Na een uiterst intensieve week, waar half Nederland vrij was, en ik eigenlijk alle dagen gewerkt heb, soms zelfs tot laat in de avond, ben ik nu thuis. Annemarie kookt wat lekkers en zo dadelijk gaan we simpelweg voor de tv zitten en niets meer doen...de week zit erop. Een weekend vrij, nou ja vrij, morgen gaan we op tijd naar de boerderij om in te pakken. Dan naar mijn vader en dan lekker asperges eten bij tante Anita en oom De...zondag eventjes niks, zomaar niks...een beetje fietsen of zelfs dat niet...een wandeling over het strand...want ik geloof niet, dat ik ooit in mijn leven zo wit ben geweest, zo moe ook...maar anders moe, dan fysiek moe. Moe van het denken, moe omdat ik een beetje verdrietig ben om en voor mijn vader. Moe, omdat er niks meer te bedenken is....
Volgende week weer een volle drukke week, maar wel wat meer op kantoor, wat meer andere dingen ook. Wat lesgeven, wat kantoortijd, wat Yarden tijd, wat Moneyou...maar ook wat tijd om zomaar wat te ordenen, of zomaar een keer tot 8 uur uit te slapen. Want iedere dag zo vroeg je bed uit, dat ga je voelen...ik ben tenslotte, geen 20 meer...:)
Ik moet jullie ook wat opbiechten, want ik lees al sinds het overlijden van mijn moeder de Libelle. Een blad voor oudere dames, een tuttig blad, maar ik kan er zo heerlijk van genieten. Ik kijk altijd heel snel naar de column van Anne Wil. Ik geniet hier van, en leef eigenlijk mee met deze vrouw...en als de Libelle dan komt, dan wil ik het liefst me terugtrekken en simpelweg het blad gaan lezen. Heerlijk gewoon....dus iedere woensdag of donderdag, dan is het weer zo ver, dan pak ik mijn Libelle, mijn momentje voor mijzelf, of misschien wel mijn momentje om eventjes terug te denken aan mijn moeder. Maar ik realiseer me, dat ik dit vaker doe dan alleen op dat moment. Vandaag hoorde ik nog een uitspraak over ouders en kinderen, die indruk op me maakte. Eerst kijk je als kind tegen je ouders op, dan kijk je je ouders aan en op enig moment zijn de rollen omgedraaid en kijken ouders naar je op....tja, en als ik nu bij mijn vader ben, zijn zaken probeer te regelen, dan voel ik zo sterk, dat ik nu de sterkere moet zijn. Omdat hij het zelf niet meer kan...als ik naar zijn verdrietige ogen kijk, dan weet ik dat alleen al daarom, ik alles moet doen wat in mijn vermogen ligt, om veel met hem te zijn, totdat het niet meer hoeft...mijn vader...morgen ben ik er weer. En ik ben zo blij, dat Annemarie met me meegaat...dat we samen zijn...dag, een fijne avond, liefs, Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten