En na een intensieve zaterdag, met een lang bezoek aan mijn vader, met een drie uur durende wandeling door Sommelsdijk en Middelharnis kwam er zomaar een hele mooie rustige zondag. Gisteren tijdens de wandeling ontmoeten wij veel mensen. Een ontmoeting met 'de vissers', twee zeeuwse echtparen, die vroeger hun boot bij Pa in de stalling hadden liggen, en een ontmoeting met Cock van Dijk en haar man, kortom voor Pa een feest van herkenning, maar ook wel afzien, want hij had last van zijn billen, iedere hobbel was voelbaar voor hem, iedere stoeptegel die schuin ligt, is voor hem aanleiding om te gaan protesteren en in paniek te raken. Hij is zo enorm bang, bang voor alles, bang voor de tillift, bang voor een auto, bang dat je hem uit zijn stoel laat vallen...angst omdat hij zelf geen regie meer heeft. Dus gisterenavond kwamen wij thuis, Annemarie en ik, en was ik moe. En zaten wij heerlijk in de tuin, te genieten van het mooie weer, de mooie temperatuur. En zomaar werd het een bijzondere avond, want Loes en Wilma kwamen langs, de buurvrouwen van de Oranjekade. En Nathalie kwam eventjes langs, zomaar om haar verhaal te delen, spontaan en met mooie gesprekken. De vuurpot aan op tafel, en het werd zomaar laat, heel laat...heerlijk, als de tijd het zomaar van je mag overnemen. En nadat we lekker uitgeslapen hebben, hebben we de gehele dag zomaar thuis doorgebracht, het uitzoeken van papieren, het opruimen van kasten, het ordenen van systemen. Heerlijk...in de tuin, in de zon, tussendoor wat slapen, wat zomaar zijn...lekker is dat, als je de dingen zomaar kunt laten gebeuren. Tijdschriften uitzoeken, ik heb net gekookt een stukje vlees en een verse salade, gezond...ja want hoe leuk, de dames van de Oranjekade zeiden 'wat ben jij afgevallen zeg, staat je goed...' en ik ben hier zomaar heel blij mee. Want het voelt zo lekker. Ik ben er nog lang niet, maar toch...
Morgen is weer zo'n dag, een dag om te genieten, een dag van en voor onszelf, zonder verplichtingen en die zon, die maakt onze dag en ik hoop die van jullie ook, zo bijzonder en zo mooi! Ik kreeg van Wilma en Loes, althans wij kregen van Wilma en Loes, een mooi boekje en hierin las ik 'je kan leven alsof niets een wonder is en je kan leven alsof alles een wonder is' een prachtig citaat van Albert Einstein. En als je op deze manier naar het leven kijkt, dan verwonder je je iedere dag weer. Toen wij zaterdag met mijn vader door Sommelsdijk wandelden, hij in zijn rolstoel en wij erachter, ernaast, zag je hoe mooi de natuur is, de bloemen die bloeien, de bloesem aan de bomen, de vele nuances groen, en op zo'n moment ervaar ik vreugde. En vreugde is er om je leven kleur te geven, om het te voelen en te ervaren. Maar dan moet je wel in staat zijn, om het te zien. En zo staat er hier bij onze druif, zomaar een bosje paarse viooltjes. zomaar spontaan zijn deze daar terecht gekomen...volgens mij heeft mijn moeder ons deze bloemetjes gebracht, haar kleur paars, zo'n mooi klein gebaar.
Dag, een fijne avond nog, wij gaan zo eventjes fietsen. Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten