Zomaar....

Heel vroeg op, om vooruit te werken, omdat deadlines volgende week verlopen en ik dan geen tijd heb, om na te kijken. Omdat ik hoop dat er dan een zonnetje mijn vermoeide rug mag verwarmen. Moe, moe ben ik...en verdrietig. Ik merk, dat mijn verdriet is aangeraakt, door het verlies van Ron. Hoe bijzonder ook, ik stoere sterke Anita, die altijd maar doorgaat, ik ben geraakt, tot in het diepst van mijn ziel. Iemand op kantoor zei 'ik heb je nog nooit zo verdrietig zien kijken...' ik draag het steentje van Ron bij me. Als een soort verbinding naar hem, naar Andrea, hoe gek ook...zij waren ver weg en zo dichtbij, toen ik ziek was, en nu voelt het als een soort bloedband. Bijzonder..wat emoties kunnen doen, wat loslaten kan betekenen...loslaten is de ultieme vorm van liefhebben, zo zegt Andrea. En zo voelt het ook...vanavond heb ik BTW-aangifte gedaan en nog wat gewerkt. Nog een dag zo hard werken en dan laat ik het allemaal eventjes los. Dan ga ik slapen op het strand, lees ik boeken en de Happinez, en kijk ik uren lang uit, over de zee...hoe simpel kan het leven zijn. Mijn droom is ooit als ik echt oud ben, om in Griekenland te gaan wonen, een klein huisje, een bootje voor de deur, en een scooter...de zon zien ondergaan, een beetje businesscases nakijken, kan ook van daaruit volgens mij, allemaal niet zo spannend. Vrij zijn en vanuit die vrijheid verbonden met een ieder die me lief is. Maar ik weet ook, dat ik nooit weg zal gaan, zolang er nog een vader, een moeder of een tante leeft...ik ben zo'n heerlijk familiemens. Morgen wil ik ook nog naar mijn vader toe. Om met en bij hem te zijn, even maar, het is goed. Hij houdt zich zo goed die lieverd. Ik heb eventjes geen woorden meer....ik ben moe, ga slapen...en denk aan al die mensen die me dierbaar zijn. Soms gebeurt het zomaar he...zo heb ik een collega, in Groningen, een geweldige vrouw, groot, rond, vrolijk en vol, en weet je wat het mooiste is, haar hart, haar lach, zij is mijn meest favoriete collega, ze helpt mij en ik help haar. En als ik weg ben, vervangt zij mij. Heerlijk toch...maakt me weer zo dankbaar! Anita