En dan is het zomaar zaterdagochtend...wakker worden zo rond half tien, het bed uit...een krantje, een kopje nespresso..en zomaar eens even niets. Ach wat een droom...wat een waardevol moment. Mijn leven de afgelopen week leek een soort race tegen de klok, een strijd die ging over het leven, het leven van mijn vader. Redt hij het wel...of niet. En een aantal mensen om mij heen, hebben aan hetzelfde euvel hun vader verloren, dus weer voel ik mij die mazzelaar...en terwijl ik dat voel, vraag ik mij ook wel af, of dit eerlijk is. Dit gevoel...want ook weet ik nu, dat ik besloten heb over te gaan tot deze operatie en dat mijn vader heel ongelukkig is als verlamde man...en ook zijn verpleeghuisarts vertelde mij gisteren aan de telefoon, dat dit door zijn hoofd speelt en dat hij hier graag nog eens met me over van gedachten wil wisselen....Tja...wat een dilemma...
Zaterdagochtend, terwijl ik mooie rustige muziek draai, van een cd die 'afscheid' heet, vol met prachtige liedjes die horen bij loslaten...vanmorgen hebben Annemarie en ik, ter voorbereiding op ons interview volgende week voor het blad "Haagse Zakenvrouwen" een vragenlijst ingevuld. Leuk was dat...een van de vragen ging over ambitie en dromen. En als ik mijn ambitie en droom probeer te combineren, dan denk ik dat ik het liefst een huisje zou hebben op Lefkas, of daar een eilandje in de buurt, met een terrasje aan het water, een bootje erin en daar mijn werk zou doen, met een schilderende Annemarie op de veranda of in de tuin...en deze droom zal ik pas realiseren als mijn vader er niet meer is...of misschien wel nooit. Een andere ambitie die ik nog heb is om ooit ambtenaar van de burgerlijke stand te worden...lijkt me geweldig. In de voetsporen van mijn moeder...mooie taak lijkt me dat! Wellicht is deze droom dichterbij...dus wie helpt mij ooit op het juiste spoor. Ooit heb ik gesolliciteerd bij de Gemeente Wassenaar en Voorschoten. Van Wassenaar keurig bericht gehad, het kon niet, omdat ik niet woonachtig ben in Wassenaar. Van de gemeente Voorschoten nooit enige vorm van reactie mogen ontvangen...toch nog eens achteraan gaan...
Nu rust, eventjes niks, straks naar het ziekenhuis in Rotterdam, samen met Annemarie, en morgen weer...als het goed gaat mag Pa maandag alweer terug naar de Samaritaan...wat een bijzondere man!! Hoe sterk kun je aan het leven hangen, wat dat betreft lijkt het wel een herhaling, als ik kijk hoe mijn moeder gevochten heeft om bij ons te blijven, nu zie ik hetzelfde bij mijn vader...
Verder ga ik koken vanavond, en drinken we misschien zomaar een glaasje champagne...omdat...ja omdat we samen zijn, van elkaar houden, en dagelijks weer ervaren hoeveel warmte ons omringt, hoe mooi ons leven in elkaar steekt..en dank ik jullie allemaal weer voor jullie steun en liefdevolle aandacht de afgelopen week. Het was zo waardevol...
Oh ja...nog even iets leuks...maandag heb ik een gesprek over een module Coachend Leidinggeven voor een bedrijf in Polen of een Pools bedrijf in Nederland...ik snap er niks van, maar ik vind het superleuk...wordt vervolgd!
Anita, en ik wens jullie een prachtig weekend toe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten