zomaar een dag...

Gisteren was zomaar een heerlijke, goede dag. Opstaan, buiten zijn, een glaasje appelsap op een terrasje, eventjes weg op zoek naar een kadootje voor Annemaire's moeder. Zij wordt op 1 juli a.s. 70 jaar, zou je helemaal niet zeggen hoor als je haar ziet, maar het feit is daar. Lastig, zij wil de verjaardag niet vieren, door mij of om mij, terwijl ik toch al het gevoel heb dat zoveel dingen anders zijn of zijn geworden door mijn ziekzijn. Het patroon van de kuren kleurt je weken, slechte week, mindere week en goede week en dan kan er nog van alles tussendoor gebeuren, dat hebben we gezien. Eigenlijk heb je een paar goede dagen en die je moet je optimaal benutten om op kracht te komen en de juiste energie te hebben of te krijgen voor de volgende kuur.

Gisterenavond belde tante Anita, op nederland I kwam een documentaire over Eelco Brinkman, die ook non hodgkin heeft gehad. En hoe hij nu, nadat hij schoon is, in het leven staat. Boeiend om te kijken vind ik. Ik merk dat ik wel graag dit soort verhalen hoor, lees en zie. Dan zie je kracht van de mens, en dan zie je ook dat er iets te winnen is. En daar gaan we voor, zou Wilma zeggen.
De avond was leuk en rustig, scrabble in de tuin, Ruud die een kop koffie kwam drinken. Vind ik altijd fijn die spontane momenten. Leuk even zo'n contact.

Vandaag is weer zo'n rustige dag, Hylke komt langs, om met me te praten over het werk. Vind ik wel leuk, maar ook wel eng, omdat je niet goed afspraken met me kunt maken nu...alles is zo onzeker. Maar het feit dat hij komt, spreekt me aan. Daar ben ik blij mee. Vannacht ben ik druk geweest met het werk, ik liep in mijn droom door het nieuwe pand, samen met Kirsten.
Annemarie wil wel graag wat schilderijen maken voor dit nieuwe pand, lijkt me wel wat...in de kleuren die bij onze etage horen, paars en rood. Zal Petra van der Welle eens wat staaltjes van kleuren vragen...

Voor de rest rustig aan. Ik merk dat ik sneller moe ben dan vroeger, en dat is wennen. Dat gecombineerd met die kale kop, maakt dat je je altijd een patient voelt. Je kunt geen optimale partner zijn. Je kunt geen optimale werknemer zijn, je zit als het ware een beetje naast het werkelijke leven...en daar moet ik nog even aan wennen.

Lief, die telefoontjes, die ik wel hoor, maar niet altijd aanneem. Van Jo-Anne en Judith. Dank jullie wel. Ik waardeer het medeleven, ben niet zo'n ster er altijd over te praten, maar ik ben er wel blij mee. Soms laat ik de telefoon gaan...ik vind het zo lastig om steeds te praten over mezelf en soms schiet ik hierbij vol. Zeker als iemand me aanspreekt. Sorry, geen onwil.
Geniet van deze dag....
Anita