Dozen en overal dozen...Oranje op de achtergrond

Zo en op deze prachtige zonnige, vrolijke zaterdag, zie ik overal waar ik kijk, dozen. Gevulde verhuisdozen. In totaal ik weet niet hoeveel al. En ook dozen champagne, kisten wijn, dozen witte wijn, zodat we goed kunnen starten in Nieuw-Vossemeer. En steeds weer gaan er allerlei prachtige dingen door je handen. En stapelt alles zich op. Oranje, de Nederlandse dames op het voetbalveld, hebben het warm. Werken zich een slag in de rondte en op de achtergrond hoor ik de geluiden. Gek ik word altijd een beetje nerveus van dit soort wedstrijden, dus ik zoek iets anders om te doen.

En er is genoeg te doen. Nog wat opdrachten uitvoeren, een gesprek met de politie, een prachtig traject ingepland gekregen, 2 x 4 dagen inclusief overnachting. Pffftt is best wel wat. Maar gelukkig duurt dit nog even. Na alle drukte pas. En over tien dagen vertrek ik met een leuke groep naar Oostenrijk, met mijn vriendinnetje Jacqueline. Lang bijpraten samen, en stil staan bij wat het leven ons de afgelopen 25 jaar heeft gebracht. Hoe het geluk ons omringt en hoe liefde een onderdeel is geworden van ons leven. Zij is gelukkig, en ik ben het ook. Rijkdom, en zo had ik er het met Joke over vanmorgen, zit vooral in dit soort kleine dingen. Hoe fijn, een kopje koffie. Een glimlach, een ontmoeting, en bovenal gezondheid. Hoe vaak hoor ik de laatste tijd weer, dat mensen ziek zijn. Mensen met wie ik nog niet zo lang geleden een glas wijn dronk. Kanker ligt altijd op de loer. En onze reactie is altijd 'ik hoop lieverd dat wij samen nog heel gelukkig mogen zijn, en dat wij samen nog heel lang samen mogen zijn'. En altijd noemen wij op dit soort momenten de namen van al die mooie vrienden en vriendinnen die ons ontvallen zijn. De pijn, die wij zo vaak nog dichtbij voelen. Het gemis, dat er altijd is. En altijd zal zijn. Gisteren sprak ik met iemand, en hadden wij het over de 'voorzorg' hoeveel behoefte er is aan voorzorg. Want wat doe je, als je hoort dat je liefdevolle partner, ziek wordt. En wat voor vragen komen er dan allemaal langs, waar heb jij behoefte aan. En hoe mooi is het als mensen je juist dan begeleiden en bij je blijven. Ingewikkeld, voorzorg op het moment dat jij daar behoefte aan hebt en weet dat je leven eindig is. Pfffftttt...als ik hoor dat de vriend van mijn vriendin, ziek is geworden en een kans heeft van 20% dan krijg ik het koud. Dan ben ik bang, en deze week was ik al niet zo sterk, en niet zo stevig, stond ik soms wat wiebelig op mijn benen. Omdat het 'veel' is. Omdat ik 'ouder' ben geworden. Omdat ik het warm heb, haha, gewoon warm. Niet zo gek toch. Ik loop hier thuis en overal in mijn korte broek als het kan. Zalig. Ik geniet, van een kopje koffie buiten, met een glas water erbij. In de zon, of juist in de schaduw. Ik geniet van de stilte, de prachtige kleuren van de bomen, de bloemen. Paars lijkt intenser paars als de zon schijnt, het leven lijkt intenser als de zon schijnt. En misschien heeft het ook echt te maken met ouder worden, bewuster leven dan ik ooit heb gedaan. En ik, ik dompel mij onder in de volledige intensiteit der dingen. In het leven en ik voel me rijker dan een koning, dat ik dit allemaal mag beleven. Dank je wel voor de zon, voor de 38 graden, voor de prachtige kleurenpracht, dank je wel voor de vriendschappen, de mooie woorden, voor jou en jou, voor dat kopje koffie vanmorgen op het terras, voor dat gesprekje bij de deur, en dat meen ik, meer dan ik in woorden zeggen kan.