Overpeinzingen...

Terwijl Stef Bos de nu zo mooi zonnige woonkamer vult met zijn prachtige teksten en muziek, zit ik heerlijk vrij te zijn en te genieten van mijn kopje koffie. Lekker in mijn oude (heel oude, hij is al heel dun geworden) spijkerbroek aan tafel. Tijd om wat te schrijven. Hoe minder je praat, hoe meer je kan zeggen, zingt Stef nu. Prachtig...hoe langer je kijkt, hoe groter het inzicht....de teksten van Stef Bos zijn zo prachtig. Open jouw armen, een weg naar de stilte, gaat dwars door de storm....dit is muziek, die ik beluister, als ik helemaal alleen ben. Alleen met mijn gedachten, alleen in mijn huis hier. Heerlijk, hoe ik hier kan genieten van het alleen zijn. Gisterenavond zat ik hier op de bank, met een prachtig glas wijn, en toen zag ik Stef Bos bij DWDD, met zijn nieuwe cd 'de klim'. Een titelsong, die zo kenmerkend is, voor je leven, voor mijn leven. En eigenlijk was het dit lied, dat maakte, dat ik mijn leven en hierin mijn liefdes terugzag. De mannen, de vrouwen, de mensen die ik met me meedraag in mijn hart, ongeacht waar ik naar toe ga. Stef zingt 'er is geen weg terug, ik kan alleen nog maar vooruit...'. En zo is het ook met liefdes die ooit waren, en soms ook met vriendschappen, alhoewel dat anders voelt. Een liefde gaat soms voorbij, omdat er iemand anders is, of omdat de liefde verdwijnt en het is lastig om dan plaats te maken, en ruimte te maken met deze geliefde voor vriendschap. Dat lukt niet altijd, en soms wel. Ook hier heb ik voorbeelden van in mijn leven. Mensen van wie ik zielsveel heb gehouden, en op de een of andere manier, nog zielsveel hou, maar hun rol is zo anders geworden. En daarom is een avond als gisterenavond, een soort wandeling door je hart. Indrukken, momenten, soms nog een klein iets, een ding, een tekening, een cadeautje ooit, laten je ook daadwerkelijk zien, dat deze mens bij je is gebleven, door dit fysieke ding. Maar mooier vind ik, het gevoel, dat je bij je draagt, die glimlach op je gezicht, als je denkt aan die liefde van toen. Gek, hoe de pijn en het verdriet van het over zijn, verdwenen is, en hoe hier een zachte mooie intense laag voor is teruggekomen. Ik zie nog beelden voor me, hoe ik ooit genoot van een geliefde, toen zij onder de douche stond en ik mocht kijken. Ik zie mezelf nog als heel jonge vrouw, met een man die ik genadeloos aanbad, en hoe ik genoot toen hij mij met zijn handen aanraakte. Ik zie mezelf nog zitten op een muurtje bij de boerderij, toen ik voor het eerst vlinders in mijn buik voelde, voor een meisje. Ik was veertien. Ik voel me nog opgetild worden in het Grevelingenmeer, door mijn vriendje van toen. Ik weet nog dat ik Neil Diamond draaide in mijn studentenkamer in den Haag, en smoorverliefd was, en de volgende ochtend niet meer....Is dit dan ouder worden. Jawel, zeker wel. En hoe mooi is het, om op deze manier door het leven te wandelen, en na te denken over al die mooie momenten, over al die rijkdom (daar is weer zo'n 'Anita-woord'). Want hoe fijn is het, dat ik dit mag schrijven nu. Dat ik nog steeds kan glimlachen om al die mooie momenten, en al die mooie mensen. Soms kom je iemand tegen, soms in gedachten, soms schrijf ik in gedachten een brief, aan al die liefdes om hen te bedanken, voor wie zij zijn en waren, ja want sommigen zijn er al niet meer helaas, en hoe zij mij als mens gevormd hebben tot wie ik nu ben. En om hen te bedanken, dat het nu zo klopt in mijn leven hier met Annemarie. Wat een rijkdom. In dit leven hier, waar ik houten stammen stapel (van gekapte bomen op de begraafplaats) deze zijn we aan het delen, daar in Hilversum. Waar ik glimlach om al die vrolijke bolletjes, bloemetjes, die knipogen als je door de tuin loopt. Waar ik mijn zorgen heb, soms over werk, soms over mijn fysieke gestel, soms over jou, of over iets onbenulligs. Waar ik zomaar op donderdagochtend kan genieten van Stef Bos en Nespresso. Dus doe ik het maar op deze manier, in de hoop dat al diegenen die er niet meer zijn, of die ik niet meer zie, misschien op eenzelfde manier ooit nog eens denken aan mij, bedankt dat je bij en met me was. Ik ben je dankbaar, en het gaat goed met me. En ik hoop met jou ook. Dat jij je geluk gevonden hebt. Ik ben geen facebook mens, maar soms zie ik wel flarden van mensen, die ooit dichtbij me waren. En ik glimlach als het je goed gaat. Want dat is ook liefde toch, het loslaten en weer verder gaan. Ik herinner me nog mijn eerste liefdesverdriet, als heel jong meisje, en ik voelde een intense pijn, en toen ik later weer verliefd werd op iemand anders dacht ik 'hoe kan dat nou...'. en terwijl ik dit schrijf is er een muzikaal nummer, alleen piano muziek van Stef Bos, getiteld 'tijd om te gaan leven' dit nummer klinkt door de woonkamer. Mooi...het is tijd om te gaan leven, of om door te gaan met leven...het gaat vanzelf, geloof me...ik heb je lief, ik heb je liever lief elke dag....ook zo'n mooie tekst van Stef Bos. Dank je wel, dat ik door mocht gaan met leven. Het voelt zo rijk...