Lieve mensen, hoe eenvoudig kan het leven zijn. Een gehandicapte vader in je huis, alles op de kop, maar hoe lekker om hem bij me te zijn. Hij zegt nu tegen Lineke en Annemieke 'jullie zijn schatten' en hij geniet gewoon. En weet je als iemand in zijn laatste levensfase, een fase die hij eigenlijk niet wil, zo intens kan genieten dan is het goed toch. Gisterenavond zei hij dat hij bang was voor de dood. En toen ik vroeg waarom toen gaf hij als antwoord 'dan heb je dit ook niet meer, dit soort fijne avonden'. En op zo'n moment dan realiseer ik me, dat het leven heel eenvoudig mooi kan zijn. Ik merk dat in de intensiteit van mijn gesprekken, mijn contacten. Mijn manier van liefhebben, mijn manier van zijn. En weet je, in deze fase van mijn leven, lijkt het alsof het woord intensiteit een nieuwe lading heeft gekregen. Of ik nu intensiteit voel in mijn gesprekken, mijn handelingen, mijn zijn, mijn houden van...het voelt zo anders dan voorheen. Ik denk na over houden van en de essentie hiervan...vanmorgen zei ik tegen Lineke, dat het rijden in de auto, voor mij een reflectiemoment is. Om na te denken over alles wat ik voel....leuk om vanuit de keuken de gesprekken te horen tussen mijn vader en Annemieke en Lineke. Twee dames die tijd genoeg hebben om echt zorg te bieden, om hem te vertroetelen en zijn angsten weg te nemen, als hij die al heeft. Wat is het leven toch prachtig...zelfs als je vader in zijn laatste levensfase gehandicapt is geworden....
Anita
1 opmerking:
Lieve Anita,
Wat een fijn weekeind voor jou, Annemarie, jullie gezin, familie en de verzorgers voor je Vader !
En wat keek je er na uit: woensdag in de morgen dat ik je tegenkwam, straalde het al van je gezicht en dan dat vrienschappelijke porretje tegen mijn buikje gaf mij het ultieme gevoel dat ik er bij hoor: Dank je wel !
Liefs Joop
Een reactie posten