Weer thuis en zo dadelijk ben ik helemaal kaal....

dag lieve lieverds allemaal!

Heerlijk weer thuis, opgehaald door mijn liefste Annemarie, heerlijk in de mercedes naar huis. Wat een genot om weer thuis te zijn, om weer aan tafel te kunnen zitten en straks te gaan genieten van de kersentaart van de meisjes en Hugo. Zal wel smaken.
Nu weer een bericht van een erg uitgedunde Aniet, qua gewicht en qua haar...nu heb ik echt een hoofd, zoals ik mij ma nog herinner, eng, met wat dunne haartjes. Ik heb Carmen geprobeerd te bellen, maar die heeft ook genoeg aan haar hoofd (zus met kanker) en het is me niet gelukt. Annemarie en ik gaan nu zelf met een nieuw scheermes aan de gang. Een mooi en intens moment, eerst alles eraf knippen en dan kaal scheren. Dan maken we een foto en die plaatsen we op de weblog...dan ziet iedereen opeens Aniet zonder haar. Kunnen jullie vast wennen. En kunnen wij samen misschien wel even huilen, want ook hier is moed voor nodig, voor Annemarie, want zij gaat het mes ter hand nemen nu. Ik bewonder mijn vrouw zo enorm, daar zijn geen woorden voor. En naast bewonder, hoef ik niets meer te zeggen over houden van he...dat is wel duidelijk! Lijkt me voor haar zo ingewikkeld, een kale vrouw te hebben, kan me niet voorstellen, dat je daar nu opgewonden van gaat worden ofzo...mag je het natuurlijk niet over hebben, maar het gaat wel in mijn koppetje rond.

Het ziekenhuis...wat een avontuur. Ben niet van plan dit iedere kuur te herhalen hoor! Vooral op een zaal liggen met drie oude dove beetje dement-achtige dames en dan proberen te slapen. De ene dame moest uit bed getakeld worden en riep net toen ik wegging 'bedankt voor de bloemen he...' terwijl ik helemaal geen bloemen heb achtergelaten in het ziekenhuis. De andere dame klauterde steeds uit bed, maar kon niet lopen en riep dan dat ze moest plassen. Dan drukte ik maar snel op de bel voor de zuster, zodat mevrouw niet zou vallen. En naast me lag een mevrouw die een beetje dement leek te zijn, aan een catheter (schrijf ik dit goed) lag zodat haar urine opgevangen werd, maar iedere keer haar luierbroek met daarin de urineslang, uittrok en in haar blote kont lag. En dan heel hard riep zuster 'ik moet plassen'. Mevrouw was doof, en erg obstinaat. Ze riep steeds tegen mij vannacht 'heb jij mijn bruine bal die om mijn nek hing'' ze bedoelde de bel, op een andere afdeling had ze bel om haar nek gehad. En hier was deze gekoppeld aan de telefoon, de radio en de tv. Al met al had ik het druk vannacht met bellen naar de zusters en uitleg geven aan mijn dove buurvrouw.
Ik moest wel lachen, maar wilde eigenlijk graag slapen.
Ondertussen vervuilde ik het ziekenhuis met bergen haar, ik laat een spoor van haren achter. Mijn bed, mijn kleding, maar ook het toilet, de douche...toen ik vanmorgen mijn haar ging wassen, was ik bang dat ik kaal onder de douche vandaan zou komen, hele bossen trek ik er nu uit. Het is nu erg dun en doorzichtig...ziet er gek uit, dus we gaan er zo maar voor.
Kaal op 16 juni 2007. We gaan beginnen, foto volgt straks.
Dikke kus
Aniet