Verward, een mengeling van emoties voel ik in me, en ik kan er niets mee...

Ik geloof zomaar dat dit een ingewikkelde blog zal zijn om te lezen. Een blog vol verwarring, een mix van angst, boosheid, ongeloof soms bijna. Onzekerheid, nee dat voel ik niet. Want ergens in mij, zit een oerkracht, ingegeven door mijn moeder en een echte van Loon, geeft toch nooit op....Pijn in een been, waar voorlopig nog geen uitslag over komt, geen plek in de MRI. Op een zondag om half negen, mag ik de MRI in, maakt niet uit, van een beetje pijn krijg je niks. Ik fiets wel door, op mijn kruk op kantoor. Of op mijn echte fiets, zonder accu, jawel...ik nog wel. Boosheid, waar je geen uiting aan mag geven. Ergens in mij, voelt het alsof straks op enig moment, de wereld open gaat breken, de grond onder mijn voeten vermorzeld zal worden. En waarom, doordat ik signalen ontvang, zonder toelichting of tekst, doordat ik mails lees, en hieraan conclusies wil verbinden, doordat ik ongeruste geluiden om me heen hoor. En ik, Anita van Loon, die normaal altijd rechtop staat, voelt pijn. Pijn omdat op deze manier iets heel moois kapot gaat. Daarom!! Waarom, omdat het niet eerlijk is. En als je mij boos wilt maken, als je mij terug wilt brengen naar mijn oerkracht, dan gaat het over oneerlijkheid, over macht, over elkaar niet goed verstaan. En ik, ik zit er midden in. En terwijl ik dit alles teruglees, snap ik dat niemand hier iets van begrijpt. Maar toch wil ik het schrijven. We leven in een land, van vrije meningsuiting toch, of toch niet...haha, ik geloof er niks van. We leven ook in een land, waar je afgerekend wordt op waar jij voor staat, en wat jij doet, helaas. Nog steeds worden zomaar mensen in elkaar geslagen, omdat ze homo zijn. Of omdat ze anders zijn. Nog steeds kijk ik om, als ik een mens zie die niet goed in zijn of haar lichaam zit, en kleding heeft aangetrokken van de mens, die hij of zij graag wil zijn. Ouderwets, bekrompen, nee dat ben ik niet, alleen onmachtig om hier goed mee om te gaan, dat ben ook ik soms. En ook nu weer, in een situatie, waar mensen elkaar niet goed verstaan, waar macht de boventoon voert, en niet respect, en samen op trekken, nu ben ik onmachtig. Ik had me zo voorgenomen om vooral full speed door te gaan, met mijn team, mijn opdrachten, maar ik merk, dat ik lamgelegd ben, dat ik het even niet meer weet. En ja, ik kan mezelf herpakken. Ik praat urenlang met mijn moeder, ik hou in gedachten de hand van mijn vader vast. Ik heb gisteren met mijn schoonmoeder en schoonvader gesproken en voel hun steun, hun liefdevolle kracht in hun omhelzing en ik realiseer me, dat Ramses Shaffy zou zeggen 'we zullen doorgaan...'. En met deze tekst in mij, met al die mooie vooruitzichten, een mooie reis in het verschiet, een aanbod van een seniorenpas haha (ik ben 58) bijzonder he, met een presentatie voor de Kessler Stichting voor me, met een feestje omdat vrienden de lente en hun 60 jarige leeftijd gaan vieren, met vanavond een geweldig diner (althans dat schat ik zo in) bij de buren, waarvan de man chef kok is, ga ik toch weer verder. En herpak ik mezelf. Ik denk, dat ik de komende weken, maanden, mezelf nog ongeveer 100 keer zal moeten herpakken. En ik zal ook heel dichtbij mezelf moeten blijven. Mezelf steeds weer in de spiegel aan blijven kijken en gaan voor mijn doel. En als je het niet begrijpt, dan spijt me dat. Mijn blog is van mij. Is mijn manier om alles wat er in mij omgaat op papier te krijgen, helder te krijgen. En ja ik weet dat mensen dit alles lezen en hier een mening over hebben. Het mag, het kan. Je mag me erom veroordelen, om lief hebben, om waarderen. Het is aan jou en het is van jou. Afgelopen week kreeg ik een mail van iemand, en ik was het simpelweg zat. Je moet dit, je moet dat, je moet...en ik weet het, ik ben in loondienst, maar volgens mij is de tijd voorbij, dat we zo met elkaar omgaan. Ik zeg altijd tegen de mensen aan wie ik leiding mag geven, tegen mijn team - laten we op ons visitekaartje zetten - Vereniging Yarden en dan je naam. Het is niet zo relevant, wie welke functie titel heeft, wie waar staat in de organisatie structuur. Maar helaas is nog niet iedereen zo ver. Althans niet in mijn werkomgeving, wel in mijn team, maar soms zie ik daar buiten om, gekke dingen gebeuren. En ook hele mooie dingen. Mensen die met elkaar ergens voor gaan. Die staan voor hun bedrijfsonderdeel, die trots zijn op wat wij doen. En jawel, er gebeuren ook zulke prachtige dingen. Afgelopen week mocht ik spreken met een andere Vereniging, om te kijken waar wij elkaar wellicht kunnen vinden. Puur verkennend en aangereikt, dit contact, door een collega. Schitterend. En dit soort initiatieven, daar hou ik me dan maar weer aan vast. En nu, met mijn Nespresso en een heerlijk door Annemarie klaargemaakt boterhammetje, geniet ik van de lome zaterdagochtend. Ik heb eigenlijk te zomerse schoenen aan, omdat ik de zomer wil maar de zomer mij nog niet wil, althans dat geloof ik. Dus die gaan zo weer uit. Een brief van het LUMC naast me, met een bizar late afspraak. Annemarie vindt me nooit een watje, maar als het gaat over mijn gezondheid wel. Dus maandag maar weer bellen. Veel te laat komt die MRI. Dat been doet zeer en ook dit puzzelt me. Maar lieve mensen, soms moet je geduld hebben en ik weet, daar ben ik minder goed in. Maar ik zal het hebben, juist nu, soms hoor ik mezelf aan de telefoon zeggen 'laat ik even het weekend nadenken'. En ook dit heb ik mogen leren, van mijn moeder 'kind tel eerst eens even tot tien, voordat je overgaat tot actie'. En dus denk ik na, en zal ik natuurlijk, alle dagen die voor me liggen, met de juiste intentie en vanuit rust, mijn dagelijkse ding doen. Soms zal ik minder uitgesproken zijn, me meer op de vlakte houden. Maar ook van deze periode in mijn leven leer ik veel. Het raakt me, omdat ik hou van alles waar ik mee bezig mag zijn. Maar er is meer op de wereld. En terwijl ik deze laatste zin schrijf, realiseer ik me, dat er ongemerkt plannen in mijn hoofd ontstaan, over later. Ik schrijf hier wel vaker over, en afgelopen week had ik een gesprekje met een vriendin van me. Over een wijntafel, een heel gaaf klein plekje, waar mensen een mooi glas wijn kunnen drinken, met een heel schattig klein hapje erbij. Niet meer en niet minder. Geen restaurant, want koken kan ik niet, maar een plekje, waar je kunt zitten, kunt luisteren naar mooie muziek, lekker kranten en bladen op tafel. Gezelligheid, en open in de avond, en ja, dat zou ik zo graag willen, hier in Wassenaar. Dus als ik ooit echt senior ben, en niet meer hoef te werken, voor mijn inkomsten, dan ga ik dit beginnen en dit meen ik oprecht. Dan ga ik een gezellig tentje openen, voor jou en jou..en dan hoop ik, dat je bij mij je glas wijn komt drinken, en dat je dan ergens anders, bij Mila natuurlijk, lekker gaat dineren. Een goede combinatie lijkt me dat. Een glas wijn voor 4 euro, of een super de luxe glas wijn voor 6 euro. Gewoon zodat iedereen dit glas bij mij kan komen drinken. Net als in Amsterdam, of in Den Haag, of in....alleen nog niet in Wassenaar. Lijkt me enig. Komt goed. Even afleiding voor al die zorgen, die zich in mij afspelen. Ik heb de afgelopen dagen een prachtig indringend boek gelezen het heet Mijn allerliefste schat....pffftt indringend. Ik weet niet, waarom ik altijd van die ingewikkelde boeken mooi vind. Het gaat altijd over relaties over mensen, en hoe mensen het samen, met elkaar doen. Wacht even ik ben zo terug....Gisteren heb ik een mooi oude raampje gekocht met twee oude ornamenten. Gek, hoe al die oude spullen me steeds weer raken. Hierdoor ontstaat het gevoel, dat we een oud huisje moeten kopen. Ergens hier in de buurt, zodat we dichtbij het centrum blijven, en waar we wellicht ook de andere droom, het atelier, de wijntafel kunnen realiseren. En een plekje waar al die mooie oude spullen goed tot hun recht kunnen komen. Ach, ik klets maar wat, ben uit balans en dat voel ik aan alles in mij. mooi he...in gedachten zie ik het voor me. Ik kijk altijd naar De Grote Verbouwing en zie daar mensen die prachtige plekken, vaak in Engeland en Ierland, vinden in de natuur, of een oude schuur vinden, en deze verbouwen tot een prachtig nieuw huis. Is hier in Wassenaar niet meer mogelijk, en als het al mogelijk zou zijn, dan is het onbetaalbaar. Ik moet lachen nu, want mijn foto voor het Oude Raadhuis De Pauw, met die twee Mercedessen in het Mercedes Magazine resulteerde in de vraag 'Anita sta je daar voor je huis'. Want Wassenaar heeft voor velen de associatie met rijk zijn. Mooi he...hoe dit werkt. Lieve mensen, wat heb ik deze week geleerd. Dat ik dicht bij mezelf moet blijven. Dat ik alert moet en kan zijn. Dat ik keuzes kan maken, wat wel en of wat niet te doen. Dat ik zelf altijd de regie heb, voor alles wat komt en komen gaat. En dat er meer is, tussen hemel en aarde. Maar dat wist ik wel. Zegeningen, het diner deze week van onze Floor voor ons allen, gezellig, mooi. De luxe die er is, en die ik bijna dagelijks mag ervaren, hoe belangrijk en bepalend gezondheid is. Vriendschap, liefde en samenzijn. Gisterenavond kreeg ik een appje van een vriendin, 'lieve vriendinnen gaan wij hier zondag 8 april naar toe met elkaar'. Gezellig jazz met Joke Bruijs. En ja natuurlijk gaan wij. Want het allerbelangrijkste is, dat ik het leven blijf leven. Als ik dit niet meer doe, dan stopt alles. Dus 'leef, alsof het je laatste dag is, leef...' het lied van Loes en Wilma. En aan hen draag ik dit dus maar weer even op. Leef! Oh ja, en let een beetje op de mens naast je...