En vannacht liep ik eventjes wat te spoken en kwam ik beneden, en weer was de wereld wit...en eigenlijk, ben ik er wel klaar mee...ik wil het terras schoonmaken, de manden, bakken, potten vullen met vrolijke voorjaarsbloemen, veel paars..en een beetje geel, voor Pa, ach...ik had mijn auto gewassen omdat die zo goor was, ik wil de SLK uit de garage halen en daar heerlijke tochten mee gaan maken, ik wil op de fiets naar Scheveningen en daar in de zon zitten...ik wil...ach, voorlopig zal alles anders zijn, dan zoals ik het wil....voorlopig ga ik mijn tante Tanneke hoop ik nog zien, om nog een keer goed te kijken naar deze mooie vrouw. Die vrouw, die merk ik nu, zo'n enorm belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld en nog speelt. Je kent dat wel, een tante bij wie je je als kind veilig voelt, en waar het fijn mee is. Hoe spannend is het niet, als je 13 jaar bent en je mag op vrijdagavond in de sportwinkel van je tante werken, zelf van alles verkopen en dan om negen uur als de winkel dicht is, samen met haar de kas op te maken. Stoer toch...maar het was diezelfde tante, met wie ik samen met mijn moeder en een vriendin van mij, mooie reizen mocht maken. Naar Ibiza, naar Parijs...door Frankrijk heen. De eerste keer dat zij ging vliegen, en mijn moeder ook, daar was ik bij...ach, ik heb heel veel foto's van mijn tante Tanneke.
En voorlopig heb ik, zomaar nog heel veel werk. Ik zou deze week vrij zijn, maar ongemerkt is het een volle week geworden, ook met momenten voor Yarden, en weet je ik klaag niet, want eigenlijk hoort dit bij mij...mensen ontmoeten, spreken en zien. Hard werken, maar er is een ding waar ik zoveel behoefte aan heb, en dat is rustig in de zon liggen, langzaam bruin worden, af en toe wat ronddobberen in het water en genieten. En dat is nu net, wat er niet van komt, door de mantelzorg...en dat is wel, waar mijn 53-jarige lijf om vraagt nu. Vakantie....maar mijn tijd komt wel weer, ik geloof het wel althans...terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar een mooie foto van Ma en tante Tanneke...en krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Twee zussen, zo verschillende, mijn moeder de wat kattige soms, de wat steviger vrouw in haar zijn, haar karakter en tante, de grotere zus, de sterkere zus ook, maar de o zo zachte zus. En samen hadden ze lol, en steun aan elkaar. En hebben ze wat gereisd en gedaan...ik heb met mijn vader een kaartje voor haar geschreven, een Aapje, en dit aapje zegt 'ik denk aan je' en hij heeft zijn naam in een onleesbaar handschrift erbij gezet en terwijl hij dat zei voegde hij er nog aan toe 'uitroepteken, uitroepteken, uitroepteken' en nu staat er iets onleesbaars op met drie uitroeptekens...zijn groet aan tante Tanneke en hij moest lachen om dat aapje...ach. Anita, een fijne zondag...wij gaan zo aan ons vrouwenontbijt, met de meisjes...meestal wel een bijzonder moment...dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten