Zomaar even nog....

Terwijl het huis er zo prachtig uit ziet, terwijl buiten een mooi zonnetje schijnt, en ik eigenlijk een beetje onrustig ben, omdat ik 't liefst, in mijn oude plunje rond zou willen lopen, omdat ik gewoonweg zou willen werken, omdat het druk is bij Yarden, en mijn mensen heel hard werken en ik het gevoel heb, eventjes niet mee te doen, schrijf ik nog maar een stukje. Een tekst voor al diegenen die het nodig hebben. Een tekst om weer te geven wat er allemaal in me omgaat. Ik loop rond met een stijve nek, neem nu een ibruprofin in, ik ben een beetje emotioneel. En ik weet niet zo goed waarom...en ik laat het er maar gewoon zijn. Ik merk, dat ik nadenk over mijn vader en hoe hij gisteren erbij zat, hoe hij afwezig was...en sliep tussen ons allen in. En gek is dat, wat die vader van mij, met mij doet...hoe hij mij iedere keer weer raakt. Raakt tot in het diepst van mijn zijn...ik zal een foto erbij plaatsen. Dan kun je zien, hoe blij hij was met zijn horloge van mercedes benz, zomaar een geschenk voor hem, juist omdat hij altijd mijn horloge zo mooi vindt. Hij vond mijn sleutelhanger van mercedes benz ook al zo mooi. Geweldig is dat hoe hij dan bijna kinderlijk enthousiast kan zijn als het over ons merk gaat. Ik heb ooit een boek gekregen van een vriendinnetje van me, het boek heet 'voor wie woorden zoekt' en ik blader heel vaak door dit boek, om een mooie tekst te vinden, een tekst die weergeeft wat ik soms in eigen woorden niet weergeven kan en de tekst voor vandaag is deze.

Zo is liefhebben.
Beschutten
zonder vast te houden.
Ruimte scheppen
voor eeuwigheid.
En daarom loslaten
en zeggen :
doe maar, ga maar
zo lang
zo ver als nodig is.
Kijk maar niet om.
Ik wacht.
Ik blijf.

Prachtig...fijne tweede kerstdag gewenst! Anita