Oude muziek op mijn nieuwe plek....

En terwijl Cat Stevens zingt, zit ik in de hal, de 'wijnhal' zoals ik deze ook wel noem en ga ik een blogje schrijven. De tafel wiebelt nog, dus dat moet nog in orde gemaakt worden, maar verder is dit een soort van schatkamer voor mij. Prachtige magnums met mooie wijnen, 1,5 liter, 3 liter, 5 liter, en een (helaas lege) van 15 liter.

Een lust voor het oog, en ook voor je smaakpapillen hier. Mijn kelderkast, met een prachtige temperatuur en lekker donker, herbergt een rijkdom aan flessen. Ik heb vorige week alles geïnventariseerd en in mijn logboek verwerkt. Ik zit hier helemaal in het mosgroen, een prachtige ribbroek gekocht gisteren in Halsteren. Heerlijk, zomaar zin in, en straks komt Els, met Cor en Sandra, om lekker hier te lunchen. Een glas champagne in het atelier, en dan een superfijne lunch met een heerlijk glas Nau Mai erbij. Jawel uit Nieuw-Zeeland natuurlijk. Lekker fris. Leuk om Els hier te mogen ontvangen, net alsof mijn vader even op bezoek komt. Dit weekend heb ik telefoondienst en een aardige collega ondernemer belde mij gisterenochtend al om kwart voor zeven uit bed. Ik liep verdwaasd rond, zonder bril, maar kon uiteindelijk iets betekenen voor deze dame en haar familie. Fijn. Leuk ook, om zo bezig te zijn. In de tuin, rond het huis en gewoon aan het werk eigenlijk. Nu zingt Janis Ian, heerlijk al die oude muziek. En bij al die oude muziek horen mooie herinneringen. Fijn. Ik zit dus simpelweg te genieten hier in huis. Ik voel een heerlijke rust, ik ben blij met alle bollen in de tuin, die voorzichtig hun groene gezichtjes laten zien. Wat zal er allemaal uit gaan komen. Ik ben meer dan benieuwd. Gisteren hoorde ik een mevrouw in een winkel tegen iemand anders zeggen, dat de winter nog komen gaat. Brrrrr ik hoop van niet. Ik wil dat het voorjaar komt, dat de zon, net als vandaag, mooi schijnt, en alles in het licht zet. Vanmorgen vroeg had ik een uitvaartondernemer, een vriendin van me, eigenlijk, aan de telefoon. Leuk met haar praat ik altijd over personeelsbeleid. Fijn om te sparren af en toe met iemand, die ook een bedrijfje heeft. Ik voel me soms een beetje alleen, met alle verantwoordelijkheden die ik heb binnen mijn huidige baan. Ik maak zoveel keuzes, en wil af en toe eens lekker sparren met iemand, die ik vertrouw en goed ken. Dus bedankt lieve collega voor ons contact vandaag. En inmiddels is het alweer 19 januari 2020. De eerste maand van een nieuw jaar, en deze maand is druk begonnen. Met veel crematies, begrafenissen. De bekende 'piek' een piek vol verdriet, voor al die nabestaanden. Gek, omdat Els vandaag komt, zat ik wat foto's van mijn vader te bekijken. En zag ik die glimlach, die mooie kop met haar, die leuke truien die hij altijd droeg. En realiseer ik me, dat het gemis er altijd is. En dat is anders dan in het eerste jaar na iemands overlijden, en het is anders, omdat mijn Pa wel 86 jaar mocht worden, en sommigen worden nog niet eens 1 jaar. Dus verdriet is er in veel maten en soorten. En voor iedereen anders. Sommigen blijven hangen in het gemis, of in boosheid, anderen gaan door, herpakken zich en leven voort op de manier, zoals hij of zij dat zo graag gezien zou hebben. Ik kies voor het laatste, want ons leven gaat door. En missen, doe ik zoveel mensen. Ook mensen die nog leven soms. Maar missen hoort ook bij het leven. Net zoals pijn voelen. En net zoals genieten. Het leven is voor mij een prachtig palet aan kleuren ( veelal blauw, groen en bruin tegenwoordig voor mij). Ik lach, want ja, je kunt mij uittekenen in een van mijn blauwe colberts, of af en toe in een groene trui. Thuis veelal bruin, mijn oude kloffie. En ook daarin lijk ik denk wel heel erg op iemand, over wie ik veel schrijf. Ik zit met een enorme grijns op mijn gezicht nu. En geniet. Straks een glas champagne om te toasten op het leven. En op al die mooie mensen die dichtbij mij zijn en van wie ik hou. Dank je wel! En terwijl de blauwe druifjes voor mijn moeder, me toelachen, lach ik vandaag met jou. Ik ben gelukkig!