Deze week maakte mij verdrietig, het verdriet wat ik bij me draag, door het overlijden van Ron, en leef ik mee met Andrea. Ook door het feit dat Ingrid, onze buurvrouw (uit de tijd dat wij op nummer 94 woonden)borstkanker heeft gekregen en dit hier kwam vertellen, met haar vriend naast haar. Maar ook Voel ik me geraakt, misschien is dat wel een beter woord, dan verdrietig, door het feit dat er zomaar een vreemde man naar me toe komt en een afspraak met me wilde, naar aanleiding van de Open Dag bij Yarden. Hij voelt zich 'thuis' in de sfeer die mijn uitvaartcentrum uitdraagt, een 'warme deken'en terwijl we in gesprek raken, lijkt het alsof hij mijn levensverhaal vertelt. Mijn verhaal over zijn leven, in 2007kreeg hij non hodgkin, en wel in stadium vier, en toen hij op bijzondere wijze terugkwam in de maatschappij, kon hij zijn draai niet meer vinden, in zijn oude werkomgeving. En nu, nu wil hij bij mij werken...de komende week loopt hij mee, zomaar mee bij Yarden Cluster West, met het zorgteam, met een uitvaartverzorger. En hoe bijzonder is het dan, dat je met elkaar lacht, dat je lacht met een traan. Ik weet nog hoe gek ik het vond, dat ik met Matthie mijn jeugdvriendin aan het lachen was, terwijl mijn moeder opgebaard in de serre van de boerderij stond. Een soort ontlading, en ook mij realiserend, dat mijn moeder misschien wel mee zou lachen stiekem, omdat zij wist dat lachen zo hoort bij het leven. En dat wij ook zoveel gelachen hebben. Gisterenochtend in de auto, aan de telefoon moest ik zomaar heel hard lachen. Echt extreem hard lijkt het nu wel...om niks, om hoe ik iets uitsprak, gewoon verkeerd. En deze week laat mij ook weer zo goed zien, hoe krachtig mensen zijn. Want zo mooi verwoord door Andrea, de ultieme vorm van liefde is loslaten. En loslaten is ook ruimte krijgen voor nieuwe energie. En dit klinkt wel stevig vind ik, als het gaat over het laten gaan van je geliefde. Maar eigenlijk is hij niet meer hier, maar wel bij je, waar je ook gaat in je leven. En dus is deze week een week vol momenten van bewust leven geworden, zoals mijn weken vaak intens zijn, was deze week intens met een gouden randje. Prachtige sollicitanten gesproken, mensen aangenomen. Geweldig gewoon...een dame van 62, een dame van 42 en een dame van 46, en hopenlijk komt hier binnenkort nog een meneer bij. Want anders krijg je weer en ik schrijf dit met een glimlach 'die Anita die kiest voor vrouwen' en jawel, dat klopt ook wel, want ik vind overall gezien die intensiteit voor het uitvaartvak, heel sterk in vrouwen terug. Soms een wat 'vrouwelijker' man, die dit bij zich draagt. En eigenlijk maakt het mij niet uit, wat ik wel heb gedaan is de diversiteit van mijn team nog diverser gemaakt. Door een Antilliaanse dame aan te nemen, leuk, sprankelend, verfrissend en een dame, die me ergens doet denken aan Ma van Loon. Waarom weet ik nog niet...afstandelijk op het eerste gezicht, en daarna zo bijzonder als zij zich opent...dan zie je een prachtig mens. Ik eet mijn yoghurt, met cruesli, drink mijn nespresso, verwonder mij over de manier waarop de dragers van Johnny Kraaijkamp zo prachtig engels schouderen! Gisterenavond was ik pas om half tien thuis...weer zo'n bijzonder verhaal, over een afscheid van een overledene. Een kind kon in verband met ziekte geen afscheid komen nemen van de overledene, dus brengen wij de overledene naar het kind. Een rit die een hele dag duurt...wat een boeiende wereld toch, als ik naar buiten kijk, zie ik dat de schutting vergrijst, dat onze Catalpa een natuurlijke parasol lijkt en achter de grijze wolken, schijnt heel voorzichtig de zon...we gaan naar mijn vader. En ook even naar Jan en Jantje, want ook daar is die rottige ziekte, altijd zo schrijnend aanwezig en ik heb hen al een hele tijd niet gezien... Dag allemaal, kracht, sterkte en vooral veel liefde stuur ik jullie. Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten