Moe

En zomaar werk ik deze dag van huis uit, ik ben bekaf, moe, want slapen hoor je in de nacht te doen, ik heb al een paar dagen, dat ik erg onrustig slaap. Nu heeft dat ook te maken met slapen in een conferentie centrum in een eenpersoons bedje, maar sowieso is slapen niet meer mijn vriend. De nacht gebruik ik om na te denken, over het leven. Het veilige donker van de nacht, de enorme hoeveelheid gedachten, die malen door mijn hoofd, de vele indrukken en impressies die het leven me aanreikt, de achtbaan, waar ik volgens mijzelf in zit, de vele avonden werken, weekends werken, kortom van Loon is een beetje moe. En dus gebruik ik deze dag, om van huis uit te werken, om te reflecteren, om na te denken en dan weer verder te gaan. Afscheid nemen, ook al is dat een onderdeel van mijn werk, is niet mijn sterkste kant. Morgen vertrekt Natasja bij Yarden, gaat zij haar leven onafhankelijk van ons, verder vorm geven. En ik merk, dat ik (nu ik ouder ben, helemaal)niet zo goed meer ben in afscheid nemen. En het leven vraagt eigenlijk van ons, dit met grote regelmaat te doen. Heftig, iemand die ik ken, heeft eigenlijk direct alweer na de geboorte van haar pasgeboren kleinzoon, afscheid moeten nemen. Onvoorstelbaar, hoe intens verdrietig ben je, als moeder, als ouder, als jouw kindje geboren wordt en alweer heel snel komt te overlijden. Ik denk, dat er geen woorden zijn, om dit verdriet te beschrijven. Afscheid nemen van een mens, van wie je zielsveel houdt, en die zomaar overlijdt, of afscheid nemen van iemand, na een lang ziekbed, waarbij je de mens die zij ooit was, eigenlijk niet meer herkent in de mens die zojuist is overleden. Afscheid nemen, pfffttt ik vind het ingewikkeld. Gek, hoe je naarmate je ouder wordt, verandert. Ik voel het, aan mijn lijf, aan mijn hele zijn. Ik ben sneller emotioneel. Ik werd ontzettend lief bedankt door Ben, na een intense tweedaagse training met de groep franchisenemers en als ik dan die lieve woorden hoor, dan raakt me dit en ben ik emotioneel. Leuk hoe iemand naar me toe kwam daarna en zei 'wat is er nou' en ik zei 'ja ik ben gewoon een watje, ik kan niet zo goed tegen al die lieve dingen'. En hoe mooi is het, als die emotie er gewoon maar mag zijn. Als je als mens je tranen mag laten lopen, omdat het leven je raakt. Omdat de dingen waar je van houdt, de mensen waar je om geeft, veranderen, of verdwijnen uit het leven. En mijn mooie kleine bedrijfje 'Anita van Loon - levenskunst' maakt dus, dat jij gewoon naar me toe kunt, met dit verdriet, met dit gevoel. Voor een gesprek, een ontmoeting, een samenzijn.

een wandeling wellicht. Gewoon om zomaar even stil te staan, bij wat er is, of was. En hoe je nu verder kunt met het leven, ondanks deze pijn. Want dat is ook levenskunst. Voor mij horen daar dit soort beelden, foto's bij. Mooie natuur, puur, eenvoudig. Hier op de begraafplaats zag ik dit beeld, schitterend.

en al eerder ergens kwam ik dit prachtige houten beeld tegen. Allemaal plaatjes, die horen bij mijn levenskunst.

En nu, thuis aan die mooie grote, stoere eettafel in Wassenaar, overdenk ik, dit alles. Voel ik, met heel mijn zijn, de vermoeidheid van mijn lijf, misschien ook wel de rust, om al die emoties die ik ervaar, te mogen voelen. Want ik kan pas geven als ik kan ontvangen, en ik heb zoveel moois mogen ontvangen de afgelopen dagen. Een mooi bericht, een woord, een omhelzing, een dank je wel, een 'ik heb je gemist' en nog veel meer. En nu, met van alles om me heen, briefjes, kranten, een leeg Nespresso kopje, mooie aanbiedingen voor winterse wijnen, een poes die slaapt, nu is het er zomaar. De rust, de stilte want ook dat mis ik, als ik alleen maar werk, en bezig ben, gewoon deze simpele rust. Ik was net even bij een nieuw bakkertje, en haalde zo'n heerlijk Frans broodje, gezellig, eventjes die kleine dingen doen, die het leven zo aangenaam maken. En moe zijn, hoort daar bij. Als ik nu naar mijn leven kijk, dan hoort daar weer een afbeelding bij. Ik ga deze even zoeken, de symboliek is zo doeltreffend, dat woorden overbodig zijn.

een mooi beeld, van hoe het leven verloopt. De twee wegen, lopen nog samen, mijn leven bij Yarden, mijn leven als 'levenskunstenaar', symboliek ook voor de twee huizen, ze zijn er nog, allebei, en op enig moment gaan we een weg inlopen, links of rechts. Beide wegen zijn prachtig, daar zal het niet aan liggen. En dan als klap op de vuurpijl, ziet het leven eruit, zo 'schoon als de Zeeuwse luchten' die mijn nichtje me gisteren toestuurde, prachtig, simpelweg prachtig. Soms moet je even tot rust komen, om al die schoonheid, te mogen en te kunnen zien. Geniet ervan.

Voor nu, wens ik iedereen nog een super mooie dag. Neem af en toe even de tijd om stil te staan, kijk eens om je heen, het leven is prachtig!! Dag, Anita