Tijd, een kostbaar iets....

Ja, welkom in mijn nieuwe wereld. De wereld, waarin ik hoop meer tijd te hebben, voor andere dingen en voor mijn vrienden en familie. Dingen, als het gras maaien, bezig zijn in de tuin, of zomaar gewoon eens een wandeling maken, door de prachtige omgeving van Nieuw-Vossemeer. En geleidelijk aan, lijkt dit moment te zijn bereikt. Ook al is het rijden naar Hilversum (en jawel ik weet wel dat velen dit al gezegd hebben) best een uitdaging, met boeren en bouwers, en racende busjes met werkmannen, die op je bumper hangen. En ook als is Nieuw-Vossemeer een eind weg, en als je een kadootje wilt kopen moet je altijd in de auto stappen en een eindje rijden. Maar wat de overhand heeft, is dat deze plek, voor mij een gevoel van thuiskomen geeft. Ik denk en nu ben ik heel eerlijk naar mijzelf, dat ik ooit dit gevoel had in Schoonhoven. En nu, na zoeken en zwerven, heb ik dit gevoel weer. Rust, een plek, waar ik tot rust kan komen. Waar ik goed alleen kan zijn. Goed samen kan zijn. En waar ik vooral kan genieten van de kleine dingen. Het buiten zijn, het bezig zijn. Het zagen van houtjes voor de kachel. De dingen, waarmee ik het leven hier, heel aangenaam kan maken. En eigenlijk is dit een vorm van puur en eenvoudig leven. Het doet me (natuurlijk) weer denken aan mijn vader, die altijd zei 'ik hoef eigenlijk niet weg, hier thuis ben ik gelukkig en heb ik alles. Er is geen mooier plekje dan hier in de Oostmoer (de polder waar wij leefden)'. En grappig hoe ik dit nu ook voel. En deze mooie plek is nu ook klaar, op drie schuifdeuren na, en nog wat kleine dingen. Maar het huis is bijna klaar. En ook voor logees al heel goed bewoonbaar. De extra badkamer voorziet in alles wat nodig is. De bedden liggen lekker, de dekbedden zijn fijn. De sfeer is prachtig. En dit huis, heeft zoveel schattige details, waar de geschiedenis voelbaar is.

Het luikje op zolder, hier hingen vroeger de hammen te drogen, of de worsten. Prachtig. Ik hou van dit soort luikjes, deurtjes en vooral van die sfeer. Het doet me denken aan de vakantie in Bessana Vechio. Het verlaten dorpje in de buurt van San Remo, ooit verwoest door een aardbeving en nu in wederopbouw, er wonen slechts 56 mensen. Deze mensen maken van huisjes weer bewoonbare plekken. Kiezen bewust voor een plek. En natuurlijk wonen er in Nieuw-Vossemeer 2415 mensen, of misschien weer al wat meer, en is dit een modern dorp met een prachtige Spar, een slijter, een kroeg en het Merijntje pleintje (jawel Merijntje Gijzen, het nieuwe pleintje met beeldje en verlichting wordt 9 november geopend en nog eens feestelijk ook). Maar ook hier in dit prachtige dorp, en in ons prachtige huis, is zoveel moois te zien. Vandaag, woensdag, een dag waar ik wat werk voor de Stichting, en wat tijd voor mezelf heb, doordat ik geen reistijd heb, staat op het programma gras maaien, jawel ook mijn nieuwe gras, met de maaier op de hoogste stand en hout hakken. En ook wat mest toevoegen aan mijn wat arme grond, zodat de eikenblad hortensia nog beter gaat groeien. Leuk, hoe vrienden die hier komen en meer verstand hebben van tuinieren dan ik, mij tips geven en ik, ik luister gewoon en volg trouw deze aanwijzingen. Ik koop Culterra en zorg dat mijn grond 'rijker' wordt. Leuk. En bijzonder vind ik ook, dat ik me hier druk maak om heel andere dingen.

Zo kwam ik gisterenavond thuis, zo rond tien voor acht en stond de kerkklok stil. En nog steeds hoor ik de klokken niet en staat de tijd niet goed. Gek, hoe je leven in de war kan zijn, door zoiets. Toen wij hier kwamen wonen zei een buurman 'je zult wel moeten wennen aan de kerkklok. Maar geloof me, als hij het niet doet, dan mis ik hem...' . En eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik dit nu al herken. Na drie maanden wonen in Nieuw-Vossemeer mis ik het geluid van de klok, als deze het niet doet. En ondertussen is de herfst begonnen, worden de nachten kouder, vertrek je in het donker en kom je in het donker weer thuis. De kachel aan, de auto onder de carport of in de garage, ja deze is leeg en opgeruimd. En ook deze tijd, heeft een mooie sfeer. Ik hou ervan. De tijd van herdenken, Allerzielen of Allerheiligen, a.s. zaterdag lichtjesavond op de Zuiderhof, en straks in december Wereldlichtjesdag. Herdenken van al die lieve mensen, die ooit in ons midden waren en nu niet meer hier dichtbij ons zijn. Altijd een wat melancholiek gevoel. Het past bij deze donkere periode in het jaar. Fijn vooruitzicht, om straks nog even de zon op je huid te mogen voelen. Te mogen genieten van de warmte, het fijne leven in El Gouna. Heerlijk vooruitzicht. En eigenlijk zeg ik niet zoveel in deze blog, had ik gewoon tijd en zin om wat te mijmeren. Over de eenvoud van het leven. De rust, de stilte, het anders kleuren van de bomen, de hagen, en hoe fraai het is, die nevel vroeg in de ochtend te zien over het gras, het veld. Hoe mooi de lucht kleurt, als je het vroeg in de ochtend licht ziet worden. En hoe ik stil ben, en steeds meer mijn bestemming vind, mijn rust vind. In mijzelf en in ons leven hier. Hoe mijn vrienden, onze vrienden en familie hier naadloos inpassen en hoe als vanzelf, het leven weer vorm krijgt. Nieuw huis, nieuw werk, nieuwe en oude contacten, die ook naadloos in elkaar over kunnen lopen. Het leven gaat verder, en een volgende fase in mijn leven is aangebroken. Werken en thuis zijn. Actiever dan ooit, doordat ik buiten bezig ben. Genieten van elkaar, van de tijd die er is.

Annemarie in haar atelier, eten koken voor vrienden, een lunch voor de familie als Floor 25 jaar is geworden, jawel vandaag. En al die andere mooie momenten, die vriendschappen, het slapen bij mijn vriendinnetje in Ermelo, en ook hoe dat als vanzelfsprekend voelt. Een vriendschap van jaren geleden, die gewoon altijd is gebleven, dat is tijd hebben voor elkaar. Het gesprek in de auto, aan de telefoon, het bijstaan van vrienden die het even lastig hebben, kortom het er voor elkaar zijn, volgens mij is dat de essentie waar het omgaat. Oh ja, en hoe fijn is het, als mensen van vroeger, er nu weer zijn. Of nog zijn, of terugkeren. Heerlijk...volgens mij is dat echte vriendschap. En dan maakt het niet uit, of ik je vaak of weinig zie, als ik je maar zie. Als je er maar bent....als er maar tijd is voor de ontmoeting. Tijd....het geeft me rust. Zoveel rust.