Een miezerige zaterdag...een weekend, waar eventjes niks hoeft, heerlijk.....

En afgelopen week, was best vermoeiend vond ik. En daarom is het zo lekker, dat je gewoon helemaal niks hoeft in een weekend als dit. Lekker rustig thuis zijn, genieten van de kranten, leuk stuk gelezen over de theatervoorstelling 'nooit meer zonder jou' over een gesprek tussen een moeder en een dochter. Intens, indringend, omdat de moeder een echte Moslim vrouw is, en haar dochter eigen keuzes maakt. Prachtige voorstelling, die ik binnenkort mag gaan zien. Onder supervisie, of regie van Adelheid. Fraai om deze vrouw te kennen, vanuit mijn werk. Komende week, de 13e is er in Ockenburgh Den Haag, gelegenheid om te herdenken, samen met Karin Bloemen. Ik heb een aantal vrienden en vriendinnen uitgenodigd en hoop hen daar te ontmoeten. Omdat wij allemaal verlies een ouder van heel dichtbij meegemaakt hebben, heel kort geleden, of iets langer. En deze avond wordt aangeboden door Yarden, om stil te staan en ruimte te geven aan dit verlies. Mooi he...ja ik weet het, ik hoor zo vaak, van mensen om me heen, hoe trots ik ben op mijn bedrijf, mijn Vereniging, mijn werk. En het is echt zo. Punt. Volgende week vrijdag, dan rij ik door naar Breskens, ben ik heerlijk samen met mijn nicht en gaan we geweldig dineren in Etablissement 1880 in Groede. Om het jaar 2016 samen te vieren, om met elkaar te koesteren, hoe goed wij het hebben als twee nichtjes. Geweldig vind ik dit. Ik kan bij voorbaat al genieten. Dan blijf ik een nachtje slapen, en daarna rij ik even langs bij mijn vrienden Cees en Jolanda, in Kortgene. Om bij te praten, en champagne te 'lossen'. Gek eigenlijk he, Cees, mijn vriend die ALS heeft, en weet dat zijn leven echt steeds dichterbij het einde komt en zijn vrouw, ook zij leven nog zo optimaal als in hun situatie maar mogelijk is. En als je bij hen bent, dan mag je dichtbij zijn. Bij hun strijd, bij hun liefde, bij hen vooral. Waardevol. Dus zo rustig als dit weekend is, zo druk is het volgende week. Het jaar 2016 loopt op zijn einde, kerstgeschenken worden gekocht. Het is erg druk in het dorp. Vanmorgen stonden er heel veel Engelse, Amerikaanse kindertjes met kerstmutsen op te zingen, met belletjes in hun handen. Allemaal ouders erbij. Leuk en bijzonder, die sfeer hier in dit dorp. Annemarie en Rosanne gaan straks samen de kerstboom optuigen, en ik trek me dan even heerlijk terug. Ik hou hier niet zo van. Gek eigenlijk, want vroeger op de boerderij hadden wij een kerstboom met echte kaarsjes erbij. Veel pakjes erom heen en een emmer water, voor als er brand zou ontstaan. Die sfeer vond ik altijd wel leuk. En dit is nog wel zo, maar het gedoe met zo'n boom vind ik niks. En ik begrijp heel goed, dat de sfeer die hierbij hoort, wel heel fijn is. Of zou ik gewoon een beetje gemakzuchtig zijn. Eerlijk gezegd denk ik wel, dat dit zo is. Ik realiseer me wel, dat Annemarie hier echt bijna alles doet als het over dit soort dingen gaat. Ach ja, het is zoals het is. Ik kook wel voor vrienden enzo. Voor nu, lekker de kranten, interviews met Joop Braakhekke, kaarsjes aan. Fijn weekend allemaal. Liefs van mij, Aniet