Een weekend met mooi weer.....

Dit weekend zijn de kinderen gaan kamperen met Arie en Noor op de boerderij van mijn vader. Noor is net 12 jaar geworden en gaf een kampeerpartijtje en zowel Florine als Rosanne werden hiervoor uitgenodigd. Stipt om tien uur zaterdagochtend kwamen Pa en Els de meisjes halen en zo rond half elf begon ons rustige weekend samen. Zomaar ........... terwijl mijn goede week ging beginnen. Een kadootje. Jan en Gerda kwamen een kop koffie drinken, en Lisanne(hun dochtertje) had een prachtig boek vol kunstwerken en een schilderij voor me gemaakt. Echt geweldig hoe intens kinderen met mijn ziek zijn bezig zijn. Marc (hun zoon) had een doosje overheerlijke witte bonbons voor me gekocht en Jan zorgde natuurlijk weer voor een prachtige cd. Ach ik word zo ongelooflijk verwend, met aandacht, met lieve attenties en hartverwarmende reacties. Ik heb alle kaarten, tekeningen, brieven in twee hele dikke plakboeken geplakt en als je deze boeken doorkijkt, dan lopen de tranen over je wangen. Als je daarnaast alles op mijn site nog eens doorleest, dan mag je concluderen dat ik omgeven ben door veel liefde en warmte....
Na een ongelooflijk warm en gezellig samenzijn met Jan en Gerda, zoals Jan schrijft, gewoon even zomaar alsof er niets aan de hand is, zijn Annemarie en ik in de auto gestapt. Even door de Herenstraat in Voorburg geslenterd, en oh wat was ik toen alweer moe. Annemarie had een tafeltje gereserveerd bij De Landbouw in Wassenaar, op het terras, voor de lunch. En dat was zo ontspannen, in de zon , met mijn dikke trui aan, we dronken een witte sauvignong blanc van J & F Lurton uit Chili. De gebroeders Lurton hebben hun sporen verdiend in de franse wijnbouw, de bordeaux en hebben nu een prachtig nieuw wijnbedrijf in Chili opgebouwd. Met een superfrisse lekkere droge sauvignon blanc hebben we genoten van een heerlijke salade. En ik kan jullie niet vertellen hoe lekker eten smaakt in zo'n goede week. Dan ervaar je zomaar weer hoe geweldig goed dit leven is.....
uiteindelijk heel moe maar voldaan, gingen we naar huis en zo rond een uur of half tien zijn we naar bed gegaan. Annemarie vroeg nog 'wat zou je het liefst willen....' en ik gaf als antwoord 'naar het feest van Joost en Jannie in Den Haag' maar ik moet echt grote gezelschappen ontlopen deze dagen en eerlijk gezegd, wilde ik heel graag daar naar toe, maar had ik de energie niet. Ik hoop wel dat het een super feest is geweest...in gedachten was ik er eventjes bij!

Vanmorgen begonnen we met de Jeep, die niet meer start, maar die weer moet gaan rijden als ik de Mercedes in ga leveren vrijdag, althans daar ga ik nu even van uit. Definitief moet ik dit nog horen van mijn baas. En het begon dus met niet starten, ANWB bellen en een nieuwe accu en jawel hoor, deze tank rijdt ons overal naar toe. Al Gore is niet blij met ons schat ik zo in....en ooit, als onze financien het toestaan, ruilen we deze auto een keer in voor een acceptabeler formaat en een wat jonger exemplaar. Maar het komende half jaar, zal deze auto mij heen en weer rijden naar het ziekenhuis, naar de boerderij een keer en wat al niet meer. En als je Annemarie ziet zitten achter het stuur van dit geweldige apparaat, dan begrijp je wel dat zij hier ooit voor heeft gekozen, petje op, zonnebril...ja 't klopt helemaal!
Een beetje een kakker, voor mij een stukje uit haar vorig leven en ik zou deze Jeep natuurlijk het liefst omruilen voor een SLK, maar dat is ook niet praktisch! Eenmaal op Flakkee aangekomen, heb ik nog alle kinderen en de leiding van de kampeerpartij (Arie, Anja, Tonneke en Henry) mogen meemaken, die al snel na onze komst vertrokken om alle kinderen weer op tijd bij hun ouders af te leveren.

Henry is een vriend van Arie die ik al heel veel jaren ken. En toen ik hem en Tonneke vertelde over mijn ziek zijn, schoot hij vol, hij wilde toen hij wegging, me succes wensen met alle kuren die komen gaan en begon te huilen, en samen hebben we even gehuild, elkaar vastgehouden. Dat is het mooie weer...dat je zo intens met oude bekenden dit gevoel mag delen. Ik vind het wel fijn als mensen hun emotie laten zien, ik zelf worstel hier ook mee. Soms kan ik zomaar in tranen uitbarsten en soms kan ik nagenoeg emotieloos vertellen over alles. Het wisselt heel sterk. Je voelt je echt iedere dag anders. Maar dat ervaren jullie wel op deze weblog.

Daarna hebben we en vooral Florine nog veel pogingen gewaagd om het nieuwe poesje van Rosanne in de mand te lokken, maar de poesjes waren opgeschrikt door veel kinderen en herrie en waren niet te verleiden...dus het nieuwe poesje is nog niet gearriveerd in Voorschoten, is eventjes uitgesteld. Komt wel over een paar weken. Verdrietig wel voor Rosanne, want dit soort teleurstellingen is lastig te verwerken. Maar ze houdt zich kranig.
Met Pa van Loon nog lekker in de tuin gezeten en lekker gepraat. Hij is heel blij als we er zijn en ik vind het heerlijk om bij hem te zijn. Die band tussen vader en dochter is zo intens en stevig, dat het altijd emotioneel is om hem te zien! Wat een lieverd. Els was er niet, haar schoondochter werd 40 jaar.
Nadat we thuis waren, ben ik eerst naar bed gegaan. Ik was kapot en eigenlijk iedereen hier. De kinderen hadden nog een nachtelijke wandeling gemaakt door het natuurgebied in de polder bij Pa en voor het eerst in hun leven gekampeerd, dus alles bij elkaar was het een stevig weekend. Gegeten en nu gaan we lekker douchen, de meisjes liggen al in bed en wij gaan ook.
Dit was weer een soort dagboekverslag, de komende dagen zal de frequentie iets lager liggen.
Ik wens jullie veel liefs en veel goeds. De zon op mijn bolletje was heerlijk.
Dag,
Aniet