Ken je mij.....wie ken je dan, weet jij mij beter dan ik.....

Terwijl Trijntje Oosterhuis 'ken je mij, wie ken je dan...' zingt, zit ik lekker thuis aan tafel te schrijven. De krant, een berg met rotzooi naast me. Een hoofd vol, een hart vol, en nog veel meer wat er rond doolt in mij. Kon ik vroeger loslaten als de beste, vergeten en weer doorgaan. Nu is dat voor mij, wat ingewikkelder. Vanavond gaan we eten met de buren, een soort van 'afscheid' van Wassenaar. Gek, en steeds weer, laat ik een klein stukje los. En soms laat ik dit contact hier alleen los, want dan kan het contact ook daar, gewoon weer verder gaan. Maar dan niet meer als buren, want buren zijn, dat hoort bij Wassenaar. En voel ik van alles hierbij. En terwijl Trijntje, een prachtige tekst zingt, geschreven door haar vader Huub Oosterhuis. De dichter die veel gezangen en liedteksten gemaakt heeft voor de Remonstrantse kerk. De kerk van mijn moeder. En weer is de cirkel rond. Weer kom ik terug, bij wat ooit was, mijn jeugd, mijn moeder in dit geval. Hoe zij mij meenam naar haar kerkje in Sommelsdijk. Hoe ik met de collecte moest verzorgen in haar kerkje, maar pas nadat zij mij een seintje had gegeven. En soms begon ik samen met Loes, met een collecte die nog niet was aangekondigd en dus veel te vroeg kwam in de dienst. Omdat ik dacht dat mijn moeder een seintje had gegeven. Maar zij hield ons extra in de gaten, omdat we ook in de kerk, soms de boel op stelten hebben gezet. Ja, die jonge van Loon, was best een boefje. Dus die ken ik wel. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf. Leuk om terug te gaan in de tijd, door de tijd. Stil te staan bij al die stappen in mijn leven. Mijn jeugd, mijn jonge jaren in den Haag, mijn grote liefdes, mannen, vrouwen, vooral hele mooie mensen. En nu, een nieuwe fase breekt aan. Zo voelt het werkelijk. Met hierbij een soort prachtige onzekerheid soms. Alles nieuw, alles anders. En mijn moeder zou nu tegen me zeggen 'kind vertrouw op jezelf, je kunt het. Je weet wat je te doen staat'. En ik weet het ook. Ook in mijn toekomstige baan, weet ik dondersgoed wat ik wil, waarheen ik wil. En ook in mijn toekomstige huis, weet ik heel goed, hoe alles gaat zijn. En verder, weet ik het even niet. En weet je, dat geeft ook niet, ik hoef niet alles te weten. Ook ik mag soms gewoon even onzeker zijn, even heel klein zijn wellicht. Het even niet weten. Fijn, om dit te kunnen zeggen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik even aan die Oranje dames. Die het best goed doen, maar soms ook zo zoeken, terwijl ze zo goed kunnen spelen. Ik geloof dat wij mensen soms allemaal een stukje onzekerheid in ons meedragen, een beetje angstig zijn voor het onbekende. En als dit er gewoon maar mag zijn, dan is het genoeg. Nu zingt Brace hetzelfde lied 'ken je mij' en zo klinkt het weer anders. Mooi hoe je je dingen eigen kunt maken. Hoe je als uniek mens, van een bestaande plek jouw plek kunt maken. Hoe je als uniek mens, van een bestaande route, jouw route kunt maken. Hoe je als uniek mens, je eigen herinnering hebt of maakt. Je eigen kleur kunt geven aan dit leven. En hoe mooi is het, als er iemand is, heel dichtbij, die je door en door kent. Mijn vader, mijn nichtje, mijn vrouw, een paar vrienden. Wat een rijkdom dat zij mij zo goed

kennen, dat zij mij woordeloos verstaan. Ongeacht hoe ik eruit zie, ongeacht wat ik heb of niet heb, gewoon omdat ik Anita van Loon ben. Dank je wel 'weet jij mij beter dan ik' zingt Trijntje.....