En soms zijn het dit soort uitspraken, die me bijblijven. Omdat volgens mij het leven soms grenzeloos kan zijn. Waarom? Omdat ik denk in mogelijkheden. En zijn er dan nooit momenten, waar ik tegen op kan zien. Jawel, en dan neem ik mijn moment van stilte, dan kies ik voor de rust, en ga ik nog even snel 3 x naar het toilet, of 4 x kan ook. En dan ben ik klaar, en natuurlijk vergeet ik altijd dingen te zeggen, of te doen. En zo was het deze week ook. Op 12 september de ondernemersavond van Uitvaartstichting Hilversum, ca. 75 aanmeldingen, en ik denk dat we inclusief het team, met 80 mensen waren, een paar afmeldingen, een paar bezoekers die er kort waren, maar wat een mooie avond, op de begraafplaats Zuiderhof. Prachtig hoe daar mijn team stond, en hoe we met elkaar een super mooie avond hebben neergezet. Filmpjes, muziek, lekkere happen en drankjes, kortom bijzonder! Leuk was, dat iemand vanuit de Raad van Toezicht zei 'ach niemand weet wat je wilde gaan zeggen, dus als je iets vergeten bent, weet alleen jij dat'.
En eigenlijk is dat een manier van kijken naar de dingen, die ik zelf ook vaak doe. En volgens mij is dat optimisme, positiviteit. Ik denk echt, dat ik dit van mijn moeder geleerd heb. 'Iedere dag een beetje beter' was haar antwoord, als je aan haar vroeg, ook in de laatste maanden van haar leven 'dag mama hoe gaat het vandaag met je'. En op de moeilijkste momenten in mijn leven, als ik 'klein' of angstig ben, als ik het even niet meer zie zitten, dan denk ik aan haar, en vraag ik me af 'wat zou mijn moeder in deze situatie doen'. En mijn moeder ging door. Toen zij niet meer kon lopen, probeerde ze om het weer te leren, kon het niet meer zonder stok, dan was dat maar zo, maar ze liep. En eigenlijk pas een paar maanden voor het einde van haar leven zei ze 'ik kan niet meer' en toch bleef ze optimistisch. Als iemand niet meer op bezoek kwam, omdat haar ziekbed maar duurde en duurde, dan kwam er nooit een oordeel, of een vervelende woord, dan vroeg ze mij 'waar is...' en als ik dan zei dat die persoon het eventjes niet aan kon, om te komen, dan hoorde ze de boodschap en oordeelde niet. Prachtig en zo prachtig als zij was in het leven, zo zal ik nooit kunnen zijn, maar ik hoop ergens op haar te mogen lijken. En helaas zijn de mensen die dichtbij haar waren en leefden, niet meer dichtbij mij, maar mijn intuïtie zegt me, dat ik best wel op haar lijk. En vanuit dit vertrouwen, leef ik mijn leven. En ga ik door en geef ik nooit op. En dat vind ik persoonlijk wel heel fijn. Dat oordeelloos zijn, dat is wel een uitdaging, volgens mij voor iedereen. Want natuurlijk heb ik een mening, vind ik dingen en mensen leuk of minder leuk. Heb ik moeite met hoe soms de dingen gaan. Maar zo vaak denk ik aan Ma van Loon, op dit soort momenten in mijn leven.
Deze week kenmerkte zich, door veel beweging in en rond het huis, door tuinmannen, door het aanleggen van bestrating, door verlichting in de tuin, en nog veel meer. En geleidelijk aan, komt er licht in de tunnel, de zolder en de hal nog, en stap voor stap komen we dichterbij waar we willen zijn. En dan kan die borrel voor de buren komen, een zondagmiddag, of die borrel voor onze vrienden, ik hoop het zo. En gisteren was ik lekker het gras aan het maaien, heb ik leuk wat bollen geplant, de tuin gesproeid, en terwijl je dan met een zachte bezem het zand tussen de tegels veegt, dan voel ik me zo rijk als een koning, of koningin. De stilte maakt, dat ik zomaar op een bedje in de tuin kan gaan liggen en kan gaan slapen. Het ruisen van de bomen, de prachtige luchten, tja, wat heeft een mens eigenlijk nodig om te ontspannen, om goed bij te komen. De vloer kraakt, Annemarie loopt boven en dan hoor je werkelijk alles. Afgelopen week was de KPN monteur hier, en kregen we het maar niet voor elkaar, internet, en tv. En hij is hier uren geweest, ging af en toe van ellende maar wat op de piano spelen, en toen hij na uren vertrok, was het gefixt. Internet en interactieve tv.
Kortom, we maken ook hier weer onderdeel uit van het gewone leven. Haha..wat een gedoe. Een oud huis is prachtig, maar je komt ook veel tegen, wat hoort bij dit oude huis, kieren, scheuren, versleten tegels. Dus je moet er wel van houden. Gelukkig doe ik dat, hou ik enorm van dit huis. Bijzonder, om te ervaren dat ik het gevoel heb 'weer thuis te zijn gekomen'. Zo sprak ik het gisterenavond uit tegen Annemarie. Het voelt alsof ik weer thuis ben. De oude hordeur, doet me denken aan de boerderij. Gisteren hing ik het oude naambordje van mijn ouders, op in mijn garage. Grappig, vroeger hing dat bij de achterdeur met een scheepsbel. Fraai en leuk, trouwens ook wel een leuk idee voor hier, een oude scheepsbel bij de achterdeur. Geen idee waar die bel van mijn ouders is, of eigenlijk wel. Ik glimlach nu, want een herinnering doet je meestal glimlachen. De scherpe randjes zijn er vaak al af, als iets verworden is tot een herinnering. Mooi hoe ik sprak met een vriendinnetje van me, over herinneren. Over mensen in je leven, waar je mooie en ook minder mooie dingen mee hebt mogen beleven. Ik probeer terug te denken aan dat stukje wat zo mooi was, waarom je ooit voor elkaar koos. En ook als ik denk aan mensen die niet meer bij me zijn, over de doden niets dan goeds, dan lijkt dat wel te kloppen. Want de minder mooie dingen, herken ik nog wel, maar met een glimlach. Want wat vooral bijblijft en bijgebleven is, is waarom ik iemand zo mis. En waarom ik zoveel van iemand hou. Mijn vader, al die leuke reacties op het schilderij van hem, waar hij zo ondeugend kijkt, is zo'n man. Ik glimlach alleen maar als ik aan hem denk. En mijn liefde voor hem is oneindig. Wat een heerlijke man, en ja wat een ondeugende man, wat een boef soms, maar wat En dit huis, waar ik mezelf weer rond zie scharrelen, geeft me veel herinneringen en dus het gevoel dat ik thuis ben. En net werd er gebeld, de stukadoor, die maandag komt en ik zit nog in mijn 'nachtgewaad' hier aan tafel en Annemarie moest dus opendoen. En net belde Suus, afgelopen week hebben we afscheid genomen van haar moeder. En soms zit je in de aula, en door de verhalen, mag je dichterbij iemand komen. En zo is het ook met Suus, door het afscheid van haar moeder, heb ik een kijkje mogen nemen in haar leven. En wat is dat mooi, om met elkaar afscheid te nemen. Het hoort een beetje bij deze fase in ons leven. Al onze ouders bereiken een leeftijd, en dit betekent, dat wij steeds vaker bij een afscheid aanwezig zijn. We schuiven als het ware weer een stukje op, en wij zijn de senioren aan het worden. Zelf vind ik dit een prachtige fase, het lijkt alsof je een laagje dieper gaat in jezelf. Alsof andere waarden belangrijk worden. Het gaat niet zozeer om de buitenkant. Het gaat om een meer intense laag...ik heb er even de woorden niet voor. Het is een dieper voelen. Welnu, het nachtgewaad gaat uit, de douche gaat aan. Heerlijk deze zaterdagochtend, het komt goed. Fijn weekend gewenst!
En soms zijn het dit soort uitspraken, die me bijblijven. Omdat volgens mij het leven soms grenzeloos kan zijn. Waarom? Omdat ik denk in mogelijkheden. En zijn er dan nooit momenten, waar ik tegen op kan zien. Jawel, en dan neem ik mijn moment van stilte, dan kies ik voor de rust, en ga ik nog even snel 3 x naar het toilet, of 4 x kan ook. En dan ben ik klaar, en natuurlijk vergeet ik altijd dingen te zeggen, of te doen. En zo was het deze week ook. Op 12 september de ondernemersavond van Uitvaartstichting Hilversum, ca. 75 aanmeldingen, en ik denk dat we inclusief het team, met 80 mensen waren, een paar afmeldingen, een paar bezoekers die er kort waren, maar wat een mooie avond, op de begraafplaats Zuiderhof. Prachtig hoe daar mijn team stond, en hoe we met elkaar een super mooie avond hebben neergezet. Filmpjes, muziek, lekkere happen en drankjes, kortom bijzonder! Leuk was, dat iemand vanuit de Raad van Toezicht zei 'ach niemand weet wat je wilde gaan zeggen, dus als je iets vergeten bent, weet alleen jij dat'. 
Kortom, we maken ook hier weer onderdeel uit van het gewone leven. Haha..wat een gedoe. Een oud huis is prachtig, maar je komt ook veel tegen, wat hoort bij dit oude huis, kieren, scheuren, versleten tegels. Dus je moet er wel van houden. Gelukkig doe ik dat, hou ik enorm van dit huis. Bijzonder, om te ervaren dat ik het gevoel heb 'weer thuis te zijn gekomen'. Zo sprak ik het gisterenavond uit tegen Annemarie. Het voelt alsof ik weer thuis ben. De oude hordeur, doet me denken aan de boerderij. Gisteren hing ik het oude naambordje van mijn ouders, op in mijn garage. Grappig, vroeger hing dat bij de achterdeur met een scheepsbel. Fraai en leuk, trouwens ook wel een leuk idee voor hier, een oude scheepsbel bij de achterdeur. Geen idee waar die bel van mijn ouders is, of eigenlijk wel. Ik glimlach nu, want een herinnering doet je meestal glimlachen. De scherpe randjes zijn er vaak al af, als iets verworden is tot een herinnering. Mooi hoe ik sprak met een vriendinnetje van me, over herinneren. Over mensen in je leven, waar je mooie en ook minder mooie dingen mee hebt mogen beleven. Ik probeer terug te denken aan dat stukje wat zo mooi was, waarom je ooit voor elkaar koos. En ook als ik denk aan mensen die niet meer bij me zijn, over de doden niets dan goeds, dan lijkt dat wel te kloppen. Want de minder mooie dingen, herken ik nog wel, maar met een glimlach. Want wat vooral bijblijft en bijgebleven is, is waarom ik iemand zo mis. En waarom ik zoveel van iemand hou. Mijn vader, al die leuke reacties op het schilderij van hem, waar hij zo ondeugend kijkt, is zo'n man. Ik glimlach alleen maar als ik aan hem denk. En mijn liefde voor hem is oneindig. Wat een heerlijke man, en ja wat een ondeugende man, wat een boef soms, maar wat En dit huis, waar ik mezelf weer rond zie scharrelen, geeft me veel herinneringen en dus het gevoel dat ik thuis ben. En net werd er gebeld, de stukadoor, die maandag komt en ik zit nog in mijn 'nachtgewaad' hier aan tafel en Annemarie moest dus opendoen. En net belde Suus, afgelopen week hebben we afscheid genomen van haar moeder. En soms zit je in de aula, en door de verhalen, mag je dichterbij iemand komen. En zo is het ook met Suus, door het afscheid van haar moeder, heb ik een kijkje mogen nemen in haar leven. En wat is dat mooi, om met elkaar afscheid te nemen. Het hoort een beetje bij deze fase in ons leven. Al onze ouders bereiken een leeftijd, en dit betekent, dat wij steeds vaker bij een afscheid aanwezig zijn. We schuiven als het ware weer een stukje op, en wij zijn de senioren aan het worden. Zelf vind ik dit een prachtige fase, het lijkt alsof je een laagje dieper gaat in jezelf. Alsof andere waarden belangrijk worden. Het gaat niet zozeer om de buitenkant. Het gaat om een meer intense laag...ik heb er even de woorden niet voor. Het is een dieper voelen. Welnu, het nachtgewaad gaat uit, de douche gaat aan. Heerlijk deze zaterdagochtend, het komt goed. Fijn weekend gewenst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten