Mijmeren in de regen...

En vandaag is zo'n dag, waarop je voelt in iedere vezel van je lijf, dat de vermoeidheid toeslaat of al toegeslagen heeft. En terwijl je lijstjes maakt, van dingen die nog af moeten worden gemaakt, begint het te regenen en verandert je nog aan te leggen stuk tuin, nu een zandbak, in een modderbak. En daarin liggen stukken tegel, bakstenen, buizen en nog veel meer rotzooi.

En jawel, ook al weet ik, dat volgende week de wereld er weer heel anders uitziet, op dit moment zit ik aan de keukentafel, te wachten tot een nieuwe stofzuiger wordt bezorgd, en te wachten op mijn telefoontjes die te maken hebben met de Uitvaartstichting, want ik heb dit weekend telefoondienst. Gek, dubbel en vreemd, zo voelt het. Annemarie is weer een lading rotzooi aan het afvoeren, ik plaats van alles wat over is, niet meer nodig etc. op Marktplaats en drink mijn zoveelste Nespresso. Goed om hier te vermelden, is dat we alles wat er is, hebben geteld, rekening houdend met tegenvallers etc. en een reisje naar El Gouna hebben geboekt in november, zomaar heel even helemaal niks. Dus we zoeken nog iemand, die in de week van 11 tot 19 november of ergens in die richting, hier in huis wil wonen, en voor de poezen wil zorgen. Het liefst iemand vanuit onze vriendenkring, omdat we het best spannend vinden. En je moet vooral van rust houden, van een super mooie omgeving, de open haard aan, de intimiteit van dit eenvoudige leven. Ik zorg dat er een paar prachtige flessen wij op je wachten, werkelijk pareltjes, dus genieten mag echt. Dus stuur me een bericht, een mail, als je dit wilt. Tegen die tijd is onze logeerkamer op zolder met eigen badkamer gereed en wacht op jou! Maar dit terzijde, hoe dan ook gaan we weg. En ik weet nu al, dat ik meestal gewoon lekker op het strand zal liggen, op een bedje, lekker niks. En dat ik dan af en toe mezelf zal onderdompelen in de Rode Zee. En El Gouna kennen we en dat is gewoon heel fijn. Wat een goddelijk vooruitzicht.
Weet je en terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar buiten en realiseer ik me, hoe fijn het hier is. Stil en vredig. De sfeer, de rust...je komt er werkelijk van bij...zo fijn. De krant wacht me nog, en er wacht nog veel meer. En ook dat is goed...soms is het gewoon goed om de dingen even te laten voor wat ze zijn. En stil te staan bij zomaar een zin. En al sinds ik deze zin las, en het daarbij behorende stuk tekst van Mariska van Veenen, raakt deze zin me. 'Het nieuwe zit niet in het terugkrijgen van het verlorene maar in jouw eigen terugkeer'. Ik deelde dit stuk met twee mensen, die me dierbaar zijn. Omdat dit gaat over leven en loslaten. Mooi om je ervan bewust te zijn, hoe jij terugkeert, nadat het leven een andere wending heeft genomen. Maar ook hoe je stil staat en oog hebt, voor datgene wat je kwijt bent geraakt en mist...voel het maar gewoon. Hoe jij het leven weer omarmt, na verlies of tegenslag. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een vriendinnetje van me. Haar moeder is deze week overleden. En al wakend bij haar moeder, kwam daar die vlinder, heel dichtbij. Prachtig, een soort rust overvalt je, met al die prachtige vlinders. Ook hier zijn er veel vlinders, voor mij zijn dat mensen die me dierbaar zijn, en die af en toe eens een kijkje komen nemen bij mij, bij ons. En dan je stil laten worden, door hun eenvoud, hun schoonheid. Je doen beseffen, dat je leeft, en dat er altijd ergens iemand is die over je waakt. Die naar je om kijkt, juist op een moment, dat jij het zo nodig hebt. Voor mijn verjaardag kreeg ik een prachtige kaart, met een nog mooier tekst erin, over een hand en een vlinder. De symboliek van geven en ontvangen. Van zomaar mogen ontvangen. En zo voel ik me, sinds ik hier woon. Beschermd en veilig, nooit alleen, ook al ben ik hier soms een nacht alleen, als An bij Roos is. Het huis is als een warme deken. De mensen om ons heen, verwarmen je met een mooie vorm van aandacht, het is goed zoals het is. Een deur die niet goed sluit, een trap die kraakt, of een drempel waarover je steeds struikelt, het lage plafond bij het trapje, waartegen ik mijn kop steeds stoot, kortom het is goed zoals het is. Zo is mijn leven geleidelijk aan verworden, tot een mooie warme deken. Hier en daar wat slijtage plekken, hier en daar wat rafelrandjes, maar ach, wat mooi! Hieronder nog even een foto van de laatste vorderingen, het enorm grote terras achter ons huis.

Bijna klaar. Maandag hoop ik. Dan komt onze tuinman, Arie, ook nog langs volgende week en dan lijkt het alsof beneden en buiten bijna alles klaar is. De glazen schuifpui en nog wat restwerk in t atelier, en dan last but not least de zolder, de badkamer etc. afmaken. De bedrading aansluiten, zodat alle lampjes in t atelier aan kunnen. Fraai...oh Achterstraat, wat ben je mooi!
Inmiddels is de stofzuiger binnen, lonkt de krant, en wacht ik op Annemarie, zodat we samen even rustig 'niks' kunnen en mogen doen. Soms is zomaar even slapen op de bank, zo ongekend lekker.
Ik verheug me erop, een mooi weekend gewenst, waar je ook mag zijn nu. Ik hoop dat het weer bij jou, beter is, anders is. Dag! Fijn weekend, of sterkte dit weekend, voor mijn vriendinnen! Dag! En als je van modder houdt, ik heb nog wel wat voor je hier, haha...