Zaterdagochtend....

En voorlopig zal ik mijn blog niet zo heel frequent bijhouden, drukte, een hoop zaken aan het hoofd liggen hieraan ten grondslag, maar zaterdagochtend, deze althans is wel even een moment van orde op zaken stellen. Bankzaken, administratie, een mail sturen een check uitvoeren, kortom, veel gedoe...maar ook wel lekker rustig. Een nespresso erbij, zo nog even de krant, alvorens ik vertrek naar Pa van Loon...heerlijk. Even geld halen, een borrelhapje voor hem, kortom...het moment van zomaar genieten. Bijzonder dat naar je vader toegaan, altijd voelt als thuiskomen, of ik nu 20, 30, 40 of 53 ben...het maakt niet uit. Het is het moment, waarop even niets meer hoeft. Ik hoef alleen nog maar te zijn. Heerlijk...samen zitten, een beetje handje vrijen, soms moppert hij even, maar dat is niet zo heel vaak meer...een kopje koffie en bijpraten. Nou ja praten, soms gaat dit heel goed en soms niet. Soms...zijn we alleen maar. Niet zoveel meer. Deze week, wat zal ik delen met jullie, het was veel en ook wel goed. Het was en is intensief...mijn leven voelt als een heel erg vol leven, door alle dingen die me gebeuren, of die ik laat gebeuren. Want altijd weer ben ik de regisseur van mijn leven en kan ik niets aan anderen toeschrijven. Mijn leven is gevuld, met emotievolle gesprekken soms, met intense momenten, met ook veel plezier...want vanmorgen op bed, keek ik naar iemand uit Groningen die toegetreden is tot het boeddhisme. En toen vroeg Annemarie hoe zo'n leven nu zou gaan, zou zo'n mevrouw nu ook gewoon werken, getrouwd zijn etc. en toen gaf ik als antwoord 'ja ik denk dat zij gewoon een boeddha avond heeft, zoals je ook een avond hebt met de boekenclub'. Maar ook op mijn werk, de afgelopen week zat ik met mijn drie mannen uit het vervoer in de auto, in mijn auto en ik zat achterin, wat mails te beantwoorden, wat te lezen en Oscar zat aan de paprika chips en de cola en Hans en John voorin, John reed. En toen belde de echtgenote van Hans, en dit is een dame met kort sluik haar, en Hans nam de telefoon op en zei 'zo krullebol'. En ik moest zo verschrikkelijk lachen...gewoon om dit soort simpele nuchterheid. Heerlijk is dat, zomaar even verschrikkelijk lachen...zo zei iemand een keer 'pannekoek' en als ik nu dit woord gebruik, dan schiet ik in de lach. En weet je, op dat soort momenten, voel ik me zo enorm basic en gewoon. En weet je, daar ben ik zo blij mee...en dit doet mij weer denken aan mijn vader, en dan is de cirkel weer rond. Ooit zei hij tegen mij, in de tijd dat ik bij ADP werkte en voor mijn gevoel 'rijk' was aan materie dan wel he...'kind als je ooit naast je schoenen gaat lopen, dan zet ik je er weer in terug'. Kijk en daar ligt mijn basis...doe maar gewoon! Fijne zaterdag, ik ga uitrusten en niet zoveel doen...zijn met Pa van Loon. Liefs, Anita