Weer lekker thuis....

En gisterenavond was ik weer lekker thuis. Een lange dag LUMC, in bed een hele Piet en toen ik mij aan moest kleden, een ziek vogeltje. Thee drinken, beetje eten, veel slapen en een gevoelig lijf. Pijnstillers, ach daar ben ik wel aan gewend, maar toch, zonder pijnstillers is het leven nu een stuk minder fijn. Heerlijk geslapen, met tussenpozen wakker, maar lekker warm in mijn eigen bed. Vandaag heb ik gepland me op enig moment aan te kleden, voorzichtig wat te wassen, ik mag pas vanavond onder de douche, even kort, ivm de wond. Maar ik ben thuis. En de bobbel is weg, wordt voor de zekerheid nog even onderzocht, maar dat doen ze met alle bobbels, dus ook met die van mij. Een hele leuke jonge arts, en in operatiekamer 6. In het LUMC zijn 20 operatiekamers en per dag worden er tussen de 50 en 60 operaties uitgevoerd, gemiddeld 3 per kamer. Voor mijn bobbel waren er 7 mensen aanwezig tijdens de operatie. Vriendelijke aardige mensen, en als je niet zo goed meer weet wie je bent, hoe je naam is en je geboortedatum, welnu, in het ziekenhuis, wordt dit wel 6 keer aan je gevraagd. Op een zaal, waar mensen klaar staan om geopereerd te worden, is het ook bijzonder, mensen glimlachen uit het bed tegenover je, naar je. En sommigen zwaaien zelfs. Een gezellige boel. Allemaal met een kapje op, en in een groen operatiehemd. De dames en heren die daar werken, blinken uit in dienstverlening. De warmte dekens worden heerlijk over je heen gelegd, en het ontbreekt je aan niets. Ook de broeders die je met je bed heen en weer rijden, zijn erg vriendelijk en ware chauffeurs. En dan kom je weer terug in je kamer, die voor jou alleen is, waar een kluisje is, en een eigen badkamer en kledingkast, en ook hier wordt je met alle egards ontvangen en ontbreekt het je aan niets. Thee, water, medicijnen, en alles wat je doet wordt genoteerd. Of je al een toilet hebt bezocht, en uiteindelijk als de arts is geweest, dan krijg je groen licht en mag je naar huis. Midden in de file, in een Mini Cooper, en weer begrijp ik waarom ik zo van mijn Mercedes hou. Nee ik wil niet beledigend zijn, maar wat een hobbel auto is een Mini Cooper. Thuis, Roos en Annemarie volop in de service en ik voelde me een koningin, een zieke weliswaar, maar wel een koningin. Ik sliep maar door, zag af en toe iets op tv, maar ik was vooral diep in slaap. Op mijn rug, en vannacht op mijn linkerzijde. Met mijn hand op mijn verband. Gek, gevoelig, beetje opgezet nog. Maar vanavond mag het verband eraf. Ik ben wel nieuwsgierig. Een flinke 'jaap' zoals de arts het noemde. Een paar centimeter. Ach, het zit op een keurige plek, uit het zicht. Alsof ik daar mee bezig ben. Vandaag al lieve berichtjes van collega's, van vrienden, en gisteren werkelijk ongelooflijk veel reacties, mails, apps. En een superlief kaartje van mijn nicht, uit Zeeland. Ja twee weken zeker niet fietsen, niet tillen. Niks doen, waarmee ik mijn arm teveel strek. Gevoelige plek dus. Bedankt lieve mensen, voor alle mooie woorden, lieve berichten, Facebook, LinkedIn zelfs, en via de app, incidenteel nog een sms bericht. Maakt me blij. Hieronder een foto van hoe mijn leven er nu uitziet. Leuk iemand schreef, en zij had mijn vader verzorgd, dat mijn hand precies zijn hand is. Mooi he... Fijne dag en succes op het werk. Liefs, Anita