Vandaag was ik met Jannie samen bij mijn vader...en eigenlijk is dat heel erg leuk, om samen met je beste vriendinnetje, bij je vader te zijn. Mijn vader kent Jannie al sinds 1976....toen ik op kamers ging wonen in Den Haag. En met elkaar hebben we veel gedeeld in ons leven, lief en leed...en ook vandaag weer was hij blij, om haar te zien. En Jannie als verpleegster, maar ook als mens, schrok van mijn vader. Het beeld om hem te zien in een rolstoel, mager, met ingevallen wangen en diep liggende ogen...maar ook genoot ze van mijn vader, met af en toe zijn ondeugende blik, zijn lieve emotievolle ogen. En hoe hij zijn hand op haar been legde en met haar aan het praten was over de 'duw' zoals hij zijn infarct noemt. En dan nog uitgesproken op zijn mooie flakkeese manier! Daarna nog even ontspannen bij tante Anita en oom De, met een mooi glas wijn, en allerlei lekkers...wat heerlijk toch, om even te ontladen, zo om de hoek van de Samaritaan...en nu weer thuis. Een glas wijn met Annemarie gedronken in de Voorstraat, bij het Wapen van Voorschoten...en ondertussen lees ik deze spreuk voor jullie : Stilte daar gaat het om. De stilte die nodig is om alle bijzaken te vergeten en je te kunnen richten op een ander.....mooi he...
En weet je, vanavond kwam ik thuis en stonden er prachtige bloemen, bezorgd door Jeannette, een buurvrouw met wie ik sinds mijn ziekzijn een mooie vriendschap heb, gebaseerd op medeleven en stilte, gebaseerd op elkaar steunen in moeilijke tijden...zij was er zomaar, uit het niets, toen ik ziek was. En toen haar man overleed, was ik er zomaar, met mijn kaartjes, mijn bloemen, en weet je dit is waar het om gaat in het leven, aandacht voor de ander, aandacht voor elkaar....en vandaag was weer zo'n dag, met aandacht voor mijn vader, een dag met een gouden randje. Met mooie gesprekjes met medebewoners in de Samaritaan...ik kreeg bloemen van Bep, een bewoonster van het tehuis van mijn vader...gewoon, zo zei ze...omdat ze zich verbonden voelt met mij. Lief he...het leven is zo de moeite waard...morgen mooie oldtimers bekijken in de Voorstraat, ik heb er nu al zin in....
Dag, Anita
1 opmerking:
Beste Anita.
Hier een reactie van uit Haarlem.
Helaas je gaat niet mee op vakantie.
Boek is al uit. (in twee dagen tijd)
Veel herkenning, dus af en toe een traan maar ook een glimlach,
We hebben er weer veel over zitten praten en dat is af en toe goed.
Ja, wat zijn de mensen om je heen belangrijk, familie en vrienden.
Een trouwe vriend die elke week het vuilnis buiten kwam zetten en dan vroeg, wil je er over praten.
Dat kon ik namelijk niet in die tijd, bang dat ik dan knakte.
Maar hij was er wel.
Ik kon een middag niet bij Paul zijn in het VU zonder dat ik het wist waren zijn vier vrienden er.
Ze hadden vrij genomen.
Wat was Paul blij en trots. (ik ook)
Wij zeggen na dit gevecht wat Paul gelukkig ook heeft gewonnen, wat kan ons nu nog overkomen,wij kunnen het aan.
Je komt er sterker uit.
Je Geniet van dingen die vroeger niet opvielen of zo gewoon waren.
Je werk, je collega s, je familie en de ware vrienden.
Dat wij de kinderen van onze vrienden groot zien worden en dat ze zo graag bij ons zijn.
Logeren, maar ook met hun puber problemen,heerlijk.
Maar bovenal dat wij samen er alweer 15 MOOIE jaren op hebben zitten.
Dit gun ik jou en Annemarie ook zo.
Je bent net als Paul een vechter dus het gaat je lukken!
Veel liefs van uit Haarlem.
Paul en Hannie.
Een reactie posten