En jawel die prednison doet het goed...na een wat mindere dag, ben ik weer een nacht klaarwakker. Ik zit al vanaf half een in de keuken, heb ongeveer 26 pagina's geschreven voor mijn boek, dus dat vordert gestaag. Ik heb al 56 A4tjes vol geschreven...en begin het heel erg leuk te vinden dat schrijven. Het maakt dat de nachten niet gevuld worden met piekeren...want die neiging heb ik toch wel. Beetje bang om dingen te verliezen merk ik...daar hadden Annemarie en ik weer een gesprek over. Je weet niet goed wat er allemaal nog komen gaat...je hebt de regie niet meer. En een vriendin schreef me dat je de regie moet loslaten soms....maar het is zo bizar als het over je eigen leven gaat. Daar wil je volgens mij nooit de regie over loslaten. En ik heb nu het gevoel dat ik alles wil vasthouden ofzo...Annemarie vroeg me...stel nu dat je voordat we op vakantie gaan naar Curacao (we hebben geboekt 4 januari 2008) allerlei negatieve berichten zou moeten krijgen, zou je die dan voor of na de vakantie willen horen. En eigenlijk maakt het me niet zoveel uit. Ik krijg die berichten dan sowieso te horen. Stel je voor dat de MRI laat zien dat de tumor weer aan het groeien is op enig moment...wat moet je dan. Het enige wat ik zou doen is nog meer genieten van Curacao...klinkt misschien wat simpel, maar wat heb ik dan nog te kiezen...niet zoveel meer toch...
Maar eigenlijk is dat doemdenken en dat wil ik niet. Maar soms is het er eventjes...dan voel ik opeens weer pijn in mijn rug of iets anders en ben ik bang. Dan ben ik bang om niet meer terug te kunnen keren naar het werk, omdat mijn ziekte langer duurt, dan ben ik bang voor alle financiele ellende. Maar aan de andere kant zie ik het wel weer...ik moet altijd denken aan die reclame 'dan verkopen we toch gewoon de boot...' en gaan we weer een huisje huren. En nee zover zal het niet komen, maar toch er spookt zoveel door mijn hoofd. Vanmiddag zal ik iemand van de plantsoenendienst en toen zei ik tegen Annemarie 'als ik mijn baan verlies doordat ik te lang ziek ben...dan ga ik wel een beetje bijbeunen bij mijn uitkering' het slaat nergens op..want als ik niet kan werken, kan ik ook niet bijbeunen. Maar Annemarie gaat gewoon veel schilderijen verkopen en dan redden we het ook wel weer....
Maar datgene wat me het meest bezig houdt is dat ik Annemarie niet alleen wil laten. En vanavond in bed zei ze 'als jij dood bent, blijf ik alleen achter hoor...' en dan kun je nog zo vrolijk roepen dat je niet dood gaat...maar soms ben ik er gewoon een beetje bang voor. Meestal niet, dus morgen is het weer voorbij. Ik ga nu maar proberen te slapen, lekker dicht tegen haar aan te kruipen en morgen komen de kinderen thuis van vakantie, en gaan we ons voorbereiden op Rosanne's verjaardag, die we zondag vieren. En maandag op de dag zelf, gaat ze trakteren, ook een feest geloof me maar...
Slaap lekker of een mooie dag, wat jullie zelf willen.
Verder geen klachten, wat gerommel, maar morgen de laatste dag prednison, dus wie weet schrijf ik morgennacht nog wel een keer.
Anita
2 opmerkingen:
He kanjer,
Kon het toch niet laten om deze hitte achter de PC te kruipen. Was benieuwd buiten ons sms verkeer te lezen hoe het met je gaat. Potver.... ik schrik ervan. Brengt me toch wel weer terug bij een neef van me die ook een hersen operatie heeft gehad. Geloof me ik zit hier met de tranen in mijn ogen in een snikheet Turkije. Maar kom op we gaan ervoor met z'n allen en je bent weer terug hoor in 2008!. Al moet ik je dagelijks waar dan ook naat toe brengen of wat dan ook voor je/jullie doen ik zal er zijn.
Dinsdag in de loop van de dag ben ik weer terug in NL en woensdag zal ik he bellen.
In onze harten ben je bij ons.
Dikke en nog steeds warme kus de Knippies.
Lieve Aniet,
Wat er allemaal met je gebeurt het is haast niet menselijk meer hopelijk zijn jullie sterk genoeg om deze moeilijke periode door te komen. Heel veel sterkte de komende tijd. Wij gaan nu 2 weekjes naar Spanje, donderdag voor het laatst in R'dam gezeten tijd is om gevlogen die 3 maanden. 24 september ga ik weer beginnen en dan begint het reizen weer!!
Voor nu....tot over 2 weken dan horen lezen of zien we elkaar.
Dikke knuf van Bart en mij.
Een reactie posten