Goedemorgen, op deze frisse vrijdagmorgen zit ik op mijn werkkamer, 1e etage, 1e kamer links, in Nieuw-Vossemeer te werken. En eigenlijk rond ik mijn intensieve werkweek af, en tussendoor neem ik mijn tijd, om me voor te bereiden op minimaal 27 graden in El Gouna. Nog een boodschapje bij de Spar, waar ik een handkus kreeg van een leuke buurman. En waar ik van de eigenaar van de Spar, een schilmesje kreeg voor komkommers of citroenen. Leuk, hoe de gemoedelijkheid de overhand hier heeft. En hoe ik hiervan geniet. Mercedes in de garage, laatste mails weg, kopje Nespresso erbij, wel wat wil je nog meer als mens. Niks toch. Gisteren bij de uitvaart van de moeder van een vriendinnetje van mij, in de stromende regen, nog even bij het graf van mijn ouders gestaan. Daarna nog even bij opa en oma langs, althans hun graf. En toen weer terug naar Nieuw-Vossemeer. Het is slechts 25 kilometer verwijderd van de plek waar ik geboren ben. Lekkere dingen gehaald in het kaaswinkeltje op Flakkee, grappig daar rondlopen en herinneringen komen terug. Maar daar hebben we het nu niet over. Bijzonder is, om naast een vreemde mevrouw onder de paraplu te lopen door een straat, waar herinneringen liggen. Waar schoolvriendjes woonden, waar mensen wonen, of gewoond hebben, die belangrijk waren in mijn leven. En met deze vreemde mevrouw, zomaar een gesprek te hebben, over het rouwcentrum in Amsterdam Zuidoost. Mevrouw was een antropologe en ik, ik begon over mijn ervaring met Jitske Kramer en Danielle Braun, hun prachtige opleiding, die ik ooit heb mogen meemaken. En ik, ik begon te vertellen over de rouwrituelen. Zou dat nou een soort 'gekte' zijn van mij, dat ik die dood zo intrigerend vind. Dat ik het mooi vind, om de verhalen van het leven te horen, vanuit al die verschillende perspectieven. Dat was gisteren natuurlijk zo aan de orde. Ieder kind, heeft zijn eigen beleving bij zijn jeugd. En ook in dit gezin, hoor je de verschillen. Terugrijdend, met een auto vol champagne, ook wel fijn, want ik had natuurlijk weer het nodige besteld bij Chrisje, kwam ik thuis in dit mooie huis en heb ik een paar uur voor pampus op de bank liggen slapen. Want wat ben ik moe. Van het harde werken, van alles, dat nieuw is en anders. Maar ook van alle indrukken, alle mooie en minder mooie dingen, die ook bij dit leven horen. Van het harde werken, hier thuis en overal. En nu, nu is het tijd voor vakantie. Morgen gaan we wandelen door dit mooie dorp. Krijgen we verhalen te horen, over bijzondere gebouwen in Nieuw-Vossemeer en wordt het pleintje van Merijntje onthuld. Stamppot eten in de kroeg, ach het is gewoon heel lekker relaxed. Zondag nog wat muziek luisteren in het kerkje en tussendoor koffers pakken en het huis klaarmaken voor Hans en Ria. Zij komen hier een weekje wonen. Hoe fijn is dat. De poezen worden schromelijk verwend, ik weet het zeker. Hans en Ria zijn poezen liefhebbers, dus dat zit helemaal goed. En als ik uit het raam kijk, dan zie ik mijn mooie tuin. Dan geniet ik eventjes in stilte. Dan voel ik in gedachten al die zon op mijn huid. Lekker boeken mee om te lezen. Niet zoveel spannends, maar rondlopen in El Gouna is op zich al een heerlijk vooruitzicht. Wij gaan altijd op onderzoek uit, slingeren langs nieuwe wijken, langs strandjes, en genieten van de vriendelijkheid van dit deel van Egypte. Dus op deze koude, maar o zo zonnige dag, terwijl de klok een keer slaat, omdat het half 12 is, wens ik iedereen een mooie koude, zonnige week toe. Zorg goed voor elkaar. Ik hoop met een iets beter kleurtje terug te komen. Nu ben ik grauw en grijs, maar alleen van buiten, niet van binnen. Daar schijnt de zon. En niets kan daar verandering in brengen. Ik heb het leven lief...Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten