Moe, koud en niet kunnen slapen...

Moet oppassen dat mijn verhaal niet saai gaat worden.....gisterenavond werd ik moe, kreeg ik het weer even heel erg koud. Slaap nu met broek en shirt met lange mouwen aan en een extra dekentje over mijn dekbed, moet niet gekker worden! Maar ja ik zeg nog slapen.... en zoals je ziet aan dit idiote tijdstip, kon ik vannacht weer niet slapen. Draaien, en nog eens draaien, een keer uit bed, en uiteindelijk nu maar even echt uit bed....zodat Annemarie lekker kan slapen. Die verheugde zich al op een keertje uitslapen op zaterdagochtend...dus zit ik weer in de keuken. Bizar die nachten......je hoofd staat niet stil. Het maalt maar door, niet alleen vervelende dingen, ook leuke en lieve dingen, het gaat alleen continue door.

Gisteren heb ik al mijn kaarten, brieven, post ingeplakt in twee dikke boeken. Ongelooflijk wat er dan op je afkomt...hoe intens en hartverwarmend, tekeningen van kinderen, foto's van baby's, kaarten van familieleden heel ver weg, gedichten, brieven...wat een liefdevolle aandacht. Ja want onze boeddha zat steeds bedolven onder de kaarten en wij willen hem de volle aandacht geven. Florine vindt hem ook erg leuk, hij lacht zo vrolijk met zijn dikke buik...

Soms heb je samen van die mooie gesprekken, over onze liefde, over het geluk wat we mochten hebben elkaar op deze bijzondere manier tegen te komen en vooral over de klik...het gevoel dat je thuis bent gekomen, na een ingewikkeld leven, een reis als het ware....vind ik heerlijk en zo zijn we gisteren ook gaan slapen samen....fijn is dat, voelt zo intens...
Ik sprak na het streetdance optreden een moeder van een van de meisjes die ook op streetdance zit. Zij heeft haar zoontje een paar jaar geleden verloren. Dit jonge kind had kanker. Zij sprak mij aan op straat. En het knappe van deze vrouw vond ik dat zij zei dat zelfs dit verlies haar/hen ondanks het enorme verdriet, toch ook al veel gebracht heeft. Onvoorstelbaar zoals zij daar stond, achter haar kinderwagen, met twee kleine meiskes erin en zij mij aansprak omdat zij via een gezamenlijke vriend gehoord had over mij. Mooi, moedig, terwijl sommigen je slechts aankijken en doorlopen, zij, juist zij de kracht heeft voor een confrontatie. Soms kun je nog zoveel leren van de mensen om je heen....

Gisterenavond zei ik tegen Annemarie 'als alles achter de rug is, zal ik zeggen, ik had het liever niet gehad, maar daar heb ik geen zeggenschap in. En dan kan ik zeggen dat ik kanker heb gehad of kanker heb, en kan ik alleen maar zeggen, dat ik er zo ongelooflijk veel van geleerd heb. Het heeft me nu, vanaf eind april tot nu, al zoveel gebracht'. Maar ook door alles erom heen, door de intensiteit van de contacten, maar soms ook de betrekkelijkheid van die contacten.

Zo heb ik gisteren met Annemarie overleg gehad over mijn lease-auto. Volgens mij mag je als werkgever deze terugvragen als een medewerker langer dan drie maanden ziek is. Arinso is erg zorgvuldig naar mij en begint hier niet over tot nu toe, men garandeert mij alleen dat ik mij geen zorgen hoef te maken over mijn baan etc. En ik heb besloten dat deze auto gebruikt mag worden door mijn werkgever, door iemand anders. Zodat ik niet onnodig een dure leaseauto voor de deur stil heb staan, en Arinso wellicht voor iemand anders een contract moet afsluiten. En dan zien we wel weer na mijn herstel...want dan is zes maanden vanaf nu nog erg lang. En duur, voor mij en voor het bedrijf. Ik heb dit voorstel aan mijn baas voorgelegd. Een hele stap want vanaf mijn 28e rijd ik in leaseauto's en steeds leukere, en nu deze mooie zwarte mercedes, maar ach...het is maar een auto en daarbij is hij niet eens de mijne. Weer een stap voorwaarts die ik een half jaar geleden nog niet had kunnen zetten...we rijden wel in die prachtige oude Jeep van Annemarie...en geweldig chique bakbeest, niet economisch, maar voor dit moment goed en ook over deze auto hebben we al heel veel gesprekken. Want rijden in een Jeep voor de boodschappen, maakt je ook een klant van de ANWB, dat ding vreet stroom, en regelmatig is de accu leeg, doordat we te weinig rijden....dus wie weet waarmee wij binnenkort of ooit de boodschappen gaan doen. Weer een stukje loslaten en afscheid nemen van iets wat ooit belangrijk was, maar nu niet meer. De kinderen protesteren als je het hierover hebt...want voor hen is het weer een andere emotie...en dat is ook weer zo begrijpelijk. Maar zover is het nog niet, weer een stap verder...

Voor morgen, hoop ik op een beetje zon...een straaltje zo hier en daar, zodat de deuren weer open kunnen. Voor iedereen die vrij is, hoop ik op een heerlijk weekend. Hier is het rustig, de meisjes zijn bij Hugo en wij zijn samen. Zondag hopen wij de verjaardag van Annemarie's moeder te mogen vieren en Pa en Els komen dit weekend langs. Fijn, rustig en goed. Geniet van alles wat je doet....'want het leven....duurt maar even' hoor je steeds op de radio! Dus doen!

Anita

Dit schilderij is ook een schilderij van Annemarie. Is weer een van de schilderijen die mij erg aanspreekt.....hangt in onze slaapkamer....