Dag lieve mensen, het weekend is begonnen!!En hoe..gisterenavond mocht ik, omdat het druk was op kantoor, een voorbespreking doen met een meneer en zijn familie. Meneer is heel erg ziek en a.s. dinsdag zal er euthanasie plaatsvinden. En op de een of andere manier voelde ik me geroepen om zelf gisterenavond in het ziekenhuis met deze meneer en zijn familie, het gesprek te gaan voeren. En werkelijk mensen, als ik al van het uitvaartvak hield, dan is mijn liefde hiervoor nu nog ernstiger toegenomen....onvoorstelbaar! Hoe prachtig was dit gesprek...meneer heet Engel...en ik heb vandaag besloten om vrijdag zelf de plechtigheid te gaan leiden en ik heb meneer hiervoor toestemming gevraagd. En hij vond het goed, hij keek me aan en zei 'maak het maar niet te heftig, laat ze maar niet te veel huilen hoor'....prachtig. Ik vind het zo bijzonder, zo intens...en eigenlijk voel ik mij vereerd, dat ik dit mag doen. Dus lieve mensen was ik laat thuis, en toen ik thuiskwam kreeg ik een glas wijn, een bordje met lekkere hapjes, griekse broodjes en heb ik met de laptop op schoot, alles uitgewerkt...voor de tv. Ik was moe, van alle emoties en indrukken en voel me rijker dan een koning. Vanmorgen alweer een uur gebeld met collega's, kantoor om zaken te regelen en net nog even met de familieleden, de echtgenote en dochter van Engel...ik zit hier een beetje voor me uit te staren...en ga nu even Andrea bellen. Liefs, Anita
2 opmerkingen:
Je kan goed onder woorden brengen wat een prachtig beroep we hebben. Dit is waar je het voor doet.
Dit zijn de momenten waarin je het pure leven ontmoet. Materiële zaken, titels of prestaties, niets dat nog enig gewicht in de schaal legt. Slechts wie je in wezen werkelijk bent, telt.
Een reactie posten