Goedemorgen! Vandaag 17 februari 2020 ben ik vrij. Gewoon drie (eigenlijk vier) hele dagen achter elkaar, ga ik niet naar Hilversum. In de verwachting, dat dit prachtige team daar, gewoon lekker hun ding doet en zorgt, dat iedereen de juiste aandacht krijgt. Moe, zin in hele simpele dingen, een Nespresso, een krantje, een optreden van Blof in Middelburg, en een bezoekje aan meneer pastoor. Eigenlijk pater Bertus. Hij is jarig vandaag, 85 jaar en vanmorgen toen ik in de tuin rondliep, zag ik hem in de auto en vertelde hij me dit. Bijzonder he...een blij mens, die nog met al zijn in leven zijnde broers en zussen zijn verjaardag gaat vieren vandaag. En wat doet die Neropasso daar dan weer bij, vraag je je af. Want meneer Pastoor drinkt niet. En wij wel. Ja dat wist je al he...welnu, dit weekend, waren Jacqueline en Hans hier. Ja Jacqueline met wie ik vorig jaar in Oostenrijk naar de Wereld Gymnaestrada was.
En zij namen voor mij een super prachtige magnum van Biscardo mee. In een kist. En voor mij is dit net alsof ik het allerlekkerste snoepje bij mevrouw Vink uit de bak mag uitkiezen. Vroeger had je in het dorp, Stad aan het Haringvliet, een heel klein kruidenierswinkeltje, meneer en mevrouw Vink. Meneer kwam op de fiets naar de boerderij, en had allerlei aanbiedingen bij zich, en mijn moeder vulde dan haar boodschappenboekje in, en dan kwam hij het een paar dagen later weer brengen, op de fiets. En als je zakgeld had, dan ging je wel eens naar mevrouw Vink in haar kleine winkeltje, en dan zocht je voor vijf cent of voor 10 cent de allerlekkerste snoepjes uit, uit een soort grote bak. Een schuimblok, of een trekdrop. En wat ik toen voelde, dat voel ik nu, als ik een prachtige fles wijn in een kist krijg. En Jacq die weet dat, en die kwam met dit schitterende cadeau bij ons binnen. En Hans bracht een prachtige bak vol bloembollen, echt schitterende, mee. Wat kun je verwend zijn. En wat een rijkdom om met hele fijne vrienden, een prachtige avond, een diner en de volgende dag weer een ontbijt te genieten. Heerlijk, dat is het leuke van wonen hier. Dan mensen wat langer bij je zijn, dat je dus ook van die hele gave gesprekken hebt met elkaar. En...dat de wijn rijkelijk vloeit, maar dat is niet erg. De gezelligheid en het samenzijn, voert voor mij de boventoon. En het leuke is nu, dat ik alle bloembollen die nu in een bakje staan, laat drogen en die gaan straks in het najaar, allemaal weer de tuin in. Dus ook hier is maatschappelijk verantwoord leven, een stuk beter doorgevoerd, dan vroeger. Afval scheiden, volgens een prachtig systeem van Annemarie. En kijken wat we opnieuw kunnen gebruiken. Gek, hoe door anders te gaan wonen, ik ook anders ben gaan leven. Hoe ik anders auto rijd, dan vroeger. Hoe ik, even afkloppen, sinds ik hier woon, nog maar één bekeuring heb gehad, in de tijd dat wij verhuisden hierheen, op de dijk bij de Heen, daar reed ik 53 in plaats van 50. Hoe ik probeer met mijn mooie bolide, zo economisch mogelijk te rijden. Heerlijk...en dus zomaar 1 op 16 of soms zelfs 17 rijd met mijn E250. Heerlijk, alvast voorsorteren op de 100 km snelheid. Ach en op mijn traject, loont hard rijden niet, want bij een volgende splitsing of stoplicht, staan al die hardrijders drie auto's voor me... en dan die tuin van me.
Al die prachtige bollen, die uitkomen, hier de hyacint, die een tik heeft gekregen, doordat we met Vincent en Pauline, de latten tegen de muur plaatsten, en we per ongeluk, op dit mooie bolletje zijn gaan staan. Een soort van misvormd hyacintje. Gek, hoe en hier schrijf ik zo vaak over, alles klopt en past. Dit leven, is mijn leven nu. En hier in de luwte van alle drukte, geniet ik intens. Welnu, even iets opbiechten. Want er is één ding en daar kan ik zomaar heel erg tegenop zien. En dit is niet goed voor mijn imago hier in het dorp. Want carnaval....daar kan ik werkelijk niks mee. Dus ik ga gewoon werken volgende week. Ik kan niet meedoen, op een manier zoals een Brabander dat wel kan. Ik kan niet hossen en doorzakken in de kroeg. Ik kan niet meezingen en meedeinen en een hoedje opzetten. En op dat soort momenten, dan zie ik mijn moeder voor me. Toen zij per ongeluk in Maastricht in een polonaise terecht kwam. En hoe dat in zijn geheel niet klopte. En ik, ik klop dus ook niet in zo'n setting, echt niet. Dus ik probeer thuis te zijn als de praalwagens langs komen. Want hoe leuk was het, om te zien hoe de mensen zo'n carnavalswagen bouwen, echt geweldig gaaf. Al hun vrije tijd zit hierin. Een waar spektakelstuk staat daar nu. Zo gaaf. En ik probeer te genieten van alles wat er is. En dan daarna ga ik lekker naar Hilversum. Carnaval, dat moet je ervaren, daar dompel je in onder en ik heb het nooit gekund. Mijn protest als ik vroeger verkleed moest, of naar een pyjama feestje moest. Ik ging niet en ik wilde niet. Ik heb dit ook, als je me nu zou vragen een jurk aan te doen. Het voelt zo onwerkelijk, zo niet Anita. Dus laat mij maar gewoon. En ja, je kunt me uittekenen, in het blauw, met mijn kekke schoenen aan. Het past bij me. Niet al te veel variatie, dat hoeft ook niet. Maar vraag me niet, opeens in het rood, of oranje te gaan lopen, want ook dan voelt het alsof ik het niet ben. Voer voor psychologen denk ik, maar ach, het is wel goed zo. Terwijl ik wel degelijk van een goed feestje hou. Van lekker dansen, genieten, lachen en meezingen, maar gewoon binnen mijn eigen comfortzone. Dus heb ik nu al tegen Annemarie gezegd, volgend jaar, gaan we met carnaval gewoon op vakantie. Heerlijk. Verder lieve mensen, is ook storm Dennis, zonder blijvende schade weer voorbij getrokken. Is de tuin een weldaad voor het oog, met al die kleuren, die zich nu gaan laten zien. De narcissen, een bloem die past vanwege de kleur bij mijn vader, nog gepland door Jan en Wilna, komen overal op.
Bij de boom, onder de eikenbladhortensia, heerlijk, om de tuin te zien ontluiken. Ik loop iedere dag wel een paar rondjes door de tuin, heerlijk vind ik dat, straks weer mijn gras maaien, de heggen worden alweer groener. En terwijl de dagen weer wat langer worden, ik straks weer bij daglicht thuis kom, mijn korte broeken straks weer aan kunnen, geniet ik nu vooral van vier dagen thuis zijn. Heerlijk. En ik hoop dat jij, waar je ook bent en wat je ook doet, een zelfde rust mag voelen in je. Dat je geniet van wat er is. Geniet van de stilte, van de rust, van je werk, van je vrij zijn. Dat je stil kunt zijn, of lekker een boek leest. Ik lees het nieuwste boek van Oek de Jong, de zwarte schuur. Een heel beklemmend intrigerend boek. Intens om te lezen, hoe een ervaring van vroeger, bepalend is voor je leven. Ook voor je innerlijke rust. Ik leg het af en toe weg, ik hou van zijn boeken. Prachtig. Maar je wordt er niet vrolijk van. Haha, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik in alles wat rustiger ben. Wat minder druk en heftig. Wat minder aanwezig denk ik ook. Gisteren vroeg ik nog 'is leven met mij niet saai'. Tja...ik geloof van niet...vraag het maar, aan de mensen om me heen. De kerkklok luidt, hij is van slag. Nu een keer, in plaats van tien, zondagochtend tien keer in plaats van negen, kortom Dennis of die andere storm, hebben wel iets van het ritme verstoord in ons leven. De kerkklok is van slag. Bijzonder, toen wij hier kwamen wonen, zei een buurman 'als de kerkklok het niet doet, dan mis ik hem'. En ik begrijp het nu, dus ik hoop dat ook deze regelmaat weer snel hersteld zal zijn...gewoon op het hele uur luisteren naar hoe laat het is. En die ene keer, ieder half uur weer, fijn...een mooie dag gewenst. Een mooie week, en voor iedereen die ervan houdt, geniet van de Carnaval! Het is bijna zover...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten