Wat een zeikregen...

Ik weet eigenlijk niet of dit goed nederlands is...maar het zeikt hier werkelijk van de regen. Het komt met bakken naar beneden...en de tuin staat bijna blank. En hoe slecht komt dat niet uit, want de schilders zijn bezig. Het huis mooi te maken en het wordt me toch mooi zeg...een helemaal wit geschilderd huis...zelfs de keuken..drie van die mannen, die rond het huis bezig zijn, op het balkon, aan de voorkant, de achterkant en hier en daar de binnenkant...en geloof me, het wordt mooi. Als wij onder de balken slapen, jawel, wij slapen op zolder...dan hoor je het tikken van de regen op het dak. Het liedje van Rob de Nijs, is voor ons van toepassing, alleen is het niet 'zachtjes tikt de regen op het zolderraam...'maar vandaag was het 'hard tikt....'. Ik vind dat wel knus...net alsof je in een tentje ligt. Ooit lag ik in een tentje in Engeland op de camping, met mijn jeugdvriendin Heleen. Werkelijk te blauwbekken in een eenstokstentje...je moest wel dicht tegen elkaar, want meer ruimte was er niet...en altijd als het zo hard regent, dan moet ik nog denken, aan die nachten (want het waren er wel tien...) waar ik geulen gravend om de tent heen, werkelijk zeiknat in die slaapzak kroop. Soms zelfs met slaapzak en al in de auto ging zitten, omdat dat warmer was...en iedere dag weer, regen...en zo zullen er nu ook wel mensen op campings zitten, en treurig uit die tent naar buiten kijken. Nat en verkleumd...ik moet er niet aan denken. Ik zou nu in de auto stappen en lekker terug gaan naar huis, naar mijn bed op zolder teruggaan. En daar lekker liggen luisteren naar de regen, een goed boek erbij, lekker knus samen in dat bed, filmpje erbij en klaar. Wat wil je nog meer. En als het dan weer droog wordt, en die mannen buiten weer verder kunnen, dan geniet ik weer zo intens van dit prachtige huis hier...mooi wit, met groen, sfeervol, netjes...en nu, nu lijkt het alsof het minder hard regent...alsof het tij zich keert. En zo dadelijk stap ik in de auto, richting Amstelveen, voor wat gesprekken met medewerkers. Ik heb er zin in...ik wens jullie een fijne dag. Gisterenavond waren wij met Emmy en Reynaud naar het nieuwe De La Mar Theater in Amsterdam, naar de voorstelling 'het geheugen van water' over drie zussen wiens moeder overleden is, en hoe ieder haar eigen beleving heeft bij de herinneringen aan vroeger. Want vroeger, ook al was je in hetzelfde gezin, was voor ieder kind anders. Juist omdat je anders bent, is je herinnering ook zo anders. Ik herken dat wel, als ik met Arie over vroeger praat, of over mijn ouders. Dan heb ik een heel andere herinnering aan mijn moeder dan hij dat heeft. Als ik zijn verhalen hoor over mijn vader denk ik altijd 'we hebben het toch over diezelfde man of niet...'. Ach ja, zo verschillend als de herinnering is, zo verschillend zijn wij ook als mens. Laatst sprak ik een vriendin en zij had mijn broer pas een keer ontmoet, en was verwonderd over ons verschil...tja, het is zo...ik voel dat ook wel eens. Ik verwonder mij erover en laat het er dan bij. Want eigenlijk ben ik wel heel blij met mijn broer...ik heb er tenslotte maar een. En hoe leuk is het eigenlijk niet, die verschillen, of ben ik nu weer de positivo...glimlach. Een fijne iets drogere dag gewenst...De La Mar, is prachtig...en de voorstelling geweldig...dikke kus. Anita