mijn kwaliteitsweekje in. Dan kan ik vanaf dinsdag of woensdag een keer naar kantoor, om samen met Hylke de funcitoneringsgesprekken van Chea en Kirsten te voeren. Leuk en om iedereen daar te zien. Doet me goed denk ik...en voorlopig ga ik dus maar rusten en vechten tegen die tumor. Hou ik jullie weer op de hoogte via deze site en nu ga ik lekker onder de douche.
Een fijne dag, nummer twee zit er al op. Ik heb alweer een afspraak voor 16/7 en voor 6/8 en de volgende kuur zou een dag na mijn verjaardag zijn, de 27e augustus (dan zijn we al over de helft van de chemo's let op!)
Liefs, succes, Anita
4 opmerkingen:
Hoi Aniet,
Het gevecht in je lijf is weer begonnen, en jij zelf moet ook weer vechten om je goed te gaan voelen... denk nu vooral om jezelf later is er weer tijd voor je naasten! Veel sterkte de komende tijd.
Liefs Trudy
Hi Aniet;
Ik zou inderdaad het risico niet nemen om op mijn verjaardag te komen. Gezondheid voor alles.
Kop op! Ik teken bij deze een ieder geval alvast in op jou 50e verjaardag. (Met veel pink champagne.)
met vr. gr. Joost en xxxxx op je kale hoofd.
Lieve Anita,
Zo, de tweede dosis zit er dus in! Was benieuwd hoe je dit zou ervaren - nou, valt dus niet mee zo te lezen. Trouwens heel goed om het kalm aan te gaan doen; je zit natuurlijk niet te wachten op domme complicaties. Jammer dat je daardoor mijn feest (c.q. fundraising voor de Palestijnen, op 6 juli) ook gaat missen - maar snap het maar al te goed. Ik vertrek trouwens op 8 juli naar het vluchtelingenkamp - en hoop je voor die tijd nog even te mogen bezoeken.
Kwam vandaag tijdens de studie een uitspraak van Nietzsche tegen waarbij ik sterk aan je moest denken: 'amor fati!' Of in normale mensentaal: heb je lot lief. Nou, je lijkt zijn advies op te volgen...
Weet niet of je naast je weblog nog wat op de computer doet, heb in dat geval twee interessante tips voor je:
www.mayday-mayday.nl en
www.vk.nl/knopentellen. Ik heb ze -als buitenstaander - met rode oren zitten lezen. Vooral die laatste, over de bejegening in de gezondheidszorg, vond ik wel een eye-opener.
Alle liefs, Ada x
Lieve Anita,
Via Jan heeft ook mij het vreselijke nieuws van je ziekte bereikt. Ook ik ben één van die personen waarvan je jaren niets hebt gehoord, maar ben altijd door Jan op de hoogte gehouden. Het is altijd weer een schok als je zoiets hoort. Zoals je weet heb ik er ook mee te maken gehad maar ik ben het levende bewijs, dat na zo veel ellende en weinig overlevings kans, ik er nog steeds in goede gezondheid ben. Heb je verhaal heel aandachtig met vochtige ogen en kippenvel zitten lezen het is allemaal zo herkenbaar (ook al is het voor mij 13 jaar geleden). Op de een af andere manier lijkt het allemaal nog zo kort geleden.
Ik weet precies wat je hebt meegemaakt toen de diagnose werd vastgesteld en ook wat je nu aan het doormaken ben. Je staat midden in het geluk, wij woonden net samen, en plotseling stort je hele wereld in elkaar. Heb zelf 6 hele zware kuren en tussendoor nog een zware operatie gehad en ben meer dan 35 kilo afgevallen, werd kaal en zag er niet uit. Heb zelfs op het moment gestaan, terwijl ik zo ziek, zwak en vooral heel misselijk was, om na 3 kuren de pijp aan Maarten te geven (vreemde uitdrukking eigenlijk), van mij hoefde het echt niet meer. Op de een of andere manier tast de ziekte en vooral ook de medicijnen je normale denk vermogen aan. Heb zelfs in die periode dierbaren bij mijn bed weg gestuurd omdat ik te beroerd was om mijn ogen maar open te doen. Zo super “egoistisch” was ik. Toen ineens kwam bij mij het besef dat je niet alleen voor jezelf moet knokken maar zeker ook voor je dierbaren. Door die knop om te draaien en er voor te knokken ben ik ervan overtuigd dat ik daarom hier nog zit. Als ik jou hele verhaal lees dan heb jij dat besef vanaf het begin al en veel eerder dan ik had, dus ben ervan overtuigd dat jij je hier ook uit zal knokken.
Er is nog een hele lange weg te gaan maar ik weet zeker dat jullie hier weer uit komen door al jullie positieve energie. Het leven is veel te mooi en nadat jullie dit overwonnen hebben is het leven nog veel mooier, neem dat maar van mij aan. Ik zal je weblog blijven volgen en zeker ook door Jan op de hoogte worden gehouden en wil jullie samen met de kinderen, familie en andere dierbaren alle sterkte en kracht toewensen de komende tijd.
Veel liefs
Marcel Smit (oud ADP-er)
Natuurlijk ook sterkte gewenst namens Ellen, Yorick en Kayla.
Een reactie posten