Indrukwekkend....

Mijn dag gisteren was meer dan indrukwekkend, juist door de intensiteit van het gehele afstand van 'Engel'. Een prachtige dag, een lange stoet, een geweldige personal assistent in Erika, een bijzondere familie, een voorganger, zuster Trees, collega's van Bergamin, maar ook alle lieve en leuke reacties van collega's binnen en buiten Yarden. Anita als uitvaartleider/verzorger het zou gaan denk ik...ik voelde me rustig en vol vertrouwen, en kreeg ook veel lieve woorden van dank...hoe mooi was het dat ik 's morgens van Erika een cadeautje kreeg een 'guardian angel' en ik mocht dit speldje weer doorgeven. En ik heb aan het einde van de dag, dit speldje opgespeld bij de weduwe...symbolisch en bijzonder! Ik was kapot en al om vijf uur in de middag thuis, zomaar. En de dag begon vervelend en eindigde nog meer vervelend, doordat er in Haarlem een internet storing was, weer is, en een contract met KPN niet echt fijn is, in dit soort gevallen, want het hele weekend ben je niet bereikbaar en ligt internet plat. Uitwijken naar de satellietvestiging en gisterenavond om half elf nog bellen hierover, met geweldige collega's die alles hebben opgepakt, terwijl ik voor mijn gigantische uitvaartstoet voor liep. En een ding weet ik zeker...ik doe ooit nog een uitvaart zelf, en dat zal de uitvaart van mijn vader zijn. Met Colette als mijn personal assistent...het gaat goedkomen! Nu genoeg over de uitvaart. Gisterenavond hadden wij wederom een bijzonder ervaring. Een vriendinnetje van Floor, Johanna (een van de meisjes die al twee keer een weekje mee is geweest op onze vakantie) is tijdens haar zomervakantie met 'Keys for Kids' als vrijwilliger meegeweest naar Afrika. Daar heeft zij samen met nog 7 jonge mensen heel hard gewerkt om een huis voor kinderen af te bouwen, te tegelen, in te richten, te verven, te stucadoren, kortom dit prachtige jonge mens van 16 jaar heeft zich ingezet voor mensen, die veel minder kansen hebben dan wij. En zij organiseert hier een sponsordiner om op deze manier zoveel als mogelijk geld in te zamelen voor dit project. En tijdens het diner, gesponsord door haar moeder (zij was de kok) en haar broertje (hij zat in de bediening) genoten wij van Zuid-Afrikaans eten, Zuid-Afrikaanse wijn en kregen wij aan de hand van een presentatie een indruk van haar werk en van andere projecten, om met HIV-besmette kinderen, meer perspectief op een beter ander leven te geven. Opleiding, scholing, goede voeding en medicatie, maar ook een leven waarin je veiligheid kunt bieden. Indrukwekkend. Dus mocht iemand van u een donatie willen doen, dan breng ik u met haar in contact. Geweldig...er is geld nodig. En dit project, geinitieerd vanuit de Gemeente Leiden, draagt zorg dat het geld direct bij de bron terecht komt en dat er weer een huis met een slaapkamer, een douche, en begeleiding komt voor al die kinderen, die misbruikt zijn, HIV-geinfecteerd etc. Prachtig...en onder de indruk, van dit indrukwekkende verhaal kwamen wij gisterenavond samen thuis. De meisjes weer bij Hugo...wij even samen. Vandaag 20 augustus 2011...6 jaar geleden zagen Annemarie en ik elkaar voor het eerst, ik zie haar nog zitten op het bankje bij Voorschoten station....ik zie ons nog zitten in het restaurantje...die meneer die ons bediende, dacht dat het eten niet smaakte, omdat wij nagenoeg geen hapje namen...alleen maar aan het praten waren en naar elkaar keken. Ik hoor nog alle alarmbellen in mij rinkelen 'niet verliefd worden op deze mevrouw...zij is getrouwd'. Maar ja, het was al te laat...zes jaar geleden alweer. En wat is er al niet gebeurd in zes jaar tijd, diepe dalen, hoge pieken, een ingewikkelde weg. En steeds weer als ik mijn Annemarie zie, weet ik, dat wij samen oud worden, hoe lastig het soms ook lijkt. Zij en ik, en met alles wat daarbij hoort...vanmorgen vroeg, zij was mij voor...ik wist niet eens welke dag het was zo moe was ik, kreeg ik wat lieve cadeautjes. En nadat ik kortgewiekt en wel terug kwam van de kapper, met bloemen op de fiets, was ik zelf ook zover, dat ik met haar samen kan stil staan bij onze zes jaar. Zes jaar houden van....en vandaag schijnt de zon. Vandaag gaan wij samen naar Pa van Loon. Lekker wandelen buiten, het is heerlijk weer, genieten van elkaar. En terwijl ik dit schrijf, voel en realiseer ik me, dat de afgelopen maanden mijn blogs gingen over werken, over intensiteit voelen, en veel minder over Annemarie. Een wat wrange constatering...want ik verdrink soms bijna in het werk. En realiseer me maar weer eens hoe belangrijk het is, om ook tijd voor samen te hebben, tijd voor elkaar, tijd voor Annemarie...en dus is dit zomaar een kantelpunt in mijn, in ons leven. Ongeacht wat er allemaal nog is en speelt, en ongeacht watvoor werk er op mij afkomt. Een relatie is iets waar je met elkaar aan moet werken, en blijven werken...dat gaat niet vanzelf. Pfffftttt wat een indrukwekkend verhaal op zaterdagochtend, met een kappershoofd, en een nespresso...compassie - letterlijk 'lijden met' is ontstaan vanuit de gevoeligheid van ons hart, hetgeen er ook voor zorgt dat we openstaan voor anderen. En dit gevoel heb ik de afgelopen week mogen ervaren tussen de zusters van Bosbeek, bij de familie van Engel, bij mijn vriendschappen met prachtige smsjes, bij mijn gesprekken aan de telefoon.....alleen liefde kan voor een betere wereld zorgen. Liefde is geven om, vriendelijkheid, mededogen....ik wens iedereen een prachtige zaterdag! Vol liefde, dichtbij, veraf, maar realiseer je, liefde is altijd nabij...
Anita