Donderdag 13 september 2018

Alweer even geleden, dat ik hier was. Inmiddels is het concept 'levenskunst' al verworden tot een rode draad in mijn bestaan. Een bedrijfje, dat gaat over hoe je het leven leeft. Hoe je vanuit je passie, je energie, vanuit je kracht in verbinding staat met de ander. Levenskunst, een plek om te coachen, te trainen, om samen te komen. De kunst om weer door te gaan met leven, na verlies, scheiding, verlies van werk, verandering van relatie, van....vul maar in. Levenskunst, is ook genieten met elkaar, van mooie muziek. Een mooi glas wijn, een goed gesprek. En geloof me, mooie ontmoetingen en gesprekken heb ik veel deze dagen. Zo was ik gisteren bij Ada. Mijn vriendin, al 15 jaar ofzo. Dit weet ik zo goed, omdat ik Ada mocht ontmoeten, toen ik net alleen woonde, nadat mijn vorige relatie voorbij was. Ada mocht ik ontmoeten op de School voor Coaching, een opleiding tot mediator. Bijzonder, en Ada kwam studeren bij mij in huis. En op een dag kwam ik thuis, en zat Ada met Poes op schoot. Ada hield namelijk niet van poezen, maar Poes (dit was de naam van mijn poes)hield direct al van Ada. Leuk die naam. Ik kreeg daar, omdat ik buiten woonde en daar waren muizen enzo, twee kleine poesjes. En toen iemand mij vroeg hoe ik deze twee poesjes zou noemen zei ik 'Poes en Poes'. Want vroeger bij ons op de boerderij hadden poezen geen naam. Hun naam was altijd Poes. Een van de twee is overreden en lag begraven in de tuin. En Poes bleef alleen over. En Poes vond Ada en is met haar mee naar Leiden gegaan. En nu is Ada herstellende, na een ziekenhuisopname, wat een kanjer. En Poes is ziek, het einde van zijn leven is nabij denk ik. En Ada en Poes zijn onafscheidelijk. En gisteren was ik dus bij hen op ziekenbezoek. Met Ada heb ik vanaf onze eerste ontmoeting, hele mooie gesprekken. Waardevol, gek en anders. Ada is een vrouw, die in mijn beleving, zoveel weet van het begrip levenskunst. Zij leeft het leven, alsof iedere dag haar laatste is. En alsof er nooit een morgen komt. Gewoon nu. Leven. Dat is een kunst hoor. Vandaag mocht ik koffie drinken met een hele mooie jongeman, van 34 jaar. Een collega. Ik ken hem van de trap. Ken je dat gevoel. Je komt iemand tegen, zegt elkaar vriendelijk gedag, glimlacht en voelt, dat er een klik is. We kenden elkaar niet, en voelden dit allebei. En wat een mooie waardevolle ontmoeting was en is dit. Voelt alsof ik een vriend heb, zomaar aan de andere kant van de gang. Gaaf he...gisteren zag ik mijn vriendin Monique. Fantastisch hoe wij samen met elkaar aan het leven zijn. Hoe wij, door alles in ons leven heen, steeds weer samenkomen en genieten van elkaar. Van haar kreeg ik 'een mooie momenten pot'. Leuk he...ik zie al mensen gniffelen, omdat deze pot voor hen de associatie is met mijn geaardheid. Welnu, prima. Maar dit is zo'n gaaf kado. Er zitten allerlei prachtige kaartjes, briefjes en mooie dingen in, die je aan iemand anders kunt geven. Je kunt hele mooie boodschappen geven aan de ander. Zo fraai. Een pot voor mijn nieuwe bedrijf, mijn nieuwe leven, mijn levenskunst. Wow...tja, dit wordt weer zo'n heel happy verhaal vrees ik. Want zo voelt het nu eenmaal. Alsof ik een enorm lot uit de loterij heb getrokken. Vol geluk, vol liefde, vol vriendschap, vol...vul maar in. En dit, dit is echte rijkdom. Zaterdag is Wouter getrouwd. En wat een prachtig gelukkig mens heb ik mogen zien. Ik was meer dan trots op deze man. Op zijn vriendenkring, zijn familie, op wie hij is, samen met zijn vrouw en kinderen. Stralend van geluk. Mooi om naar te kijken en mooi om bij te mogen zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn leven is gevuld, met al die mooie momenten. Vandaag donderdag 13 september is de verjaardag van mijn schoonvader. Reynaud. Ik belde hem net uit de auto. Fijn. En ook dit contact is bijzonder. In gedachten heb ik ook dit soort gesprekken met mijn eigen ouders. Morgen, worden An en ik gefilmd, en gaan we naar Flakkee. Het graf, de boerderij, kortom...ik daal even af, in mijn eigen leven, mijn leven van vroeger, toen ik nog een kind was. Mooi, een onderdeel van de documentaire van Paul. Ik ben benieuwd, het is een bijna persoonlijk document aan het worden. Het komt heel dichtbij, het raakt, het raakt mij omdat er een verbinding, een lijn is, naar mijn ouders en ouderlijk huis. Mijn wortels worden aangeraakt, en mijn leven wordt uitgelicht. Ik voel me rijker dan een koning, ken je dat gevoel...Da's mooi, da's heel mooi. Dat is intens. Nu nog een paar dagen werken, zaterdag de Landelijke Vrijwilligers Dag in Amersfoort. Mooi denk ik, een soort van dank je wel dag voor al onze vrijwilligers met partners. Volgende week nog wat werken en dan vrij. Even helemaal niks. Offline zijn. In Griekenland, ergens in een huis met een zwembad, en verder niet zoveel...uitrusten, bijkomen, opladen. En dan, fullspeed op gang naar...bestemming onbekend. Gek om dit zo te zeggen, zo voelt het. Alsof alles open ligt, vanaf nu, vanaf morgen, vanaf...vul maar in. Ik realiseer me, dat dit een wat vage blog is. Een vage blije blog, voor in de mooie momenten pot. Fijne avond!