Zaterdagse overpeinzingen en thuiskomen.

En als echte Mercedes liefhebber gaat je hart sneller kloppen als je een dergelijk exemplaar ziet staan. Deze foto stuurde mijn collega Leon (en partner Niels) me vanuit Kreta. Een tochtje door de bergen en jawel hoor, daar staat zomaar een droom in een oud schuurtje. In gedachten zie ik hier dan een prachtige authentieke auto voor me, die voor allerlei doeleinden gebruikt kan worden. Wat dacht je van een Uitvaartstichting Hilversum rouwauto, waarmee we een overledene over ons terrein rijden. Ja gek hoe ik kan dromen, en gisteren toen ik keek naar het programma Bed & Breakfast en dat stel zag, met die liefde voor oude auto's, een kever, een oud Volkswagen busje, een oude Volvo, ach dan gaat mijn hart sneller kloppen. Dus wie weet als ik niet meer hoef te werken, dat ooit mijn droom nog eens uit gaat komen, die hele mooie oude Mercedes hier onder de carport, of in de garage. En heel misschien daar nog een lelijk eendje bij, mijn allereerste auto, ook zo geweldig! Die auto die ik dan kan gaan poetsen, zodat ze altijd glimt. Ach geweldig, dus met zo'n foto alleen al, gaat mijn fantasie met me op de loop en droom ik weer verder. En zo vergaat het mij met regelmaat. Ik droom, over veel zaken, over ontmoetingen, over mooie mensen en zo was eigenlijk ook deze week een aaneenschakeling van mooie ontmoetingen, de lunch met Joke in Wassenaar, lekker ouderwets bij Mila, en leuk om dan Suzanne en andere bekenden te mogen ontmoeten, naast Mila en Simone. Eventjes naar mijn schoonouders, en lekker onder de zonnebank. Simpel maar oh zo fijn. Hier lekker gewerkt aan mijn meerjarenplannen voor de Stichting, en ondertussen nadenkend over waar bloembollen gepoot moeten worden. En nu, die mooie zaterdagochtend, met de krant, Nespresso, al het grof vuil (het laatste zo ongeveer) weggebracht, boodschappen gedaan. En straks een cake bakken, lekker die geur, een herinnering aan vroeger. Leuk om bezig te zijn met mijn wijnkast, een hoekje vol charme, waar ik mijn hobby echt tot leven laat komen. Mooie houten kisten, gevuld met prachtige wijnen. Magnums en prachtige collectors items. Nieuwe champagne besteld bij Chrisje. Fijn.
Deze week voelde ik mijn vermoeidheid, kou gevat op mijn spieren, mijn rug, mijn borst, het deed allemaal zeer. Een stijve nek, kortom eventjes genoeg. Nu dit weekend even de rust terug pakken. Lekker lezen, wat rommelen in en rond het huis. De laatste bloembollen de grond in, beetje onkruid wieden, kortom niet zoveel. Vriendinnen van An die komen en daar ga ik voor koken, fijn, ik heb er zin in. In dit hele stille weekend. En maandag naar Utrecht, waar Florine haar master in ontvangst mag nemen. Een glas wijn, en verder niet zoveel. Fijn. Afgelopen week was ik alleen thuis, en het was me toch heerlijk stil. Ik heb dan de neiging om de deur dicht te houden, en ik dwarrelde wat door het huis heen. Op zolder wat rommelen, dozen uitpakken, lekker bezig zijn. En stap voor stap het huis afmaken. Deze week komt de glazen pui in het atelier. Heerlijk, dit afsluiten, dit weekend nog wat hout hakken. Fijn. En dan lekker kacheltje branden, en de plek is klaar, voor alles dat er komen gaat...Het lijkt alsof er heel veel is afgesloten nu in mijn leven. Dat er veel dingen zijn die voorbij zijn, die afgerond zijn en ook als zodanig voelen. Grappig hoe dan door een bericht van iemand van de Ledenraad, je zomaar even terug gaat naar je werkzame leven hiervoor. En dat je ondertussen voelt, dat je echt nieuwe stappen gezet hebt. Afgelopen week liep ik op het Centraal Station in Den Haag en kwam ik daar een oud-collega tegen. Ik was 25 jaar toen ik bij de HTM ging werken, en deze vrouw zat in mijn team destijds. Zij werkt er nog, en we omhelsden elkaar en ze vroeg me 'we zoeken weer een manager kom je weer terug'. Gek, en leuk na 35 jaar. En op dat moment realiseerde ik me opeens dat ik nu gewoon een vrouw ben van 60 jaar, die ervoor gekozen heeft om op het platteland te gaan wonen. Om lekker te gaan genieten van een ander levenstempo, wat minder werken, wat meer rustig thuis zijn. Een boek te lezen, zomaar niets doen. Een stukje fietsen, letterlijk het wat rustiger aan te gaan doen. Het voelt goed, en vreemd tegelijk. Een andere dynamiek, een ander gevoel maakt zich van me meester. Het lijkt op afscheid nemen, loslaten en weer verder gaan en het is al gebeurd. Ik heb al zoveel los gelaten nu, en ik geniet van de rust die over me is gekomen. De keuzes zijn goed geweest. Ik heb mijn eigen plek gevonden, en ben nu zover, dat ik er ook echt van mag gaan genieten. De werkmannen zijn bijna klaar, nog een paar details, en het resultaat is een resultaat om trots op te zijn. Een unieke plek, met een knipoog naar mijn geboorte eiland, met een hart vol herinneringen, ik ben weer thuis gekomen....