Een rare nacht....

Vannacht heb ik weer tot vier uur opgezeten, ik kon niet slapen. Gisteren ging het best goed....mijn maag houdt zich redelijk, maar in bed ging het mis. En die uren heb ik schrijvend doorgebracht. De eerste 27 pagina's van mijn boek zijn geschreven. Met nieuwe stukken, met af en toe een flits van mijn weblog. Indrukwekkend om zo weer door het hele begin van mijn ziekte te gaan, die pijn die ik had. Goed om me nu te realiseren dat dit al weer zo lang geleden is. Dat het volgens mij met behulp van die chemo's beter gaat. Gisteren las ik ook het boekje weer van Karel Glastra van Loon, een Ongeneeslijke Optimist en daar werd ik geraakt door een zin 'een tumor die snel slinkt, komt ook snel weer terug' dat was een opmerking van een arts in dat boekje. Ik ben merk ik, nogal geraakt door de opmerking van mijn arts dat er zo een grote kans is op terugkeer van de kanker. Een op de twee zei Kirsten heel terecht en ja normaal gesproken denk ik dan, dan ben ik die ene goede, maar dat lukt me niet altijd...en gisterenavond was ik emotioneel. Maar ook dat hoort bij een kuur, af en toe eens huilen. Dan ben ik minder aardig tegen Annemarie. Die zich daardoor weer afsluit. Logisch, we knokken wat af zo achter de schermen en hebben ieder ons eigen verdriet in deze.
Maar ook samen ons verdriet. En daar heb ik vannacht in mijn boek over geschreven....
Zo dadelijk ga ik slapen, want ik ben heel moe. Heb net mijn medicijnen ingenomen en ga nog even terug naar bed. Zodat Annemarie haar eigen ruimte even heeft.

Anita