Outstanding....

Ja ik heb het over wijn. Het zal niet waar zijn, hoor ik velen van u zeggen. Maar in deze wijnrecensie lees ik net 'wijn heeft de gave om mensen bij elkaar te brengen'. En de wijn die ik net binnen heb gekregen heeft van Robert Parker de classificatie 'outstanding' gekregen. En dat wil wat zeggen, als wijnexperts als Hugh Johnson en Jancis Robinson, en Robert Parker een wijn rond 90 punten geven, dan kun je hier gerust een glas van proeven. Welnu, deze wijn, de sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland, genaamd The Founder heeft 93+ gescoord. Welnu, en vanmorgen kwam een heel vriendelijke meneer 12 van deze flessen hier afleveren. De beschrijving van deze wijn is : Klassiek straalt deze wijn met een strogele kleur met groene reflecties. Het bouquet is verleidelijk, vol exotische citrusvruchten, fris, met herinneringen aan tropische meloen en kruisbessen. In de mond fijn gestructureerd met veel spel, en heldere knapperige wijnzuren. Gemaakt voor de exotische keuken, fijne vis en Aziatisch geïnspireerde salades. Welnu...wat zou jij doen, kopen toch??? Geweldig, op dit soort momenten, voel ik mij een rijk mens. Hetzelfde had ik gisteren, toen ik voor het oude raadhuis De Pauw hier in Wassenaar met mijn fotograaf en de twee Mercedes auto's gefotografeerd werd. Ik stond daar in mijn oude spijkerbroek met mijn mooie maar al wat oudere jasje van Cavallero, voor de zuilen van dit raadhuis te glimmen. En mijn gedachten gingen terug naar toen ik 5 jaar was en mijn vader zijn allereerst Mercedes kocht. Ook toen poseerde ik voor een foto naast die prachtige auto met ster. Wat een genot...gisteren reed ik voor, met de E250 cabriolet en de fotograaf achter mij aan, in de GLA. Stoer, leuk, en ook de fotograaf Rick was een heel leuk mens. Een mooi gesprek, toen het nog regende hier aan de keukentafel. Genieten van een gesprek met een vreemde man, over het leven. Over zijn werk als fotograaf, en zijn boek over vrouwen met een tatoeage en het verhaal erbij. Mooi. Zomaar. Een kado. Mijn kado is natuurlijk mijn interview en de fotosessie voor het Magazine van Mercedes Benz, het eerstvolgende nummer dat gaat verschijnen, daar sta ik in. Super toch... Gisterenmiddag met twee vriendinnen samenzijn, met ieder een eigen verhaal, en ik als toehoorder. En tussendoor werken, met Tom op kantoor. Notities lezen, aanpassen en over en weer opsturen. Vanmorgen de laatste versie, tijdens mijn Nespresso momentje aan de tafel hier boven. Het NRC en het Parool erbij. Gisterenavond kwam nichtje Noor met mama Anja afscheid nemen. Zij gaat stage lopen in Suriname. Heerlijk toch, als ik toch eens jong was...oh ik zou internationaal gaan studeren, stage lopen, de wereld zien. Leuk hoe verschillend kinderen zijn, Roos die vandaag met Annemarie bezig is in haar nieuwe huis in Voorschoten. En Noor die naar Suriname gaat. Leuk om te zien hoe die twee elkaar gisteren gedag zeiden en weer zien over vier maanden of zo. Mooi hoe uniek een mens kan zijn. Het is heerlijk stil deze zaterdagochtend, en ik geniet van dit moment. Doet me denken aan de rust, die ik ooit kon ervaren als ik aan mijn eettafel in Groot-Ammers uit het raam keek en de zwanen zag opstijgen over het water van het riviertje De Boezem. Ik kon daar uren zomaar zijn, in mijn eentje, in dat enorm grote huis, waar ik maar zo kort van heb mogen genieten. Maar die rust, die kun je dus ook ervaren midden in het centrum van Wassenaar. Heerlijk zomaar stil. Alleen thuis. Zondag 11 februari a.s. ben ik heel vroeg in de ochtend te gast bij het radio programma van NH Radio, gepresenteerd door Koop Geersing - Waarheen, waarvoor. Een uur lang. Mooi, het gaat over gewone mensen en hoe zij kijken naar het leven en de dood. Ik voel mij zeer vereerd, wordt al om 06.30 uur in de studio in Amsterdam verwacht op zondagochtend. Ik heb mooie muziek uitgezocht en verheug me erop. Dus wil je luisteren, zondag 11 februari ben ik op de radio. Mijn moeder zou 10 februari jarig zijn, en ik zal het vast ook over haar hebben, want steeds weer realiseer ik me, als ik spreek over normen en waarden. En hoe wij als mensen met elkaar omgaan, over elkaar spreken, dat ik erg veel moeite heb met arrogantie, met macht, met een manier van spreken over de ander die niet respectvol is. En hoe ouder ik word, hoe gevoeliger ik hiervoor ben. En dit komt echt van Ma van Loon. Zij was oersterk als het hierover ging. Zij stond ergens voor. En zij accepteerde de consequenties. Ook als dat zou betekenen, dat zij alleen stond. Zij koos ergens voor. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een van de liedjes die ik heb doorgegeven 'stampvol café' van Huub van der Lubbe. Dit liedje staat voor mij symbool voor dit gevoel. Soms midden in het leven te staan en toch je zo alleen te voelen, doordat je anders denkt, anders kijkt. Doordat ik altijd heel erg goed luister naar mijn intuïtie. Mijn innerlijke stem. Klinkt vaag is het niet. Het is mijn kompas in dit leven. Een eenzaam kompas soms, maar wel eerlijk. En ik, ik volg dus mijn moeders weg in mijn leven. Gecombineerd met wat flair, wat lol, van Papa van Loon. En terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, omdat ik weer die eeuwige dankbaarheid voel. Het plezier, de lol, dat zag ik ook gisteren, toen ik met nichtje Noor hier aan tafel zat te lachen. Maar ook die ernst, het denken in de auto als ik alleen ben. Het nadenken over waarom mensen soms doen wat ze doen. Gisteren toen ik met die twee vriendinnen samen zat. Hun pijn ervaren mocht, realiseerde ik me dit weer. Waarom, met welk een doel doen mensen wat ze doen. Daarom loop ik ook soms met een enorme boog om mensen heen. Ook op mijn werk soms. Niet omdat ik de confrontatie niet aan durf, want dat doe ik en durf ik. Ik ben niet bang, nergens voor, alleen voor muizen haha..maar niet voor mensen. En dat is wat ik bedoel, met alleen zijn, eenzaam zijn soms. Helemaal niet erg, het is wie ik ben en waar ik voor sta in mijn leven. En ik weet dat ik prachtige mensen in mijn nabijheid heb, heel dichtbij. Hier ben ik zo ongekend blij mee. Van deze mensen hou ik echt oprecht. En zij van mij. En dat is genoeg. Meer dan genoeg. Hier thuis, mijn veilige haven, met Annemarie. Haar familie. Heerlijk. Mijn vriendinnen, veraf en dichtbij. Mijn nicht in Zeeland, voelt als een zusje. Heerlijk. Ook op kantoor heb ik een paar van die hele mooie mensen, heel dichtbij. Fijn. Ik voel me rijk, door de baan die ik nu mag vervullen bij Vereniging Yarden. Door mijn samenwerking met Ron, mijn team, het hoofdbestuur. Ingewikkeld maar goed. Zo, nu weer terug naar vandaag. Vanavond gezellig met mijn beste vriendinnetje en haar man, een hapje eten in Den Haag. Niets ingewikkelds, maar wel elkaar weer zien. Heerlijk...verder niks, dit weekend, ik hoop dat de regen ergens stopt, misschien lekker even naar buiten. Ik wens jullie allemaal een mooi weekend, geniet van wat er is.Anita