Soms krijg je reacties op je weblog die raadselachtig zijn, anoniem of met een verwijzing naar iets anders. En het leuke van een weblog is dat de hele wereld je kan bereiken, mensen gaan googelen en komen vanzelf bij je terecht, of op een heel andere manier. Dus nu mail ik met mensen die ik al kende in 1980, en die ik uit het oog verloren ben. En laat duidelijk zijn dat ik nooit vergeet wat ik vroeger wel of niet heb gedaan, iedere periode in je leven heeft zijn charme, zijn mooie en minder mooie momenten. Herinneringen komen voorbij, een glimlach op je gezicht, of een beetje verdriet, maar vergeten doe je het nooit. Zo ook niet al die mensen, alleen ervaar ik het leven als op reis zijn, je trekt steeds verder, doet nieuwe indrukken op en komt nieuwe mensen tegen, je raakt mensen kwijt, je groeit en je ontwikkelt je en uiteindelijk kom je daar waar je moet zijn, dan kom je die ene persoon tegen met wie je echt alles wilt en kunt delen...en vandaar uit reis je samen verder. En ergens in 2005, op 20 augustus om precies te zijn, kwam ik die ene persoon tegen, Annemarie en op 6 januari 2006 zijn wij samen verder op reis gegaan...en dat is mooi joh....
Anita
1 opmerking:
ik ben blij voor je dat je gevonden hebt wat je nodig hebt, en dat je het ziet als een reis.
Weet wel dat je altijd welkom was en bent, maar dat je zelf bent verder gegaan op je reis .Ik denk dat je wel weet wie ik ben , maar ik zal het respecteren dat het is zoals het is.Word maar heel gelukkig en een tweede moeder voor je lieve meiden .Ik zal voor je bidden dat het goed komt, je moeder ina heeft ook heel wat doorstaan en je hebt haar wilskracht om door te gaan.Ben altijd van je blijven houden, en zal je nooit vergeten, en begrijp dat onze wegen scheiden hier.
Voor altijd tessa
Een reactie posten