Met Pa naar een condoleance....

Eindelijk weer eens een bericht. Een bizarre week ligt achter me, gemiddeld rijd ik 2500 km per week, moet wel zeggen dat daar deze twee keer een rit naar Pa tussen zaten, want Els was ziek. Ja en eigenlijk is dat wel heel zorgelijk, want zondagnacht kreeg Els last van haar hart, en kwam zij in het ziekenhuis terecht. Hartklachten, en uiteindelijk bleek het hyperventilatie te zijn. Maar ook wel een vorm van overbelasting volgens mij...door alle liefde en zorg, die zij aan mijn vader geeft. Ook voor haar is het leven op 21 maart 2010 abrupt anders geworden. We kijken altijd naar de patient, maar onderschat de rol van de mantelzorgers niet...en Els wilde deze week dus wat rust nemen, maar ondertussen is zij gewoon donderdagochtend weer bij mijn vader geweest en heeft zij hem vrijdag weer laten komen bij haar thuis. En mijn vader was wel eventjes bezorgd, maar ondertussen laat hij zich alle zorg welgevallen....en is gelukkig in zijn beleving alles wel weer goed. Alhoewel...hij had het erover dat Els gisteren weer naar het ziekenhuis moest, dus voor alle zekerheid heb ik dit nog even gecheckt. Nee hij is dan flink in de war, over dagen en tijd...maar voor de rest, echt niet...
Gisteren was ik pas zo rond half drie bij hem, want eerst heb ik even lekker in de zon gezeten, en ben ik eindelijk naar de kapper geweest. Op mijn werk zijn mijn woeste haren zo ongeveer mijn handelsmerk geworden 'oh ben jij Anita van Loon, ja ik dacht het wel, die mevrouw met die haren...' tja, of je daar nu trots op moet zijn of niet...Maar ook pas zo laat, omdat ik Roosje nog even wilde zien en spreken, na haar voetbal, en ook omdat ik gisterenavond met mijn vader in de rolstoelbus naar een condoleance moest op Flakkee. Een bekende van mijn vader was overleden, en hij wilde graag condoleren. Dit is wel gebruikelijk daar op het eiland, dat je hier altijd naar toegaat. En het bijzondere is, dat mijn vader nog altijd meedoet in dit soort gebruikelijke zaken. Dus nadat we een hele middag binnen hadden gezeten (terwijl de zon scheen en het heerlijk was buiten), want Pa heeft het snel koud...
Mijn vader, die op de boerderij al heel snel half naakt in de tuin zat, met een korte broek aan, en alleen zijn schoenen daaronder. Mijn vader die altijd zijn overhemd zover open had, dat ik de neiging had om even snel twee knoopjes dicht te doen (en geloof me ik ben echt niet zo tuttig). Mijn vader die altijd de ramen van de auto vroeger open deed omdat hij het zo warm had (in de tijd dat de meeste auto's nog geen airco hadden)mijn vader heeft het nu snel koud. Wil liever niet naar buiten, wil graag een trui aan en een dikke jas. Een muts op zijn hoofd...tja mijn vader is veranderd.
Welnu na het avondeten, waar tante Anita de hele woonkamer in paassferen heeft gebracht, met chocolade voor iedereen en gele tulpen, en ik had al paasbonbons uitgedeeld, zijn wij naar zijn slaapkamer gegaan. Een schone trui aan, pa ging zichzelf scheren, hij wilde aftershave op...creme op het gezicht, haren gekamd en jas aan. En daar kwam de rolstoelbus, van Connexxion, mijn oude werkgever. Persoonlijk durf ik te stellen na gisterenavond, dat ik liever met Gouswaard de taxi-ondernemer reis. Maar Els had de bus besteld en geregeld, dus deze keer met Connexxion. Toen naar Vroonlande, Dirksland. Het tehuis waarvan ik hoop dat mijn vader daar ooit mag wonen, maar dat ziet er niet naar uit. Een ouder huis, maar ruim en gemoderniseerd, fijn ingericht en vroeger woonde mijn oma hier ook. De bijnaam 'de boerenhemel' althans vroeger. Welnu van hieruit vertrekken veel mensen naar het hiernamaals. Een soort laatste stop voordat je gaat ofzo...maar mijn vader is fysiek te slecht om hier te kunnen wonen. Mooi zou dit kunnen zijn, want hij zou dan omringd kunnen zijn door zijn persoonlijke spulletjes...maar helaas.
Gisterenavond kwamen wij daar aan en het hoge 'zwart-gehalte' viel mij al op. Veel SGP-lui zei mijn vader al gelijk...ik moet lachen hoe hij commentaar geeft op alles om hem heen. Maar hij kent ook werkelijk iedereen, dus wij hebben zoveel mensen ontmoet. Hij moest huilen toen hij de kinderen Lia en Leen van deze mevrouw zag. Ik ken hen ook wel van vroeger, wij speelden wel eens met elkaar denk ik, als onze ouders elkaar ontmoeten. Ik weet ook nog wel dat ik verder niet zo veel deelde met deze mensen, maar ja, voor je hulpbehoevende vader, doe je veel en dus condoleerde ik hen natuurlijk met dit verlies. En steeds weer als je dit doet, realiseer je je zo goed, dat je zomaar de volgende kunt zijn, die zonder ouders verder moet leven. Mijn vader neemt veel afscheid van vrienden en vriendinnen van vroeger. Zijn wereld wordt steeds kleiner. Hij moet dan ook altijd huilen, en dit huilen doet hij ongegeneerd, hij trekt mij tegen zich aan en ik houd zijn hoofd vast. Pa en ik...onlosmakelijk verbonden...wat een liefde. Bizar eigenlijk dat ik dit zo sterk voel...en tegen iedereen die het horen wilde, verkondigde hij, dat ik zijn uitvaart via mijn werk ging regelen, Yarden...dus hij maakt daar vreselijk veel reclame voor mijn werkgever. Grappig hij vertrouwt erop dat het goed komt...toen ik daar de uitvaartverzorger zag, vroeg ik Pa of ik hem moest inhuren of zijn mensen via Yarden, en zijn reactie was 'nee ben je gek, die staat rechtop van vromigheid'...ach die lieve Pa. Welnu op enig moment wil je terug naar de Samaritaan en toen was het wachten op de bus. En deze had welgeteld 1 uur en 15 minuten vertraging. Dus pas om half tien, het huis was al gesloten, kwamen wij aan bij de Samaritaan. Bellen en doen om weer binnen te komen en dus werd het een latertje en was ik pas om kwart voor elf ofzo thuis. In de auto kwamen mijn emoties eruit...ik heb gehuild als een klein meisje...huilen, om alles wat er is, of niet meer is...huilen en eigenlijk op dat soort momenten, zou ik zomaar even weg willen kruipen...en wat doe ik dan, ik trek mijn muur van stevigheid weer op en ga boksen kijken, alleen, om eventjes op mijzelf te zijn. Ik vind het zwaar. Gisteren stond ik in de recreatiezaal en toen kwam er een mevrouw naar me toe 'bent u Anita van Loon' en toen ik dit bevestigde 'oh wat lijkt u op uw moeder' en altijd als ik dit hoor, word ik emotioneel. Want ik ben er zo trots op, op haar te mogen lijken. Gisteren ook mijn lieve vrienden Jan en Jantje nog gezien, en me realiserend hoe ziek Jan is op dit moment...hoe hard hij moet knokken, tegen kanker, een kanker die steeds sterker lijkt te zijn dan Jan zelf...hoe oneerlijk. Het eiland lijkt wel ondergedompeld in verdriet en zorgen...en ik, ik hoor ook bij dat eiland, bij Goeree en Overflakkee.
Een blog met een verdrietige ondertoon...toch wens ik jullie een mooie zondag, ja ik ben verdrietig, de tranen zitten achter mijn ogen...het moet eruit...ik voel het..
Anita