Licht en donker...

Gisterenavond mochten wij het terrein van de Zuiderhof in het licht zetten. En hoe....een avond met naar schatting 185 bezoekers, met mooi voorgedragen gedichten, maar vooral al die lichtjes, aangestoken voor diegene die nu in dit leven, niet meer bij je is.

Mooie woorden, prachtige muziek, glühwein, en aandacht. Het thema was aandacht. Aandacht voor elkaar. Aandacht voor die meneer of mevrouw die naast je zit. Een glimlach, een woord, een handreiking. Fraai. Zo simpel, zo eenvoudig en zo fijn. Mooi was, toen ik naar de muziek en het gezang van Revoce zat te luisteren, dat ik naast een meneer zat, die erg emotioneel was. En wij pakten elkaars hand. Een glimlach, tussen zijn tranen door. Aandacht. Hoe simpel kan het zijn. De meeste medewerkers van Uitvaartstichting Hilversum waren aanwezig, sommigen met partners, vrijwilliger Hans, broer Paul (hij zorgde ervoor, dat het terrein er bijna feeëriek uitzag), met prachtig roze en paars led licht. Bomen als in een sprookjespark. En het leek even alsof de hemel lichter was, deze avond.
Mooi, en nu, is het bijna weer donker. En deze dag, was zo'n hele mooie stille dag. Wat uitslapen, tijd voor elkaar, een glaasje champagne drinken, op deze 3e november 2019. En ondertussen wat kleine aanpassingen nog doen in ons mooie huis. Ik wat stil en op mezelf. Gisteren ook al, moe en op mezelf. Gek, hoe ik niet ben van de grote drukte. Hoe ik niet zo houd van allerlei mensen om me heen, maar meer van het één op één contact ben. Een goed gesprek. Een moment van rust. Hoe ik van observeren houd, van om me heen kijken. En daar ook van kan genieten. Gisteren was ik stil, doordat er soms zoveel in mij omgaat. Mijn gedachten na een gesprek, een ontmoeting. En nu zo goed voelbaar, mijn vermoeidheid. Het geeft niet, het mag er allemaal zijn. Vandaag is een dag, die mij daarbij helpt. Een dag waarin ik het tempo kan bepalen. En de rust kan nemen. Ook kan herinneren. Een schilderij ophangen van vroeger, een schilderij dat boven het bed van mijn ouders hing. Een schilderij van een foto van mijn broer en mijzelf. Leuk, het hangt nu op een mooi plekje in ons huis. Net zoals de foto van de boerderij, gemaakt door Nick, vanuit zijn straaljager, wat was mijn vader daar trots op. Ja mijn vader, mijn moeder, mijn schoonvader, Cees, Evelien, Loes gisteren heb ik voor jullie allemaal een kaarsje aangestoken. En nog eentje voor al die andere mensen, die mij zo dierbaar zijn, en die ik bij me draag. Mijn vader, zijn stem mis ik nog het meest.

Bijzonder is wel, dat Paul Rigter, de documentaire maker, deze stem heeft gefilmd. Dus ooit dan hoor ik weer zijn stem, dan hoor ik weer hoe hij zegt 'Anita geef die jongens een gevulde koek'. Haha, mijn lieve oude vader. Wat zal ik glimlachen als ik hem terug zal zien op het beeld. En zijn stem zal horen. Gisteren mocht ik een gedicht voorlezen en dat ging hier ook over.

Alsof je er weer even bent
Een gevoel
alsof er een hand werd gelegd op mijn rug
een gevoel, een gevoel van ben jij het?
ben jij het echt, ben je weer even bij me terug?

Een schaduw
alsof ik iemand langs me heen zie gaan
een schaduw, die lijkt op jou
ben jij het echt, zie ik jou daar nu staan?

Een stem
alsof de radio ineens aan gaat
een stem, een stem die lijkt op de jouwe
ben jij het echt, ben jij degene die tegen me praat?
is het echt
ik weet het niet
het enige wat ik wel weet is
dat dit alles me helpt, tegen het verdriet.

Het is net alsof jij op deze manier
mij wilt laten horen, voelen en weten
dat jij mij, net zoals ik jou
niet bent vergeten...

Dit gedicht is niet van mijzelf. Maar van een dame geloof ik, gevonden op internet. Er zijn zoveel woorden, die ons helpen op dit soort momenten. Weet je, en gisteren was ik zo moe, maar toen ik al die mensen zag, al die tranen en later al die mensen met hun lichtjes zag verdwijnen in de duisternis, met een kaarsje in de hand, op weg naar het graf van hun dierbare, toen was ik niet meer moe. Ik voelde dat wat ik nu mag doen, in Hilversum, mijn leven zoveel rijkdom geeft. Zoveel meer geeft, dan wat ik tot nu toe heb gedaan. En ik vergeet hierbij nooit, dat ik dit gevoel voor het eerst mocht ervaren bij Yarden. Ja bij Yarden, dat prachtige bedrijf. Veel mensen spreken me aan, over het nieuws rond en bij Yarden. En ik, ik kan alleen maar één ding zeggen en dat is, dat ik blij ben dat ik ooit bij Yarden heb mogen werken. En stop alsjeblieft met oordelen, en spreken over dit bedrijf. Oordeelloos aanschouwen, door mijn moeder gedeeld en geleerd, is hier van toepassing. Bij Yarden heb ik geleerd, hoe je zorg kunt geven aan je medemens. En hoe je kunt zorgen voor een goed afscheid. En nu, in Hilversum mag ik verder bouwen aan een prachtige Stichting. En gisterenavond was een avond om nooit te vergeten. Memorabel. Dus dank je wel, collega's, partners, Paul en Hans. Dank je wel. Top! En leuk, tussen al die collega's door, loopt een jonge man. Hij werkt hard, doet heel erg mee. Heeft volgens mij een hart van goud, en soms valt zo iemand je op, is hij een stille onzichtbare schakel en helpt hij, waar nodig. En toen ik deze foto zag, vond ik dit beeld zo kenmerkend, voor hoe het kan gaan in het leven.

Soms kom je ergens binnen, en ben jij die verbindende schakel, die zorgt dat mensen bij elkaar komen. Aan elkaar verbonden zijn en blijven. Soms is dit je rol. En als het moment daar is, dat je los moet laten, kost het even tijd, om alle schakels weer aan elkaar te verbinden. Ik heb nu het gevoel, dat ik hier weer mee bezig ben. Een schakeltje veranderen, een nieuwe schakel toevoegen. Met als intentie, een ongekend sterke ketting te smeden. Klaar voor de toekomst. Meerjarenplannen klaar, prognoses klaar. Ik ga ervoor, op naar een nieuwe langdurige verbinding.
Gek hoe ik kan mijmeren, op een mooie rustige dag als vandaag. Heerlijk, hoe de stilte, de rust, me nu overvalt. En ik geniet, van het licht en het donker. Van het leven...een fijne zondagavond nog!