Leuk he...deze hangt boven onze bank nu! Gemaakt door...jawelAnnemarie...
Prachtig he...gemaakt door Suzie, van tante Anita en oom De...
tegelligger...nieuw werk van Annemarie
En soms ligt geluk en verdriet zo dicht bij elkaar. Dat realiseer ik me weer iedere dag, ik ben weer gezond en sterk. Ik kan voor mijn gevoel de hele wereld aan, ik geniet weer van mijn werk, van ontmoetingen met mensen. Zo heb ik deze week met twee relaties van vroeger geluncht, en dat was mooi en bijzonder. Soms ging het over mijn boek, soms over werk, of zomaar over wat het leven voor ons in petto heeft. De ene persoon is directeur/eigenaar van een ICT-bedrijf, de andere persoon mijn oude mentor, iemand uit de Raad van Bestuur van een heel groot bedrijf. Mooie contacten, mensen met inhoud, geweldig en wat voel ik me rijk op zo'n moment dat ik dit soort mensen in mijn leven heb mogen ontmoeten. Moet je je voorstellen, dinsdagmiddag zomaar op het terras van het Zalmhuis in Rotterdam, aan de Maas...de schepen varen voorbij. Super..en gisteren een geweldige lunch in een prachtige hippe tent in Utrecht, Divianto of zoiets in Utrecht, hip, design en goddelijk eten...en tenslotte zijn we gisterenavond met de meisjes gaan eten in Lof der Zotheid in Wassenaar, een lekker, leuk en hip eetcafe...om te vieren dat we vakantie hebben. Om stil te staan bij Florine, die vandaag zomaar een weekje mee mag met een vriendinnetje naar Parijs, met een dagje Disney erbij! En Rosanne die dan heel lief een kadootje gaat kopen voor haar zusje en haar vriendinnen.
En tussen al dit moois door, zijn er in onze omgeving deze week twee mensen overleden. De vader van een collega van me en de moeder van Nathalie, een vriendin van ons. Dus maandagochtend heb ik een begrafenis en dinsdagochtend gaan An en ik naar de plechtigheid van Nathalie's moeder. Verdriet, pijn, en dat hele bijzondere gevoel als een van je ouders overleden is...dat doet zo'n zeer. Terwijl ik dit nu schrijf, voel ik weer hoe ik dat zelf heb ervaren, toen mijn moeder voorgoed haar ogen sloot...dat gevoel maakt je op zo'n moment zo eenzaam. Dat doet zoveel zeer.
En vorige week toen mijn vader in Den Haag was voor de expositie van Annemarie, toen realiseerde ik me, hoe geweldig het is, dat hij nog bij me is. Dat ik nog in ieder geval een ouder heb. Met wie ik lief en leed mag delen...ongelooflijk, ik kan me niet voorstellen, hoe het zal voelen zonder ouders. Dus heb ik me voorgenomen nog veel mooie en intense momenten met mijn vader te ervaren....En nu voel ik mee, op afstand, met mijn collega, met Nathalie en haar familie. En weer realiseer ik me hoe gelukkig ik ben, dat ik dit leven mag leven, dat ik dit leven mag genieten, iedere dag maar weer. Stil staan bij de goede dingen, stil staan bij ons geluk. Het geluk van Annemarie en mijzelf. Gisterenavond zeiden wij het weer tegen elkaar, hoe blij we zijn met ons geluk. Hoe intens dit voelt...en hoe bijzonder het is dat je eerst zoveel jaar in het leven moet staan, voordat je dit gevoel mag ervaren. Het is net als leren fietsen ofzo...eerst probeer je het, en gaat het een aantal keren wat minder goed, en opeens...dan fiets je zomaar weg.....Wel een rare vergelijking vind ik nu, fietsen en de liefde...maar voor allebei geldt, dat als het mis gaat, het zeer doet....waarbij je een fiets nog kunt repareren als die kapot is gegaan nadat je gevallen bent, maar hoe doet je dat nu met een ex...tja, daar heb je er twee voor nodig...en dat merk ik steeds maar weer! Is ook wel iets ingewikkelder hoor, scheiden, loslaten en ieder voor zich weer verder gaan.Vandaag is het mooi weer...Milou komt logeren, zodat Rosanne ook wat plezier heeft, vanmiddag eventjes naar Schutter, even wat praten over wat we voor elkaar kunnen betekenen!De papieren voor de Kamer van Koophandel liggen klaar. Annemarie's eigen bedrijf is gestart! De eerste factuur ligt klaar...het eerste schilderij is betaald en weggebracht, vanavond het tweede, volgende week nummer drie. De opdrachten, daar kan Annemarie na de vakantie aan gaan beginnen...spannend.We organiseren ergens in mei/juni nog een kleine proeverij rondom haar expositie voor diegenen die nog niet geweest zijn. An heeft al een lijst met namen opgesteld. Dus wil je er nog bij zijn, laat het me/ons weten, dan nodigen we je uit.Mooie foto's he...ons huis staat vol bloemen, nog van de expositie...weer een boeket van tante Suus, om me te bedanken voor mijn boek! Leuk he...ik wens jullie allemaal een mooi en zonnig weekend toe. Geniet ervan...en voor al die mensen met verdriet...veel sterkte, ik denk aan jullie...
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten