Rijden in het zonnetje en een lastige maandag

Goedemorgen, en terwijl ik klaar zit om zo dadelijk op de fiets naar het LUMC te gaan, heb ik nog even tijd om te schrijven. En ik realiseer me dat dit genieten is, zomaar met een nespresso eventjes thuis zijn, in alle vroegte tijd te besteden aan mail, blog en te reageren op vragen van cursisten. Heerlijk. Die SLK en het rijden erin, was echt een feestje...rustige kleine weggetjes, de kap open, de wind die je voelt ergens in de verte aan de bovenkant van je hoofd, en het lekkere geluid van die kompressor als je optrekt. Werkelijk kicken..en trots sta ik steeds te kijken, naar deze prachtige bolide...glimmend in de zon. Heerlijk...
En gisteren een dag gewerkt, en de energie was er wel, maar ik voelde me niet lekker in mijn vel zitten. Soms merk je dat, dan ben ik stil en in mijzelf. Dan moet ik praten en wil ik eigenlijk niet, een vorm die ik niet zo goed ken van mezelf. Emotioneel uit balans heet dat geloof ik...en eigenlijk begint het al, zodra ik mijn ogen open doe. Ik wil niet uit bed...nu heeft dat ook te maken met deze tijd van het jaar. Die ook wel iets heeft, want de kachel in de auto gaat wat harder, de wind en regen zo buiten, en zo lekker warm in je bed. Opstaan, de rolgordijnen omhoog (ja wij liggen hier op zolder weet je nog...) en alles blijft donker, er gebeurt niet zoveel...buiten is het guur en koud. Doet me denken aan Flakkee vroeger, mijn koude nog niet verwarmde kamertje...brrr als je je voet uit dat bed stak, zo koud. Soms is het hier ook zo...maar koud slapen is gezond toch? Ik glimlach terwijl ik dit schrijf...en vandaag voel ik me anders. Rustiger, meer ontspannen. Zo dadelijk naar het LUMC, wat ik eigenlijk altijd weer confronterend vind, al die zieke mensen, al die kale hoofden, die doekjes...en steeds weer hoop ik alleen maar, dat ik nooit meer kanker krijg. Want ik heb het best wel heel heftig gevonden, merk ik nu, en nu mag ik dit toegeven. Wat een ......ziekte. Om mij heen bij Yarden zie ik dit steeds weer, als er jonge mensen overlijden, omdat zij ziek zijn, en als ik hen dan zie, dan breekt mijn hart een beetje. En steeds weer relativeert dit gevoel heel veel. Als ik soms aan het zeuren ben over niks, over een pietluttigheid, dan realiseer ik mij, dat ik het leven leef, dat ik geniet en blij ben met al die prachtige dingen, dat ritje op de fiets zo dadelijk, is heerlijk. En lieve mensen, laten we dus blij zijn met al die mooie kleine dingen...er is zoveel moois iedere dag weer om ons heen! Liefs, Anita