Al vaker heb ik het jullie gezegd, op dit moment staat mijn leven bol van de mooie en bijzondere ontmoetingen. Van gesprekken die er werkelijk toe doen. En wat dit met me doet, is ongelooflijk. Ik heb het gevoel dat ik als het ware als een spons nieuwe indrukken aan het absorberen ben, en af en toe dan kruip ik hier op de bank en dan is het eventjes genoeg. Zomaar genoeg. Ik heb niet het gevoel dat ik mijzelf moet bewijzen, want ik ben gewoon. En dat is al genoeg. Maar toch, met al die emoties, met al die gevoelens, die indrukken wil ik wat doen...en soms is dat - gewoon maar laten. Omdat ik het eenvoudigweg nog niet weet. Ik mailde zojuist iemand, dat ik nog heel veel met haar wilde delen, en ik weet nog niet wat, maar het komt wel...het dient zich wel aan.
Gisteren hebben An en ik een groot deel van de vloerbedekking verwijderd uit ons kantoor. Vies, stoffig en keihard trekken. Alles plakt....brrrr. Ik was kapot. En An gelukkig ook, want anders denk je maar dat het aan jou ligt. Gisterenavond heb ik lekker gegeten met Roel, mijn vriendje. En dat is altijd weer bijzonder. Ons gesprek ging over de kwaliteit van dit leven, van onze vriendschap. Het gaat er niet om hoe vaak je elkaar ziet, maar om wat je met elkaar deelt, en om de intensiteit van het samen zijn. En het was weer een bijzondere avond samen...dank je wel Roel!
Vandaag naar John, dat zijn altijd lange dagen, Defensie trainen...ik ben benieuwd...spannend...
en als ik thuiskom, gelijk naar bed, althans dat gevoel heb ik wel. Heerlijk...
dag, dikke zoen
Aniet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten