Jij ontbreekt mij...wat een mooie woorden...

Uitvaartstichting Hilversum heeft een rouwcafé, een ontmoetingsplek, iedere derde zondag van de maand, in De Einder, onze koffiekamer op de Zuiderhof. En op dit moment zijn wij aan het bedenken, hoe gaan we dit jaar, ervoor zorgen dat mensen die hier behoefte aan hebben, de weg gaan vinden naar dit rouwcafé. En al zoekend op internet, kom je bij prachtige initiatieven terecht, die er al zijn. En in de regio Haaglanden is er een rouwcafé genaamd Jij ontbreekt. En als je het verhaal van de initiatiefnemer Barbara leest, dan komt deze naam voort uit een eigenlijk een liefdeszin, die zij en haar inmiddels overleden man, elkaar stuurden 'tu me manques' of te wel 'jij ontbreekt mij'. Een zinnetje, met zoveel meer diepgang dan 'ik mis je'. Want jij ontbreekt mij, heeft een diepere lading, het doet je beseffen en voelen, hoe compleet je samen met iemand kunt zijn, en als die liefde er niet meer is, dan ben je echt een stuk van jezelf kwijt. Dan lijkt het alsof je een essentieel onderdeel van jezelf mist. Jij ontbreekt mij...
Woorden, taal, wat een rijkdom, en hoe kun je soms met een woord, of een zin, het verschil echt maken. Hoe kun je geraakt worden, door een zin. Soms krijg je met de kerst van die kaarten, waar men echt voor is gaan zitten. Waar je echt de tijd neemt om de ander te schrijven. Eigenlijk was dat wel heel leuk. Vroeger had ik een correspondentievriendinnetje in Utrecht,..leuk, en aan haar schreef ik altijd brieven, en iedere week zat ik voor mijn gevoel, uren te schrijven, aan die vriendin die eigenlijk geen deel uitmaakte van je leven op de boerderij, maar met wie ik wel zoveel deelde. Woorden. Ik hou zo van woorden. In het NRC staat 'oordelen begint niet met spreken maar met luisteren'. Luisteren, is een kunst. Zo kennen we allemaal wel een collega, die altijd dwars door jouw zinnen heen praat. Luisteren, is ook stil zijn. En dat is ook zo mooi, in ons rouwcafé. Je kunt zomaar stil zijn, je hoeft niet te praten, je mag gewoon je kop koffie, je glas wijn drinken, en voor je uit staren over die prachtige heide. Ik doe dit ook vaak als ik thuis ben, dan zit ik aan de keukentafel en staar ik voor me uit, de tuin in, ik zie de vogeltjes...ik geniet van het gazon, de bomen, de kleuren die langzaam aan, door de zachte winter, weer anders lijken te worden. De bolletjes die voorzichtig uit de grond komen. Zomaar staren in de stilte. Gisteren op mijn vrije dag, was ik even op Flakkee, bij mijn vrienden in de polder. En als je bij hen in de keuken zit, dan staar je de ruimte in en Hans zei 'ik verveel me nooit' en ook al doe je niet zoveel. En soms is voor je uit staren, de ruimte op je in laten werken, heel erg fijn.
Terwijl ik dit schrijf, draai ik 'the essential van Leonard Cohen'. Laatst sprak ik over mijn muzieksmaak. En deze is nogal serieus volgens mij, met af en toe een spannende uitspatting, en Cohen is een van mijn favoriete zangers. Zijn laatste, postuum uitgebrachte cd, is prachtig. Zo intens...vijf sterren in de recensies. Echt bijzonder, die diepe lage stem van hem. Geweldig...en nu die film, in de bioscoop over hem. Ik ga deze graag zien, heerlijk...en deze muziek maakt me rustig. Ondertussen denk ik na over geloofsbelijdenissen, over samenzijn met een kerkeraad, a.s. zaterdag. Over de komst van een oude collega, hij komt logeren dit weekend, bijzonder, hoe mijn leven zich vult met mooie ontmoetingen. Gesprekken, samenzijn met mensen. Ontmoeten van mensen, nieuwe mensen in een nieuwe wereld, Hilversum. En warm bad, met af en toe wat rare ontwikkelingen, en deze wil ik graag het hoofd bieden. En tussen al dit soort momenten door, kreeg ik het gedicht van Toon Hermans - er moeten mensen zijn die zonnen aansteken - en bij dat soort mensen wil ik horen. Ik wil confetti strooien, ik wil het licht weer aandoen, ik wil liefde geven en ontvangen, ik wil mijn armen openen, ik wil dansen en lachen. En vooral samen met iemand anders, met de mensen om me heen. Prachtig, deze man, mijn moeder was zijn fan, was een woordkunstenaar. Hij kon schrijven, zingen en hij liet je lachen. Een bijzonder mens. Weer een mens vol woorden, mooie weloverwogen woorden...zijn tekst over sterven, was de tekst van mijn moeder. En dan ben je aan je laatste beetje toe...

En met deze woorden ontstaat in mij, mijn eigen tekst :
Ik mag het leven aanraken. Heel intens, zo intens, dat het soms pijn doet. Ik word geraakt, aangeraakt, en raak soms gewond, door wat er om me heen is. Ik verbind mijn wonden en sta op, ik ga door. Ik leef. En in alles voel ik dit. Steeds maar weer. Een echte van Loon, staat steeds weer op en geeft nooit op. En raakt aan, tikt aan soms. Met eigenlijk maar een doel, het leven te omarmen, liefde te geven, te ontvangen, en dankbaarheid, hoort daarbij. Dankbaar voor dat kopje koffie aan je keukentafel, die lach, terwijl er eigenlijk niet zoveel te lachen is. De vriendschap, die door alles stroomt. Je telefoontje, je woorden. Je 'ik mis je' of je stem door de telefoon. Je kaartje met de kerst. Het gedicht over je kinderlijk verbazen. Iemand oprecht kunnen missen. En nu, denk ik aan mijn vader. Want wat kan ik deze mens missen. Zo vreselijk, omdat hij alles in zich had, wat mij gevormd heeft. Met gelukkig, een beetje Ma van Loon er bij, ik moet nu lachen, omdat we het hier gisteren nog over hadden aan die mooie keukentafel met elkaar. Dus dank je wel, dat ik dit leven op deze manier mag leven, mag voelen, mag doorleven, mag aanraken.
En nu, wil ik eigenlijk wel op een andere manier eindigen, dan andere keren. Want ik vind, als ik dit alles teruglees, mijzelf wel bloedje serieus de laatste tijd. Terwijl ik toch eigenlijk meestal wel een beetje gek ben. Van een feestje hou, graag de voetjes van de vloer gooi, en probeer dansend het leven te omarmen. Dus ga ik vandaag deze dag, een vrolijke wending geven. En dit betekent niet dat ik nu opeens verkleed in de carnavalsoptocht mee ga lopen. Gewoon eerst maar eens een nespresso en dan een stukje muziek uit de 70'er jaren. Lekker...heb een lekkere dag!