Eventjes bijpraten....

De afgelopen week was op het oog gelijk aan alle voorgaande weken, met lange lange dagen, maar deze week had een emotioneel randje. En dat was omdat ik maandag, gelukkig samen met Annemarie, de boerderij vaarwel gezegd heb. En toen we daar wegreden, realiseerde ik me dat mijn ouderlijk huis er nog wel is, maar dat mijn ouders, mijn familie daar niet meer woont...best ingewikkeld toch...daarmee voelde ik ook de vermoeidheid van alle weken inpakken, hard werken, opruimen en verhuizen...en daarbij vooral de emotie van het loslaten. Nog naar mijn vader geweest, mee met hem naar fysiotherapie en toen weer naar huis! En de dagen erop waren weer druk en gevuld, maar het mooiste moment was vrijdagmiddag, toen stond mijn vader met een heel zacht stemmetje op de voicemail en vroeg hij hoe het met me ging, en of ik niet te moe was. En terwijl ik op het punt stond bij een volgende klant naar binnen te gaan, voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Want wat heb ik mijn vader gemist, zijn bezorgdheid, zijn telefoontjes, zijn stem, zijn vader zijn...hoe gek is het niet als je de rollen omdraait. En hoe sterk ik ook kan zijn, het was gewoon eventjes helemaal op. En gisteren was zijn vaderdag, de dag waarop hij en ik samen waren. En genoten, samen met Jan en Jantje, die langs kwamen en met Jan Willem. Zomaar samen zijn, zijn digitale fotolijst, met foto's door Annemarie erop gezet, was een schot in de roos. Hij was trots en blij! En hij zat te kijken naar zijn leven als een gezond mens. En een keer zei hij 'toen kon ik nog lopen' en toen ik wegging, hield hij me vast en huilde hij....mijn vader. Maar ook hebben we samen getelefoneerd, hij heeft gesproken door zijn telefoon met Els, met Arie en Noor. Fijn...en nu, naar huis, het is vaderdag, en gelukkig hebben we nog twee vaders, Reynaud en Wim. De familie van Annemarie...even lekker genieten! Liefs, Anita