Mijn valkuil....

En ondanks alle waarschuwingen, stap ik er soms gewoon weer in...mijn valkuil, te veel willen, te veel doen. En vandaag was het dus gewoon eventjes genoeg...mijn lijf was er klaar mee en nu hang ik rond in huis in plaats van rond te lopen in Wijk bij Duurstede, in plaats van te eten met John en Gitta. Jammer, maar het kon even niet anders.... de open haard is aan, er is rust, tijd om boekjes te lezen en te genieten van de stilte...An en ik. De week die achter ons ligt was druk, veel werk, veel sjouwen, fysiek zwaar. Een soort ontlading nu lijkt het wel. De week die voor me ligt, is gevuld, met afspraken, lesgeven, OPB en rustige momenten op kantoor...en af en toe moet ik even stoppen. Even niets doen. Even een dagje ontspannen, of een moment ontspannen. Maar op de een of andere manier zit daar iets, moet ik daar nog iets mee doen...rust nemen. Ik vind eigenlijk al wel dat ik veel rust heb genomen...ingewikkeld he...
En terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan mijn oud-collega. Een jonge vrouw, alleenstaand, zij ligt in het ziekenhuis nu in Amsterdam, zij heeft een tumor in haar hersenen....ik ga haar opzoeken, ongelooflijk, ik voel met haar mee, ik huilde in stilte toen ik dit bericht kreeg.....en ik realiseer me hierdoor nog meer, dat ik zuinig moet zijn, op alles wat ik nu weer heb en mag ervaren. Mijn tweede kans...ik heb hem gekregen! En ik moet deze tweede kans koesteren, zo ongelooflijk koesteren....en dus moet ik rust inbouwen. Niet alles tegelijk willen doen...
Anita